Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
που ελπίζει ότι θα είναι κι ένα ''αύριο'',
με αναγνωρισμένες τις αγαθές παρεμβάσεις του,
ώστε να μην είναι όλα μονόδρομος.
Συμβολίζει επίσης,
έναν ακόμα άνθρωπο μέσα στους τόσους,
με μια πιο ευδιάκριτη ιδιαιτερότητα
απ' αυτές που διαθέτει ο κάθε άνθρωπος
που προορίζεται να κοινοποιείται
και να περνάει
τη δοκιμασία του μετεωρισμού της,
πάνω από το αν έχει νόημα ή όχι η ύπαρξή της.
Πιο συγκεκριμένα, χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο
που μάχεται να δώσει στα πράγματα
διαστάσεις που δεν έχουν
ή και να ξεκαθαρίσει τη θολή μορφή τους,
εφαρμόζοντας μια άλλη, επίσης θολή μέθοδο,
όπως είναι αυτή του ποιητικού λόγου,
ίσως πιο παρήγορη ως βραδύτερα θνητή.
Κική Δημουλά
Ακόμη πιο ψηλά.
Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη μ’ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα. Ανέβα… 'Ολο μπρος. Όλο ψηλά.
Κι αν δεν βρεις δρόμο Φτιάξε. Στην αγάπη δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι, τους φτιάχνεις εσύ. Ανέβα…
Έστω κι αν δεις πως τα λουλούδια είναι ψεύτικα κι η αγάπη -η ολόφλογη αγάπη- ένας καπνός, εσύ ανέβα. Ανέβα…
'Εστω κι αν στην κορφή αντίς για τριαντάφυλλα σε περιμένει ένα μπουκέτο μαχαίρια, εσύ ανέβα! Ανέβα…
Και πες “ευχαριστώ”. 'Οχι στα τριαντάφυλλα, όχι στα μαχαίρια. Πες ευχαριστώ στη δύναμη, που σ’ έκανε ν’ ανέβεις…
μην τους ακούς,
ευαίσθητος είσαι.
Διστάζεις να διαλέξεις,
γενικά δυσκολεύεσαι ν’ απαρνηθείς.
Τόσο καιρό που δέρνεσαι ανάμεσα στο ένα και το άλλο,
δέθηκες μαζί τους.
Αίσθημα γίνεται στο τέλος το δίλημμα,
θέλεις να κρατήσεις και τα δύο,
μα είναι νόμος να προτιμάς.
Διάλεξε λοιπόν αυτό που σου προτείνει η αβεβαιότητα.
Σπανίως πέφτει έξω.
Κική Δημουλά
Γιατί έχει την όψη του ιδανικού.
Και τ’ όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.
Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της.
Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια.
Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της.
Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν.
Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου.
Ο πολλούς αιώνες πριν
Ο ακόμη χλωρός μες τη φωτιά
O άκοπος απ’ τον ουρανό
ψιθύρισε όταν ρώτησα:
-Τι το καλό; Τι το κακό;
-Ένα σημείο
και σ αυτό πάνω ισορροπείς και υπάρχεις
κι απ αυτό πιο πέρα ταραχή και σκότος
κι απ αυτό πιο πίσω βρυγμός των αγγέλων
Ένα σημείο
και σ αυτό μπορείς απέραντα να προχωρήσεις
ή αλλιώς τίποτε άλλο δεν υπάρχει πια
Κι ο Ζυγός που, ανοίγοντας τα χέρια μου,
έμοιαζε να ζυγιάζει το φως και το ένστικτο ήτανε
ΑΥΤΟΣ
ο κόσμος ο μικρός ο μέγας!
Οδυσσέας Ελύτης, ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
με τ’ αλώνι γύρω της άνθος ανεξήγητο
Ένας κύκλος
ο γαλάζιος και πράσινος τα μεγάλα πέταλα του άνθους
ύστερα ο μικρότερος κύκλος κοκκινωπός ομιχλώδες
άσπρο λερωμένο ταξιδεύει μέσα στο φεγγάρι
σαν έμβρυο στα υγρά των αγγέλων.
Είναι τραγούδι ο στεναγμός που φτερουγά στο στήθος μου
και μαραίνει την πρασινάδα.”
(Ν. Καρούζος, Τα ποιήματα, τ. 1ος)
via: itzikas.wordpress.com
«Στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου…»
Η καμπάνα του χωρίου που ανοίγεται στον άνεμο
Η κάμπια, ο κρόκος, ο αχινός, το αλφάκι του νερού
Μυριάδες στόματα φωνάζουνε και σε καλούν
Έλα λοιπόν απ' την αρχή να ζήσουμε τα χρώματα
Ν' ανακαλύψουμε τα δώρα του γυμνού νησιού
Ρόδινοι και γαλάζιοι τρούλοι θ' αναστήσουν το αίσθημα
Γενναίο σαν στήθος το αίσθημα έτοιμο να ξαναπετάξει
Έλα λοιπόν να στρώσουμε το φως
Να κοιμηθούμε το γαλάζιο φως στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου
Ξέρεις, κάθε ταξίδι ανοίγεται στα περιστέρια
Όλος ο κόσμος ακουμπάει στη θάλασσα και τη στεριά
Θα πιάσουμε το σύννεφο θα βγούμε από τη συμφορά του χρόνου
Από την άλλην όψη της κακοτυχιάς
Θα παίξουμε τον ήλιο μας στα δάχτυλα
Στις εξοχές της ανοιχτής καρδιάς
Θα δούμε να ξαναγεννιέται ο κόσμος.
( Η Γέννηση της Ημέρας, Απόσπασμα από τους Προσανατολισμούς
Ο Ελύτης,1939)
"Εκείνη του Αυγούστου η βραδιά"....
Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πω...
Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει —
γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.
Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί...
Εκείνη του Aυγούστου — Aύγουστος ήταν; — η βραδιά...
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· ήσαν, θαρρώ, μαβιά...
A ναι, μαβιά· ένα σαπφείρινο μαβί.
ΜΑΡΑΜΠΟΥ
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό,
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.
ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ
ΑΣΤΕΡΩΝ
Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία
ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ
πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ
μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.
Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς
Φωτογραφίας
ποὺ εἶναι ἀκόμα
στὸν ἀνθὸ τοῦ
μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖς
καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.
Κική Δημουλά
που λείπουνε όλοι σ' ένα δωμάτιο που του αφαίρεσα τα αισθήματα...έβαλα τα βιβλία
μου στα ράφια...λοξά επιμήκη μάτια...κει που ανέβαινα το στενό- ξάφνου- με το που άνοιξα το τέλος του Αλέξανδρου βρήκα μια μικρή εκκλησία...από μακριά την είδα...ποιος είναι πού βροντάει...θα 'ναι κάποιο από κείνα τα σπίτια.. ολοένα σφύριζε ό αέρας ...κάπου φαίνεται θα διασκεδάζουν....περασμένα μεσάνυχτα βγήκα για νέες πληγές ....
...Σταματημένος όλη νύχτα...προχωρώ
μέσ' από πέτρινα κεριά... άνοιγε τον αέρα
του κήπου....ανεβαίνω το μαλακό χώμα ...
...Σ' όλους το ψιλόβροχο κάτι λέει...ακόμη βρέχει...βάρος της τρυφεράδας τ' ουρανού...
...Κάθομαι ώρες και κοιτάζω...γαλήνη σαν της Κυριακής....άσπρα σπασμένα τ' ουρανού....
...Κατάκοπος από τις ουράνιες περιπέτειες
μόλις σήμερα βρήκα το θάρρος...ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν...μέρα τρεμάμενη όμορφη...σα να μονολογώ... σωπαίνω...αντίς για Όνειρο...περαστική από τη χθεσινή αϋπνία μου καθαρή διάφανη μέρα...απαλοί κόκκινοι λόφοι ...από το πολύ να μη σκέπτομαι τίποτε όλα χάνονται "......
( Οδυσσέας Ελύτης )
Καληνύχτα…
Με κούρασε πολύ η Κυριακή.
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Με κούρασε κι αυτός ο γάμος «στις οκτώ»,
ο λόγος ο αμετάφραστος έσονται εις σάρκα μίαν-
κορίτσι πάλι η σκέψη, και ταξίδευε
μ’ άσπρα ανοιχτά σεντόνια.
Κι ύστερα όλα αυτά τα Κολωνάκια που κατέληξα
μεγάλωσαν την κούραση.
Μπορεί να έφταιγε ο καιρός,
κάτι σαν φθινοπωρινός
και λίγο σαν χαμένος.
Μπορεί να φταίξανε
οι νέες και οι έφηβοι.
Ως σημαιούλες υπερχρόνου εορτάζοντος
περνούσαν, όπως περνούσα κάποτε,
και με κούρασαν.
Αλλά και αυτά των κυριών τ’ άρρωστα μάτια –
τα μάτια αρρωσταίνουνε βαριά
όταν θέλουν να δουν τι είναι πίσω από άλλα μάτια.
Είδα να ΄χουν πιαστεί σε κάποιο δίχτυ νοσταλγίας
που το τραβούσαν σκοτεινοί στην πρόθεση ψαράδες-
καιροί αλιείς.
Αδιέξοδες κυρίες…
Είδα, όπου πηγαίνει η ώρα τους, να βρέχει.
Εκείνο το εις σάρκαν μίαν
ακόμη δεν μου επέστρεψε τη σκέψη-
κορίτσι ακόμη η σκέψη, ταξιδεύει
μ΄ άσπρα ανοιχτά σεντόνια.
Αλλού εγώ και αλλού η σκέψη,
μεγάλη πάντα κούραση.
Με κούρασε πολύ αυτό το «πάντα».
Κάποιος μιλάει δίπλα μου για ασκήσεις , θαρρώ
«βαθεία αύλαξ» λέει.
Ναι. Βαθεία αύλαξ από τη συλλογή
Καληνύχτα.
Πικρίζει ο Λυκαβηττός μέσα στο βλέμμα.
Με κούρασε πολύ αυτή η γεύση,
κι αυτά τα δέντρα που βαδίζουν μόνα τους
κάτω από φυλλορροημένες συναντήσεις.
Καληνύχτα.
Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.
Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.
Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι
στο πάνω πάνω ράφι
που δεν φτάνω.»
Κική Δημουλά, από τη συλλογή «Το λίγο του Κόσμου»
είμαστε κιόλας νεκροί.
Ἐπίλογος (Φυσάει)
και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.
Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή
ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;
Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω
τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη,
αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.
Να’ σαι νέος, είκοσι πέντε χρονών, γερός, να μην αγαπάς κανένα πρόσωπο ορισμένο, άντρα ή γυναίκα, που να σου στενεύει την καρδιά και να μην σε αφήνει ν’ αγαπήσεις με ίση αφιλοκέρδεια και σφοδρότητα τα πάντα και να οδοιποράς πεζός, ολομόναχος, μ’ενα δισάκι στον ώμο, από την μιαν άκρα ως την άλλη, στην Ιταλία, και να ΄ναι άνοιξη και να μπαίνει το καλοκαίρι και νάρχουνται, φορτωμένοι φρούτα και βροχές, ο χινόπωρος κι ο χειμώνας – θαρρώ ο άνθρωπος θα’ταν αναίδεια να θέλει μεγαλύτερη ευτυχία. (σελ 158)
μην τους ακούς,
ευαίσθητος είσαι.
Διστάζεις να διαλέξεις,
γενικά δυσκολεύεσαι ν’ απαρνηθείς.
Τόσο καιρό που δέρνεσαι ανάμεσα στο ένα και το άλλο,
δέθηκες μαζί τους.
Αίσθημα γίνεται στο τέλος το δίλημμα,
θέλεις να κρατήσεις και τα δύο,
μα είναι νόμος να προτιμάς.
Διάλεξε λοιπόν αυτό που σου προτείνει η αβεβαιότητα.
Σπανίως πέφτει έξω.,
Κική Δημουλά
Κανείς δε σου μαθε το δρόμο για το “εμείς”.
Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε
να επενδύεις στο “εγώ”.
Η ποίηση τοποθετείται στο προσκήνιο ως το «κατεξοχήν αεικίνητο» μέσα από τα επιλεγμένα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, του Γιώργου Σεφέρη, του Κωστή Παλαμά, του Κώστα Καρυωτάκη, του Κωνσταντίνου Καβάφη, του Μενέλαου Λουντέμη, του Κώστα Ουράνη και του Φώτη Αγγουλέ, σε μια προσπάθεια νέας ανάγνωσης μέσα από την μελοποιητική εφευρετικότητα, την τόλμη αλλά και τον σεβασμό των συντελεστών του άλμπουμ.
