" Γαλήνη σαν της Kυριακής
που λείπουνε όλοι σ' ένα δωμάτιο που του αφαίρεσα τα αισθήματα...έβαλα τα βιβλία
μου στα ράφια...λοξά επιμήκη μάτια...κει που ανέβαινα το στενό- ξάφνου- με το που άνοιξα το τέλος του Αλέξανδρου βρήκα μια μικρή εκκλησία...από μακριά την είδα...ποιος είναι πού βροντάει...θα 'ναι κάποιο από κείνα τα σπίτια.. ολοένα σφύριζε ό αέρας ...κάπου φαίνεται θα διασκεδάζουν....περασμένα μεσάνυχτα βγήκα για νέες πληγές ....
...Σταματημένος όλη νύχτα...προχωρώ
μέσ' από πέτρινα κεριά... άνοιγε τον αέρα
του κήπου....ανεβαίνω το μαλακό χώμα ...
...Σ' όλους το ψιλόβροχο κάτι λέει...ακόμη βρέχει...βάρος της τρυφεράδας τ' ουρανού...
...Κάθομαι ώρες και κοιτάζω...γαλήνη σαν της Κυριακής....άσπρα σπασμένα τ' ουρανού....
...Κατάκοπος από τις ουράνιες περιπέτειες
μόλις σήμερα βρήκα το θάρρος...ολοένα οι κάκτοι μεγαλώνουν...μέρα τρεμάμενη όμορφη...σα να μονολογώ... σωπαίνω...αντίς για Όνειρο...περαστική από τη χθεσινή αϋπνία μου καθαρή διάφανη μέρα...απαλοί κόκκινοι λόφοι ...από το πολύ να μη σκέπτομαι τίποτε όλα χάνονται "......
( Οδυσσέας Ελύτης )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου