Από τον Πέτρο Καμινιώτη μικρές πλαστικές φιγούρες με παραδοσιακές ελληνικές φορεσιές
.png)
.png)
Ο πρώτος κιθαρίστας των Rolling Stones ηγετική ικανοί φυσιογνωμία ο Brian Jones, που έφυγε πρόωρα και άδοξα μέσα στη λευκή πισίνα του τι κρίμα.
Ο Μπράιαν Τζόουνς ήταν Άγγλος μουσικός και ιδρυτής του συγκροτήματος Rolling Stones. Υπήρξε βιρτουόζος στην κιθάρα και τη φυσαρμόνικα, και ήταν ικανός να παίζει ακόμα 29 μουσικά όργανα, στα οποία πέρα από το κλαρινέτο και το σαξόφωνο, ήταν αυτοδίδακτος.
Γεννήθηκε στης 28 Φεβρουαρίου 1942, Τσέλτεναμ, Ηνωμένο Βασίλειο
και Απεβίωσε: 3 Ιουλίου 1969, Χάρτφιλντ, Ηνωμένο Βασίλειο
Brian Jones
The Rolling Stones
Οι Τομ Χανκς και Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν στην κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος
Από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.
To πράσινο μίλι – Stephen King
Το κλασικό μυθιστόρημα του Κινγκ έχει ως βασικό σκηνικό μία φυλακή του αμερικάνικου Νότου το 1935.
Το Πράσινο Μίλι είναι το όνομα του διαδρόμου που βρίσκεται στην πτέρυγα των μελλοθάνατων και οδηγεί στο δωμάτιο με την ηλεκτρική καρέκλα. Ο Έιτζκομπ, υπεύθυνος της φυλακής, προσπαθεί να δείξει σεβασμό στους κρατούμενους που περνάνε εκεί τις τελευταίες μέρες της ζωής τους. Μια μέρα ένας διαφορετικός κρατούμενος φτάνει στη φυλακή. Ο Τζον Κόφυ είναι ένας γίγαντας που καταδικάστηκε σε θάνατο για τον φόνο δύο μικρών κοριτσιών, και προκαλεί εντύπωση σε όλους τους φύλακες. Ο Τζον ξεκινά να επιδεικνύει υπερφυσικές δυνάμεις – θεραπεύει τη λοίμωξη της ουροδόχου κύστης του Πωλ, ανασταίνει τον Κύριο Τζινγκλς και θεραπεύει τη Μελίντα Μουρς, σύζυγο του επικεφαλής των φυλακών, από έναν όγκο στο εγκέφαλο. To 1996 το βιβλίο έλαβε το Bram Stoker Award for Best Novel. Το 1999 η δραματική ιστορία φαντασίας μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστές τους Τομ Χανκς και Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν αποσπώντας 4 υποψηφιότητες για Όσκαρ.
Μετάφραση: Πητ Κωνσταντέας
«Μικρού Ήρωα»
(24/2/1953 – 24/2/2023), οι εκδόσεις Μικρός Ήρως πραγματοποιούν μια μοναδική έκθεση, από τις 21 έως τις 28 Φεβρουαρίου, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, κατά την οποία 45 διακεκριμένοι Έλληνες εικονογράφοι αφιερώνουν τις δημιουργίες τους στο αγαπημένο λαϊκό ανάγνωσμα.
Σαν σήμερα, στις 8 Φεβρουαρίου 1980, πέθανε στον Πειραιά ο Νίκος Ξυλούρης σε ηλικία μόλις 43 ετών, από καρκίνο - Ο χαμός του βύθισε σε πένθος όλη την Ελλάδα και η κηδεία του ήταν παλλαϊκή
Ένας από σπουδαιότερους Έλληνες μουσικούς, που συνέβαλε αποφασιστικά στην διάσωση της κρητικής παραδοσιακής μουσικής, ο Ξυλούρης , με τη φωνή και το ήθος του σημάδεψε τα χρόνια της χούντας, την αντίσταση σε αυτήν, αλλά και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Ο Νίκος Ξυλούρης είχε τον ρόλο του ντελάλη και με τη φωνή του ξεσήκωνε τον κόσμο, που έκανε ουρές για ένα εισιτήριο. Το προσωνύμιο «Αρχάγγελος» του το είχε δώσει η Τζένη Καρέζη, αφού κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή να τραγουδήσει έλεγε: «Αυτός ο άνθρωπος είναι μαγικός… Έχει μια αρχαγγελική μορφή…»
Τον Νοέμβριο του 1973, τις μέρες της εξέγερσης, είναι μέσα στο Πολυτεχνείο και τραγουδά πίσω από τα κάγκελα μαζί με τους φοιτητές, «Πότε θα κάνει ξαστεριά» και «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί». Ο φωτογραφικός φακός καταγράφει τα στιγμιότυπα τα οποία γίνονται πρωτοσέλιδα και αποτελεί «κόκκινο πανί» για τη χούντα, που λογοκρίνει τα τραγούδια του, απαγορεύει τις συναυλίες του και κλείνει το μαγαζί που τραγουδάει. Η φωνή του είχε γίνει σύμβολο αντίστασης τα χρόνια της χούντας.
Ο χαμός του βύθισε σε πένθος όλη την Ελλάδα και η κηδεία του ήταν παλλαϊκή. Χιλιάδες κόσμου, επώνυμοι κι ανώνυμοι, τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία, στο Α Νεκροταφείο Αθηνών και αποχαιρέτησαν τότε τον «Αρχάγγελο της Κρήτης» τραγουδώντας το «Εβαλε ο Θεός σημάδι».
Διαφήμιση της ΑΕΤΕ, δεκαετίας του 1930. Η διαφήμιση μπαίνει στη ζωή μας! Η νέα Ανώνυμη Ελληνική Τηλεφωνική Εταιρεία στηρίζεται στη διαφήμιση για να «μιλήσει» για τις νέες τηλεφωνικές υπηρεσίες που κάνουν την επικοινωνία άμεση για όλους.
Διαφημιστικές καταχωρίσεις για επιχειρηματίες, αλλά και για κάθε νοικοκυριό φανερώνουν την ανάπτυξη της τηλεφωνίας στον Μεσοπόλεμο. Το κυρίαρχο slogan είναι: «Το τηλέφωνο είναι απαραίτητον».
Νέα Ψηφιακή Περιοδική Έκθεση από το Μουσείο Τηλεπικοινωνιών Ομίλου ΟΤΕ.
Στις 2 μέρες στο Παναθηναϊκό στάδιο, 26 και 27 Ιουλίου, ήλθαν στην Ελλάδα μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής!
Όταν, όμως, ο φωτογράφος Μπερκ Άζλ τους τράβηξε φωτογραφία εκείνο το πρωινό της Κυριακής του 1969, καθώς στέκονταν αγκαλιασμένοι, τυλιγμένοι σε μια κουβέρτα, άθελά τους έγιναν μέρος της ιστορίας της ποπ κουλτούρας, καταλήγοντας στο εξώφυλλο του άλμπουμ του φεστιβάλ Woodstock.
Ο Νικ και η Μπόμπι είναι ακόμη μαζί και ζουν κοντά στο αγρόκτημα στο Μπέθελ Γουντς, στα βουνά Κάτσκιλς της Νέας Υόρκης, όπου πραγματοποιήθηκε το τριήμερο φεστιβάλ το 1969, μεταξύ 15-18 Αυγούστου.
Αδιαμφισβήτητα, είτε είστε fan είτε όχι, θα συμφωνήσετε ότι η Marilyn Monroe υπήρξε μια από τις πιο εντυπωσιακές γυναίκες που έχουν περάσει στην ιστορία του κινηματογράφου. Ωστόσο, δεν ήταν από την αρχή τόσο όμορφη και σέξι, αλλά «έχτισε» την εικόνα της, καλλιεργώντας τόσο το μέσα, όσο και το έξω. Δουλεύοντας με τον αγαπημένο της makeup artist
Allan ‘Whitey’ Snyder, η Marilyn έμαθε πώς να προβάλει τα θετικά της στοιχεία στην κάμερα, έχοντας φυσικά τα δικά της μυστικά.
Μην βιάζεστε
Η Marilyn απολάμβανε τη διαδικασία της ετοιμασίας –γι’ αυτό και φημίζεται ότι πάντα καθυστερούσε! Παρ’ όλ’ αυτά, έπαιρνε το χρόνο της επιλέγοντας τι θα φορέσει, στο μακιγιάζ της και τόνιζε συχνά ότι δεν της άρεσε να βιάζεται. Προτιμούσε να το ζει και να το απολαμβάνει.
Αξιοποιήστε τα αρνητικά σας
Η διάσημη ηθοποιός είχε χνούδι στο πρόσωπο, το οποίο δεν πείραξε ποτέ. Απεναντίας, ήταν αυτό που τις χάριζε έξτρα λάμψη με τον τρόπο που έπεφταν τα φώτα επάνω του. Σήμερα, ωστόσο, υπάρχει και το highlighter για να σας βοηθήσει να λάμψετε, χωρίς τα παρελκόμενα.
Δημιουργήστε όγκο στα χείλη
Η Marilyn χρησιμοποιούσε 5 διαφορετικά κραγιόν για να φτάσει στο τελικό signature αποτέλεσμα. Προτιμούσε πιο σκούρα χρώματα προς τις άκρες των χειλιών της και πιο ανοιχτά στο κέντρο, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο εφέ και κάνοντας τα χείλια της να φαίνονται πιο «γεμάτα» και το μακιγιάζ της πιο εντυπωσιακό. Στο τέλος, πρόσθετε λίγη λάμψη στο μέσο του κάτω χείλους και μια στρώση gloss.
Δώστε βάση στα φρύδια
Τις δεκαετίες ’20 και ’30, τα φρύδια ήταν λεπτά, μακριά και πολύ στρογγυλά. Στα τέλη του ’40 απέκτησαν ένα πιο φυσικό σχήμα, που έγινε πιο δημοφιλές κατά τη δεκαετία του ’50. Η Marilyn το πήγε ένα βήμα παραπέρα, κρατώντας τα φρύδια της σε σκούρο χρώμα, παρά τα πολύ ανοιχτόχρωμα μαλλιά της, και με έντονη γωνία. Σήμερα, μπορεί να είναι λίγο έντονο σχήμα, αλλά μπορείτε να πειραματιστείτε με τα φρύδια σας και να δείτε τι σας ταιριάζει.
.jpg)
Έφυγε από τη ζωή στης 10/22 άλλος ένας αγαπημένος Έλληνας ταυτισμένος με μια χρυσή εποχή. Ο Σταμάτης Κόκοτας που ήταν 85 ετών, νοσηλευόταν εδώ και καιρό στο Ασκληπιείο Βούλας. Γεννημένος στην Αθήνα, στις 23 Μαρτίου 1937
Ο αγαπημένος τραγουδιστής είχε εμβληματική δισκογραφική παρουσία κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και 1970, οπότε και συνεργάστηκε με κάποιους από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες της εποχής, όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Γιάννης Σπανός και ο Γιώργος Ζαμπέτας.
Στις φωτογραφίες: Αριστοτέλης Ωνάσης & Σταμάτης Κόκοτας: Ο Έλληνας Κροίσος είχε μεγάλη αδυναμία στον τραγουδιστή όπως έχει διηγηθεί και ο ίδιος ο Σταμάτης Κόκοτας σε συνέντευξη του στον Νίκο Νικόλιζα:
«Ο Αρίστος δεν με αποχωριζόταν ποτέ. Μα χαρά είχε, μα λύπη είχε. Μου έλεγε: ”Έλα γρήγορα. Έλα τώρα!”. Ήμουν ο καλύτερός του τραγουδιστής και παινεύομαι γι’ αυτό. Μαζί λέγαμε και δύο λόγια που έπιαναν τόπο. Ο Αρίστος έκανε φοβερά τραπεζώματα και καλούσε όλη την αφρόκρεμα. Όμως, αν δεν του άρεσε κάτι, δεν έκανε πίσω. Μια φορά έδιωξε από ένα τραπέζι τον μεγάλο Ιταλό σκηνοθέτη Μικελάντζελο Αντονιόνι.
Ήταν Ελληνάρας με όλη τη σημασία της λέξεως. Και ευγενικός. Όταν μάλωνε τη Χριστίνα, της ψιθύριζε στο αυτί αυτά που ήθελε να της πει». Σταμάτης Κόκοτας & Ζωή Λάσκαρη σε απρόοπτο ντουέτο σε νυχτερινό κέντρο της δεκαετίας του 70. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ με τον 28χρονο Σταμάτη Κόκοτα στις «Διπλοπενιές» το 1965: «Με φωνάξανε για να πω στην ταινία πέντε τραγούδια. Δεν είπα ούτε μισό. Με είχανε σε όλη την ταινία να κάνω τον βουβό.
Ας όψεται η Βουγιουκλάκη. Μου είχε απαγορεύσει και να μιλάω...»Αυτά είχε δηλώσει ο δημοφιλής τραγουδιστής στην περίφημη συνέντευξη του στο Φρέντυ Γερμανό με τίτλο «Γράψ’το όπως το λέω» το 1968. Αβρότητες με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ σε νυχτερινό κέντρο την ίδια εποχή
Έφυγε προχθές από τη ζωή σε ηλικία 99 ετών ο Ζάχος Χατζηφωτίου, ο τελευταίος playboy, όπως τον αποκάλεσε η Έλενα Μακρή Λυμπέρη, η οποία ανήρτησε στο "ημερολόγιό" της στο Instagram συλλεκτικές φωτογραφίες του συγγραφέα και δημοσιογράφου μαζί με σπουδαία πρόσωπα της παλιάς, κοσμικής Αθήνας.
Όπως ανέφερε στην ανάρτησή της, ο γνωστός bon viveur, "έζησε μια πραγματικά ωραία ζωή. Ακμαίος μέχρι το τέλος, οδηγούσε τη διθέσια σπορ μερσεντές του μέχρι τα 97 του χρόνια, έβγαινε, φλέρταρε, ντυμένος πάντα άψογα, με το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του, πιστός πάντα σε όσα πρέσβευε από μικρός: το πρότυπο του Δον Ζουάν, οι όμορφες γυναίκες, οι παλιοί Αθηναίοι και ο κόσμος τους αλλά και η διάθεση για περιπέτεια, από την κατάταξη του στη λεγεώνα των ξένων μέχρι την αγάπη για τους αγώνες ταχύτητας και τα γρήγορα αυτοκίνητα -που του κόστισε στο τέλος το δίπλωμα του".
Το λήμμα της Wikipedia «Η Μέριλιν Μονρόε στη δημοφιλή κουλτούρα» έχει καταχωρήσεις σχεδόν κάθε χρόνο από τον θάνατό της, καταγράφοντας μια μεταθανάτια καριέρα που εκτείνεται στις περισσότερες μορφές μέσων.
Το όνομά της έχει αναφερθεί σε διαφημίσεις για τυριά, αυτοκίνητα και ουίσκι, καθώς και σε πολλά μουσικά βίντεο. Δανείζει το όνομά της σε ένα χριστιανικό συγκρότημα metalcore, μια συλλογή κοσμημάτων και ένα ζευγάρι ουρανοξύστες στο Οντάριο. Είναι το αντικείμενο αμέτρητων εικαστικών έργων, συμπεριλαμβανομένων καρικατούρες, κολάζ και ψηφιακές εκτυπώσεις. Η εικόνα της αποτελεί ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο για τους καλλιτέχνες. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Άντι Γουόρχολ, οι αναπαραστάσεις του οποίου έγιναν ορόσημο για τα επόμενα έργα και προϊόντα (δες εδώ και εδώ).
Και τώρα η Μονρόε γίνεται το θέμα μιας βιογραφικής ταινίας 22 εκατ. δολαρίων του Netflix, με τον αναμενόμενο τίτλο «Blonde». Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε την Άνα ντε Άρμας. Η ταινία βασίζεται στη φανταστική αφήγηση της ζωής της από την Τζόις Κάρολ Όουτς που δημοσιεύτηκε το 2000.
Γιατί όμως αυτή η γοητεία αντέχει τόσες πολλές δεκαετίες μετά τον θάνατό της, διερωτάται το The Conversation. Η Μονρόε έφτιαξε όνομα ως «η ξανθιά σεξοβόμβα», ένα λαμπερό pin-up μοντέλο, ηθοποιός και τραγουδίστρια του Χόλιγουντ που αποτέλεσε το αγαπημένο σημείο εστίασης για το αδηφάγο ανδρικό βλέμμα της εποχής. Δεν ήταν όμως σε καμία περίπτωση η πρώτη του είδους, καθώς ακολούθησε με ψηλοτάκουνα τα βήματα της Μέι Γουέστ και της Τζιν Χάρλοου. Ούτε η τελευταία ήταν, ακολούθησαν η Ανίτα Έκμπεργκ, η Τζέιν Μάνσφιλντ, η Κιμ Νόβακ και η Ντόρις Ντέι.
Τι την κάνει ξεχωριστή
Κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Μονρόε αναδείχθηκε ως μία από τις πιο αξιόπιστες σταρ, με το όνομά της να καθιστά σίγουρο ότι θα προσελκύσει κοινό σε κάθε εκδήλωση που συμμετέχει. Ως γνωστόν, προσπάθησε να βοηθήσει στην τόνωση της καριέρας της Έλλα Φιτζέραλντ, «δωροδοκώντας» τους απρόθυμους ιδιοκτήτες του τζαζ κλαμπ Mocambo να δώσουν μια ευκαιρία στην προικισμένη μαύρη τραγουδίστρια με την υπόσχεση να βρίσκεται η ίδια στο πρώτο τραπέζι κάθε βράδυ.
Η Μονρόε, σημειώνει το The Conversation, απέκτησε τη δημοτικότητά της λόγω της τέλειας καταιγίδας των βιογραφικών της στοιχείων και του πολιτισμικού πλαισίου. Και αυτή δυνατότητα κατάφερε να την εκμεταλλευτεί με έξυπνη διαχείριση εικόνας, προσθέτει, εξηγώντας: Η ριζική επανεφεύρεση της εικόνας της εξηγεί την απήχησή της, ο τρόπος με τον οποίο απαλλάχθηκε από τη Νόρμα Τζιν, τη μελαχρινή κοπέλα της διπλανής πόρτας που τραύλιζε και ήταν θύμα, για να γίνει η Μονρόε, η εκτυφλωτική ξανθιά που είχε υιοθετήσει ένα αργόσυρτο τρόπο ομιλίας για να σαγηνεύει και έγινε από θύμα άνθρωπος με εξουσία.
Η Νόρμα Τζιν μεγάλωσε σε ανάδοχα σπίτια και ορφανοτροφεία, μια περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας κακοποιήθηκε σεξουαλικά και η μητέρα της νοσηλεύτηκε με σχιζοφρένεια. Ως Μέριλιν Μονρόε, πήρε τον έλεγχο του μπραντ της, χρησιμοποίησε το σεξαπίλ της για να χτίσει την καριέρα της και ίδρυσε τη δική της εταιρεία παραγωγής – κάτι σπάνιο για μια γυναίκα εκείνη την εποχή.
Το έμβλημα της Αμερικής
Η ιδιαίτερη εικόνα που κατασκεύασε η Μονρόε είχε επίσης σημασία σε εθνικό επίπεδο, καθώς τα λευκά ξανθά μαλλιά της ήταν μια εκπληκτική επιβεβαίωση της αμερικανικής ταυτότητας σε μια εποχή που αμφισβητούνταν.
6 Οκτωβρίου 1963.
(Honeymoon) από τον Marino Marin...
Επρόκειτο για καλλιτέχνη. Όχι απλώς κορυφαίο. Μοναδικό στο είδος του στην Ελλάδα.
Από το 1989 που ήρθη το κρατικό μονοπώλιο στα ερτζιανά, που ιδρύθηκαν δημοτικοί και ιδιωτικοί σταθμοί, χιλιάδες άνθρωποι δοκίμασαν την τύχη τους πίσω από το μικρόφωνο. Άλλοι προέβαλλαν τις γνώσεις και την ευγλωττία τους, άλλοι το δημοσιογραφικό τους δαιμόνιο, άλλοι την ευαισθησία τους, άλλοι υποδύονταν τους διαρκώς κεφάτους κι άλλοι τους ατμοσφαιρικούς, τους σέξι, κατά τις νυχτερινές ιδίως ώρες. Κάποιοι μετέτρεψαν τις εκπομπές τους σε συνεδρίες ψυχοθεραπείας, να τους τηλεφωνεί η κάθε μοναχική ψυχή, να τη βγάζουν στον αέρα και να την αφήνουν να μιλάει για πέντε, για δέκα λεπτά δίχως παύση επί παντός του επιστητού.
Ως ακροατής αλλά και ως παραγωγός επί δέκα σχεδόν χρόνια, πιστεύω πως στις ραδιοφωνικές επάλξεις στάθηκαν -και στέκονται- εξαιρετικοί επαγγελματίες. Αξιολογότατες προσωπικότητες. Από τον Γιώργο Παπαστεφάνου, τον Γιάννη Πετρίδη και τον Γιώργο Λεφεντάριο, για να υποκλιθώ στους πρωτοπόρους. Μέχρι τους σκαπανείς της ιδιωτικής ραδιοφωνίας (δεν θα μπορούσα εδώ να μην αναφέρω τον αδελφικό μου φίλο Βασίλη Αδαμόπουλο), όσους κράτησαν τα μικρόφωνα ανοιχτά γλίσχρα αμειβόμενοι κατά τα χρόνια της βαθιάς κρίσης, από το 2010. Τους νεότερους και τους νεότατους.
Ο Γιώργος Τράγκας όμως ήταν άλλο πράγμα. Καθόταν απέναντι από τον ηχολήπτη και ξεκινούσε, αξημέρωτα σχεδόν, ένα "one man show”, που αξιοποιούσε στο μέγιστο τις δυνατότητες του προφορικού λόγου σε συνδυασμό με τη μουσική ως υπόκρουση. Μια δίωρη παρλάτα, με ψίθυρους κι εκρήξεις, με μούτες και με παύσεις, με γέλια σαρδόνια, με ατάκες εξωφρενικές, που τις ξεφούρνιζε με ανατριχιαστική φυσικότητα.
Τι έκανε ο Τράγκας; Πώς μάγευε τους ακροατές του; Επαναδιατύπωνε την πραγματικότητα με όρους κόμιξ. Περιέγραφε την Αθήνα λες και ήταν το Γκόθαμ Σίτι. Σκιαγραφούσε τους πολιτικούς που υποστήριζε σαν υπερήρωες τύπου Σπάιντερμαν ή Σούπεργούμαν. Και μόλις τα έσπαγε μαζί τους, τούς μετάμορφωνε σε αποφώλια τέρατα, μπροστά στα οποία ο Τζόκερ και ο Πιγκουίνος ωχριούσαν. Σε έπαιρνε από το ταξί σου που είχε μποτιλιαριστεί στην Πανεπιστημίου και σε ανέβαζε στο μπάτμομπιλ. Και σε έστελνε, φαντασιακά, στο κυνήγι των καθαρμάτων. Της "γκιόσας μαντάμ Μέρκελ" και του "κουτσού ιπποκόμου" της. Των "Ούνων" Γερμανών. Του "Καλαμποκάνθρωπου" παλιότερα. Κατά τη δεκαετία του 1990, οραματιζόταν, με στόμφο βιβλικού προφήτη, ότι το σπίτι στην Εκάλη -το κατά Ευάγγελο Γιαννόπουλο "κωλόσπιτο"- που στέγαζε τον Ανδρέα Παπανδρέου και τη Δήμητρα Λιάνη θα κατέρρεε με πάταγο, αφήνοντας στη θέση του "σομόν ερείπια"...
Μιλιούνια ακροατών το είχαν για γρουσουζιά να μην ξεκινήσουν τη μέρα τους ακούγοντας Τράγκα. Συνειδητοποιούσαν άραγε ότι απολάμβαναν ένα προϊόν μυθοπλασίας χαλαρότατα βασισμένο στην επικαιρότητα; Εάν όχι… Εάν τον έπαιρναν τοις μετρητοίς… Τότε έμοιαζαν με εκείνους τους εντελώς άμαθους θεατές των μπουλουκιών παλιά στα χωριά, οι οποίοι συνέχεαν τους ηθοποιούς με τους ρόλους και πυροβολούσαν -ή πετούσαν έστω ντομάτες- σε όποιον υποδυόταν τον κακό.
Εκεί δεν πόνταρε ακριβώς ο Γιώργος Τράγκας; Στην αφέλεια, στην ευήθεια του κοινού του; Προφανώς. Συχνά σού έδινε την αίσθηση ότι έπαιζε με τα όρια του, πως στοιχημάτιζε με τον εαυτό του τι πιο τερατώδες μπορεί να ξεστομίσει και να γίνει από κάποιους πιστευτός. Δεν ευθυνόταν εντούτοις ποινικά για αυτό. Ούτε -κατά τη γνώμη μου- θα έπρεπε να ευθύνεται. Τόσο γκροτέσκα που ήταν η εκφορά του πώς να τον κατηγορήσεις για διασπορά ψευδών ειδήσεων; Κι εάν ξεκινούσες από εκείνον, πόσους πολιτικούς θα έπαιρνε μετά η μπάλα;
Για άλλα εγκλήματα κατηγορείται μετά θάνατον. Για διαφορετικό λόγο δεσμεύτηκε το σύνολο της περιουσίας του και κρίθηκε ότι τυχόν αποδοχή της από τους κληρονόμους του θα αποτελούσε ξέπλυμα βρόμικου χρήματος σε βαθμό κακουργήματος.
Για να το γράψουμε απερίφραστα, ο Εισαγγελέας εκτιμά -βασιζόμενος προφανώς σε αποχρώσες ενδείξεις- πως ό,τι υλικό κατέλιπε ο Γιώργος Τράγκας ήταν προϊόν εκβιασμού.
Μιλάμε για μια αστρονομική για τα ελληνικά δεδομένα περιουσία. Την οποίαν είχε επενδύσει με τρόπο που φανερώνει αν μη τι άλλο κοσμοπολιτισμό. Δεν αγόρασε μισό πόδι στη Χαλκιδική. Ούτε καμιά παραλία στη Μύκονο. Στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη την έριξε. Στη Νίκαια της Γαλλίας είχε έπαυλη, από την Κυανή Ακτή απευθυνόταν -ισχυρίζονται οι φήμες- στους ραδιοφωνικούς του ακροατές, υποδυόμενος πως πνίγεται από τις αναθυμιάσεις των αθηναϊκών λεωφορείων.
Εφόσον η δικαιοσύνη κινείται προς την ορθή κατεύθυνση, αναγκαίο είναι να δοθούν απαντήσεις σε δύο κρίσιμα ερωτήματα. Που αφορούν την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας μας.
Ποιοι, πρώτον, εκβιαζόμενοι από τον Γιώργο Τράγκα, τού κατέβαλλαν ιλιγγιώδη ποσά; Τι αμαρτίες τέλος πάντων είχαν διαπράξει κι έτρεμαν μην τους πιάσει στο στόμα του; Μην τους ξεμπροστιάσει από τα ερτζιανά; Διότι εάν έχεις τη φωλιά σου καθαρή ή τον μηνύεις για συκοφαντική δυσφήμιση και του αλλάζεις τον αδόξαστο ή τον θεωρείς κλόουν και αδιαφορείς για ό,τι και αν πει. Πάντως δεν τον πληρώνεις.
Κάποιοι υπαινίσσονται ότι ο Γιώργος Τράγκας είχε στήσει βιομηχανία. "Φορολογούσε" μαζικά, "δάγκωνε" τον καθένα κατά το βαλάντιο και τα άπλυτά του. Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακκούλι. Και σε αυτήν την περίπτωση, καλό θα ήταν να ιχνηλατηθεί η διαδρομή του κάθε φασουλιού.
Εκείνοι, δεύτερον, που τού έδιναν βήμα, μικρόφωνο, δεν γνώριζαν το δεύτερο -και απείρως πιο προσοδοφόρο- επάγγελμά του; Το ότι τους εκτίνασσε την ακροαματικότητα τους δικαιολογούσε να κάνουν τα στραβά μάτια; Η ανοχή δεν συνιστά ενίοτε συνενοχή;
Αυτά πρέπει να φωτιστούν. Εάν δεν θέλουμε να καταστεί ο Γιώργος Τράγκας ένας ακίνδυνος, καθότι νεκρός, αποδιοπομπαίος τράγος. Όπως έχει ξανασυμβεί με άλλους στο παρελθόν. Η αφέλεια, η ευήθεια συγχωρείται μόνο στο πλατύ, ανώνυμο κοινό.-
Πηγή: Capital.gr
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Τα βιβλία είναι μια εξαιρετική πηγή γνώσεων ώστε να καταλάβουμε το παρελθόν. Αλλά στα βιβλία της ιστορίας, το κείμενο έχει πιο πολλή σημασία απ’ ότι οι φωτογραφίες. Αν και πολλοί πιστεύουν ότι το να μαθαίνεις ιστορικά γεγονότα από τις φωτογραφίες είναι λίγο πιο διασκεδαστικό.
Αν θέλετε λοιπόν να δείτε πως ζούσαν οι άνθρωποι στο παρελθόν ή κάτι διαφορετικό όσον αφορά στα ιστορικά γεγονότα, η σελίδα του Facebook «Old Photos of The World» έχει μια πολλή ωραία συλλογή που μοιράζεται με όσους την ακολουθούν. Μπορεί με αυτόν τον τρόπο να αποκτήσετε μια άλλη οπτική για παρελθόν σε κάποιες περιπτώσεις.
Πριν τα ξυπνητήρια, άνθρωποι πληρώνονταν για να ξυπνούν τους πελάτες τους ώστε να σηκωθούν για δουλειά, χτυπώντας την πόρτα ή τα παράθυρά τους με ένα κοντάρι. Λονδίνο, 1929.
Ο David Isom αποφάσισε να πάει κι αυτός στην πισίνα, παρόλο που δεν επιτρεπόταν σε μαύρους να κολυμπούν στη συγκεκριμένη. Όμως τόλμησε να το κάνει, σπάζοντας τα στεγανά του φυλετικού διαχωρισμού τον Ιούνιο του 1958.
Ο διευθυντής ενός ζωολογικού κήπου «διαπραγματεύεται» την επιστροφή ενός χιμπατζή, που το είχε σκάσει. Βελιγράδι, 1988.
