Το δάκρυ που κύλησε και βρήκε ένα μεγάλο χαμόγελο.
Τουλάχιστον για εμένα και έτσι θέλω να πιστεύω για κάθε αληθινό φαν των υπέρτατων Pink Floyd. Η μετάβαση από την ηγεσία και τις μέρες του Syd Barrett στην ανάληψη του ρόλου του από τον Gilmour. Το θέμα της ''ηγεσίας'' βέβαια ήταν για λίγα χρόνια μετέωρο, το συγκρότημα είχε μείνει ξεκρέμαστο καθώς ο Syd είχε πάρει στους ώμους του το συγκρότημα και όλοι περίμεναν από εκείνον ένα νέο σινγκλ, ένα νέο δίσκο και μια συνέχεια στο δημιουργικό του κρεσέντο εκείνο τον χειμώνα του '67. Αυτή η συνέχεια ως γνωστόν δεν ήρθε ποτέ, αυτό που ήρθε ήταν η ολική κατάρρευση του χαρισματικού Μπάρετ και η ''αναγκαστική'' εκδίωξη του από τους υπόλοιπους, σημειωτέον εδώ πως χρόνια μετά μάθαμε πως κανείς τους δεν ξεπέρασε ποτέ τις ενοχές για την αποπομπή του.
