(Ακολουθεί ημι-βιωματική ανάρτηση, υπομονή 😄 )
Καλοκαίρι του 2000.
Ξημερώματα, επιστροφή στο σπίτι από δουλειά (DJ και συνιδιοκτήτης στην Αυτοκίνηση, σταθμός τότε). Λες και δεν είχα ακούσει όλο το βράδυ μουσική, βάζω το MTV -υπήρχε ακόμη- να παίζει, χωρίς να βλέπω, μέχρι να φάω κάτι.
Κάποια στιγμή, ακούω έναν φανκ ροκ-σόουλ κόμματο, με μια μαύρη γυναικεία φωνάρα κι εντυπωσιάζομαι. Γυρνάω στο γυαλί κι αντικρίζω μια μικροκαμωμένη λευκή ξανθούλα με γυαλάκια, να τραγουδά “you know I’m not that kind of girl”.
Καλά, έρωτας με την πρώτη ματιά και ακρόαση, δεν το συζητάμε... Την αμέσως επόμενη μέρα έσπευσα να αγοράσω το cd, τον πρώτο της δίσκο.
Η συνέχεια για την Anastacia ήταν εξίσου καλή με το ξεκίνημά της, για κάποια χρόνια. Ωστόσο, το άστρο της θάμπωσε κάπως, κυρίως λόγω των σοβαρών
προβλημάτων υγείας που γενναία αντιμετώπισε (νοσεί από παιδί από τη νόσο του Κρον -ελκώδη κολίτιδα-, ενώ πολέμησε δυο φορές με επιτυχία τον καρκίνο του στήθους). Ταυτόχρονα, η εταιρεία και οι παραγωγοί της, στην πορεία, την απομάκρυναν από το άκρως επιτυχημένο ποπ ροκ-φανκ σόουλ κράμα της μουσικής της, νοθεύοντας το -με μέτρια επιτυχία- με εμπορική r’n’b, η οποία τότε, στην πρώτη δεκαετία του 2000, ακόμη θριάμβευε.
Όπως και να έχει το πράγμα, η Anastacia έχει (μέτζο σοπράνο) φωνάρα και έβγαλε υπέροχη μουσική, ιδίως στους τέσσερις πρώτους της δίσκους (2000, 2001, 2004, 2008).
