Μοναδικές Στιγμές και πρωινές
αγκαλιές:
Δεν μπορώ πλέον να μην
κάνω αχαλίνωτους συνειρμούς.
Για τα καλύτερα και τα χειρότερα.
Η καθημερινότητά
μου πλέον Με
τρομάζει που δεν έχω κανέναν άλλο τρόπο για να αλλάξει αυτό, όχι μόνο
μετά το τέλος της καραντίνας αλλά μέχρι να ξεφοβηθούν το «Κοντά» οι άνθρωποι
στην πράξη.
Όταν ξυπνώ ακόμα νιώθω γαλήνια το πρωί
με το χαμόγελο στα χείλη μου συνήθως
«Τι ζούμε!» λέω κάθε μέρα
σχεδόν τα τελευταία συναπτά χρόνια.
Στην μέσω ώριμη ηλικία
πλέον η ζωή μας παίρνει
Απελπίζομαι με την ανίκητη τάση
των ανθρώπων να είμαστε κυκλοθυμικά έρμαια της στιγμής, της μόδας, της φάσης.
Μακάρι να βγούμε πιο δυναμικά και αφυπνισμένοι
από τον βαθύ λήθαργο των χρυσών μετριοτήτων, των περιττών ανταγωνισμών και του
«λίαν καλώς» σε όλα. Να μη συλλέγουμε δάφνες και να φυτεύουμε μόνο σπόρους.
Αξίζει
να εξερευνούμε συνεχώς μέσα μας γιατί κάνουμε αυτό το που κάνουμε και
όχι απλά το άλλο Τη δυναμική του σκοπού μας.
Το «τι» και το «γιατί» μας.
Ο αυτοπεριορισμός είναι μία ευκαιρία για στοχασμό και
περισυλλογή, η οποία όμως θα πάει χαμένη σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η ταχύτητα του
ίντερνετ και η εύκολη μετάθεση της μοναχικότητας θα νικήσουν.
Δεν είναι όμως μία ευκαιρία για να μας φταίνε
οι άλλοι. Όλοι φοβόμαστε και πιεζόμαστε. Ας μη γίνεται ο φόβος μας θυμός. Γιατί
κι ο θυμός ιός είναι και μεταδίδεται.
Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση είναι υπομονή.
Στα έργα και στη ζωή το κακό αντεπιτίθεται μόλις ξεφυσήσουν ανακουφισμένοι οι
ήρωες.
Ο
πλανήτης θα έρθει
αντιμέτωπος με τον καθρέφτη του. Μετά το σκάσιμο του κύματος. Όταν φανεί ξανά η
ακτή. Με ό,τι έχει μείνει όρθιο. Θέλει σθένος να μην έχουμε επανάληψη των
χειρότερων του 20ου αιώνα.
Και σίγουρα δεν κάνω πίσω.
Ιωακείμ κ. Γάζαρης
