Έχει αγαπηθεί πολύ από το κοινό, σάρωσε στις Χρυσές Σφαίρες και προορίζεται για πολλά Οσκαρ.
Ο λόγος για την αυτοβιογραφική ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ «The Fabelmans».
Το σενάριο της ταινίας υπογράφουν ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ μαζί με τον στενό συνεργάτη του Τόνι Κούσνερ, τον οποίο ο σκηνοθέτης αποκαλεί τον προσωπικό του ψυχολόγο. Ο Κούσνερ μιλάει στους Financial Times για τον διπλό του ρόλο, ως συνεργάτης του σκηνοθέτη και ανεπίσημος ψυχοθεραπευτής, αποκαλύπτοντας ότι ο ίδιος έχει περάσει αρκετές ώρες σε ψυχολόγους. Σε αντίθεση με τον Σπίλμπεργκ.
Πάντως νιώθει την ανάγκη να εξηγήσει ότι το σενάριο της ταινίας, που βασίζεται στην παιδική ηλικία του Σπίλμπεργκ, δεν πρόκειται για ένα είδος εξομολόγησης. Χαράσσει έτσι μια διαχωριστική γραμμή. «Θα ήταν φρικτό να ξοδέψεις εκατομμύρια για να φτιάξεις μια ταινία απλά για να ξεπεράσεις το παρελθόν σου. Θα πρέπει απλώς να πας σε έναν ψυχαναλυτή», λέει χαρακτηριστικά.
Ειδίκευση στον… Σπίλμπεργκ
Η πρώτη συνεργασία του Κούσνερ με τον Σπίλμπεργκ ήρθε με την ταινία «Μόναχο» το 2005. Σύμφωνα με τον ίδιο, πήρε την δουλειά εν μέρει για τις γνώσεις του στην ισραηλινό-παλαιστινιακή πολιτική. Το 2012 συνεργάστηκαν ξανά για τη βιογραφική ταινία «Λίνκολν», κι έπειτα στο «West Side Story».
Πλέον η ειδικότητά του είναι ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ. Αλλά και οι δύο, όπως λέει, είχαν βάλει στόχο η βιογραφική ταινία να είναι κάτι περισσότερο από τον Σπίλμπεργκ.
Η ταινία απεικονίζει την αποτυχία των γάμων. Χαρτογραφεί επίσης την πορεία προς την ενηλικίωση για τα παιδιά μετά το διαζύγιο. Στην περίπτωση του γιου του ζευγαριού που βλέπουμε στην ταινία, αυτή η πορεία περνάει μέσα από το κάλεσμα να ικανοποιήσει μια ανάγκη που του παρέχει μια αίσθηση συναισθηματικού ελέγχου: τη σκηνοθεσία.
«Αλλά φυσικά, η ευμετάβλητη φύση της τέχνης είναι ότι όσο καλύτερα την προσλαμβάνετε, τόσο πιο αληθινή γίνεται», λέει ο Κούσνερ. «Και στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν είναι ελεγχόμενος».
Η κακή στιγμή τους
Πότε όμως άκουσε πρώτη φορά για την ιστορία των Fabelmans; Στη Μάλτα, όπου γύριζαν την ταινία «Μόναχο». Τότε ο Κούσνερ, που εργαζόταν ως θεατρικός συγγραφέας, είχε συναισθανθεί ότι η ιστορία που άκουγε αποτελούσε καλή βάση για το σενάριο μιας ταινίας, και το είπε. «Όχι ότι επρόκειτο να το γράψω. Τότε πίστευα ότι το Μόναχο ήταν απλώς μια περίεργη παρεμβολή στη θεατρική μου καριέρα», λέει.
Μετά το Μόναχο, η δημιουργία μιας ταινίας για την παιδική ζωή του Σπίλμπεργκ έγινε ένα «τρελό αστείο» μεταξύ συγγραφέα και σκηνοθέτη. Ωστόσο, ο θάνατος της μητέρας του το 2017, έδωσε νέα βαρύτητα στο κόνσεπτ.
Τελικά η δουλειά για την ταινία «The Fabelmans» ξεκίνησε ενώ ετοίμαζαν την τρίτη τους συνεργασία, το ριμέικ του μιούζικαλ «West Side Story», το 2019. Τότε, όπως αποκαλύπτει, οι δυο τους είχαν τρομερές διαφωνίες. Μετά από μια «ιδιαίτερα άσχημη στιγμή», ο Σπίλμπεργκ έτεινε κλάδο ελαίας καλώντας τον Κούσνερ να εξετάσει την ιστορία για την παιδική του ηλικία. «Ειλικρινά, απλώς θέλαμε και οι δύο να μην μιλήσουμε για το West Side Story», σημειώνει προσθέτοντας πως πάντα να υπάρχουν εντάσεις μεταξύ τους αλλά ο Σπίλμπεργκ έχει ένα μυστικό όπλο σε αυτή την σύγκρουση. «Αντέξαμε γιατί ακούει», αναφέρει.
Αφού συμφώνησαν να προχωρήσουν με το σενάριο της ταινίας «The Fabelmans», ο Κούσνερ ξεκίνησε να παίρνει συνεντεύξεις- οι περισσότερες μέσω Zoom καθώς ήταν η περίοδος της καραντίνας. Μέσω των συνεντεύξεων άρχισε να παίρνει μορφή η ταινία.
Τα κοινά βιώματα
Παρατηρώντας τις ζωές τους έχουν αρκετά κοινά, αν και ο Κούσνερ είναι μια δεκαετία νεότερος. Προέρχονται και οι δύο από οικογένειες Εβραίων μεταναστών στις ΗΠΑ που ανήκαν τότε στη μεσαία τάξη. Και οι δύο οικογένειες μετακόμισαν, οι Σπίλμπεργκ από το Νιου Τζέρσεϊ στην Αριζόνα και στη συνέχεια στη βόρεια Καλιφόρνια, ενώ οι Κούσνερ από τη Νέα Υόρκη για τη Λουιζιάνα. Οι μητέρες και των δύο ασχολούνταν επαγγελματικά με τη μουσική.
Για πολλούς Αμερικανούς, η δεκαετία του 1960 παρέμεινε μια εποχή καταστολής. Ο Κούσνερ δεν είχε αποκαλύψει την σεξουαλική του ταυτότητα μέχρι το 1981.
Στην ταινία «The Fabelmans», ο νεαρός Εβραίος ήρωας βιώνει τη φυλετική εχθρότητα, αλλά στιγμιαία. «Το κρατάμε στη σωστή προοπτική», λέει ο Κούσνερ. Όταν αυτός και ο Σπίλμπεργκ ήταν νέοι, το Ολοκαύτωμα ήταν ακόμα αρκετά πρόσφατο ώστε ο αντισημιτισμός να μην έχει χώρο. «Τότε υποθέσαμε για πάντα. Προφανώς όχι», σχολιάζει εκφράζοντας την ανησυχία του για την σημερινή εποχή.
Οι διαφορές
Παράλληλα αναφέρεται στο παλαιστινιακό. Ο Κούσνερ είναι πιο ανοιχτός πολιτικά από τον Σπίλμπεργκ και έχει επικρίνει ιδιαίτερα το Ισραήλ. Σήμερα, λέει ότι η «πραγματική Σιών» - το πιο ιερό μέρος - είναι «η 14η τροποποίηση του συντάγματος των ΗΠΑ: ίση προστασία βάσει του νόμου, διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους».
Αυτή δεν είναι η μόνη τους διαφορά, σημειώνουν οι FT εξηγώντας πως ο Σπίλμπεργκ έχει επιλέξει να βλέπει την ζωή μέσω της κάμερας ενώ ο Κούσνερ παραμένει ένας συγγραφέας που εμπνέεται από μια άδεια σκηνή.
«Απολαμβάνω την αποτυχημένη ψευδαίσθηση του θεάτρου. Μια πραγματικότητα που προφανώς δεν είναι πραγματική», λέει. Οι ταινίες, προσθέτει, κατακλύζουν τις αισθήσεις σου. «Αλλά με το θέατρο, πάντα έρχεσαι αντιμέτωπος με το γεγονός ότι υπάρχει αυτό το άλλο πράγμα που ονομάζεται πραγματικότητα. Και το κατασκευάζουμε κι αυτό. Αυτό είναι το πιο πολύτιμο μάθημα κάθε θεατρικού έργου».
Πέρα από αυτά, παρατηρεί πως οι δικοί του γονείς δεν χώρισαν, επομένως ίσως έχει λιγότερη ανάγκη για έλεγχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου