Κική Δημουλά, Το διαζευκτικόν ή

Μ’ έκλεισε μέσα η βροχή

και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.

Όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή

ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;

Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω

τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη,

αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.

Στεγνή στέκομαι ανάμεσα

στα δύο ενδεχόμενα: βροχή ή δάκρυα,

κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα:

βροχή ή δάκρυα,

έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε,

εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς

του τελευταίου φύλλου.

Το κάθε τελευταίο,

τελευταίο τ’ ονομάζω χωρίς επιφύλαξη.

Και μεγάλωσα πολύ

για να είναι αυτό αφορμή δακρύων.

Δάκρυα ή βροχή, πού να ξέρω;

Και μένω να εξαρτιέμαι από σταγόνες.

Και μεγάλωσα πολύ

για να περιμένω άλλο μέτρο όταν βρέχει

κι όταν δεν βρέχει άλλο.

Σταγόνες για όλα.

Σταγόνες βροχής ή δάκρυα.

Από τα μάτια κάποιας μνήμης ή τα δικά μου.

Εγώ ή μνήμη, πού να ξέρω;

Μεγάλωσα πολύ για να χωρίζω τους χρόνους.

Βροχή ή δάκρυα.

Εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς

του τελευταίου φύλλου.

Από τη συλλογή Το λίγο του κόσμου (1971) της Κικής Δημουλά