Ήταν Σεπτέμβριος του 1946 όταν η Εντίθ Πιάφ ήρθε στην Αθήνα για μία ιστορική παράσταση στο θέατρο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Όλος ο κόσμος της τέχνης και του θεάτρου ήταν εκεί για να αποθεώσει το «σπουργίτι» όπως την ονόμασαν οι θαυμαστές της, αλλά και οι πιο στενοί φίλοι της. Μέσα σε μία αίθουσα γεμάτη κόσμο η μεγάλη, Γαλλίδα ερμηνεύτρια αντικρίζει για πρώτη φορά ένα γοητευτικό, ανερχόμενο και πολύ ταλαντούχο ηθοποιό. Τον 25χρονο Δημήτρη Χορν.
Η ιστορία μαζί με τους λίγους ανθρώπους που κατάλαβαν τι ακριβώς συνέβη εκείνο το βράδυ υποστηρίζουν πως η Πιάφ ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα τον Έλληνα ηθοποιό και έφυγε από την Αθήνα με την ανάμνηση του βαθιά ριζωμένη στο μυαλό και στην καρδιά της.
Κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι συνέβη τις ώρες που πέρασαν μαζί αν και όσοι γνώριζαν τον ηθοποιό κάνουν λόγο για έναν έρωτα απόλυτα μονόπλευρο και εμμονικό, αφού εκείνος ήταν τότε παντρεμένος με την Ρίτα Φιλίππου.
Παρόλα αυτά, μόλις η Εντίθ έφτασε στο Παρίσι επικοινώνησε αμέσως μαζί του, στέλνοντας του μία απελπισμένη, ερωτική επιστολή με την οποία τον παρακαλούσε - σχεδόν τον ικέτευε - να πάει να την βρει ή έστω να την αφήσει να πάει η ίδια σε εκείνον.
Το εν λόγω γράμμα εκτεινόταν σε 4 σελίδες τετραδίου και πουλήθηκε μετά από πολλά χρόνια έναντι χιλιάδων δολαρίων. Αυτό είναι το πιο γνωστό του απόσπασμα.
«Σ' αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά! Μπορεί να έρθεις στο Παρίσι με την Ειρήνη, αλλά μάλλον δεν το βλέπω, έτσι θα έρθω εγώ κοντά σου το Νοέμβριο, κανείς στον κόσμο δεν θα με εμποδίσει να έρθω στην Αθήνα, όμως αυτό που πρέπει να κάνεις χωρίς δισταγμό είναι να έρθεις στην Αμερική το Δεκέμβριο, έτσι θα ξανασμίξουμε εκεί και από κει ελπίζω να σε φέρω στο Παρίσι, που όταν το γνωρίσεις θα το αγαπήσεις όσο κι εγώ, αν πας στο Λονδίνο μετά την Αμερική θα πάω κι εγώ, θα 'θελα να ζω πολύ κοντά σου, νομίζω πως θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο και πιστεύω επίσης πως σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Ξέρω πως είμαι ικανή να τα παρατήσω όλα για σένα...».
Δεν υπάρχουν στοιχεία για το άν ο Χόρν ανταποκρίθηκε ποτέ στο κάλεσμα της ερμηνεύτριας. Βέβαια το τηλεγράφημα που εστάλη στις 13 Νοεμβρίου του 1946, αφήνει την υπόνοια ότι είχε προηγηθεί μεταξύ τους συνομιλία ή αλληλογραφία. Το τηλεγράφημα έγραφε:
«Αν μπορείς γράψε μου στο όνομα κυρία Μπιγκάρ, στην οδό Μπερί 26. Μην βάλεις το όνομά μου στη διεύθυνση».
Λέγεται πως η Πιάφ περίμενε κάποια απάντηση από τον ηθοποιό ακόμα και δύο μήνες μετά από το τηλεγράφημα και έζησε μόνη της έναν πονεμένο, ανεκπλήρωτο έρωτα που δεν βρήκε ποτέ ανταπόκριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου