Η Μέριλιν Μονρόε ποζάρει με ένα όμορφα διακοσμημένο λαο

Η Μέριλιν Μονρόε ποζάρει με ένα όμορφα διακοσμημένο λαούτο σε αυτή την εμβληματική φωτογραφία του 1953 από τον Μίλτον Χ. Γκριν. Αυτή η διάσημη λήψη είναι από τη φωτογράφιση «Κάθισμα Μαντολίνου».

by Jimmy Page

 

Happy birthday to Steve Van Zandt!!

 

20 Νοεμβρίου 1820 Το φαλαινοθηρικό πλοίο Essex δέχτηκε επίθεση

20 Νοεμβρίου 1820 Το φαλαινοθηρικό πλοίο Essex δέχτηκε επίθεση και βυθίστηκε από φυσητήρα στον νότιο Ειρηνικό. Μόνο 8 από τους 20 άνδρες του πληρώματος επέζησαν, και αυτό ενέπνευσε το μυθιστόρημα Moby Dick.

Eric Clapton and Jimi Hendrix at the Bag O'Nails club, 1967. Photo by Herb Schmitz

 

Ένα πολύ ξεχωριστό πηγαδάκι..

Χατζηδάκις, Θεοδωράκης, Ελύτης και Μικρούτσικος

The Rolling Stones

 

Marilyn Monroe ❣️

 

Πριν 100 χρόνια, 23 Οκτωβρίου 1925, γεννιέται ο Μάνος Χατζιδάκις

                        100 χρόνια από τη γέννηση του, ακόμη ζει

Αντίο Νιόνιο! 😓

Πρόσωπα και Ιστορίες

🎶 Να μας έχει ο Θεός γερούς

πάντα ν' ανταμώνουμε

και να ξεφαντώνουμε βρε

με χορούς κυκλωτικούς

κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς.

Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα

να πυκνώνει ο δεσμός μας

και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές

με το ροκ του μέλλοντός μας.🎶

Αντίο Νιόνιο! 😓

Βίντατζ Ροκ🎸

 

Ο Ace Frehley, κιθαρίστας καi ιδρυτής των Kiss στην αστερόσκονη Ο Spaceman

Ο Ace Frehley και η συλλογή κιθάρων του, στο στούντιο στο σπίτι του το 1978. Καλό ταξίδι στ'αστέρια.

Ο Ace Frehley ήταν η ενσάρκωση της ροκ εν ρολ νοοτροπίας — αμετανόητος, δυνατός και ακαταμάχητα πιασάρικος. Τα riff του ήταν κομψά, ο τόνος του ήταν τσουχτερός και η παρουσία του φώτιζε τις σκηνές σαν σουπερνόβα. Ο Spaceman έχει φύγει από τη σκηνή, αλλά η τροχιά του θα λάμπει για πάντα.

Στο 150 π.Χ. από τον βασιλιά Άτταλο Β΄ της Περγάμου

Η αρχική στοά χτίστηκε γύρω στο 150 π.Χ. από τον βασιλιά Άτταλο Β΄ της Περγάμου ως δώρο στην πόλη των Αθηνών. Λειτούργησε ως εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο για αρκετούς αιώνες. Η αρχική κατασκευή καταστράφηκε το 267 μ.Χ. και ανακατασκευάστηκε πλήρως τη δεκαετία του 1950.👇

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης ανέστησε στο Ηρώδειο την Ελλάδα που σκοτώνουν

Ο Σταμάτης Σπανουδάκης ανέστησε στο Ηρώδειο την Ελλάδα που σκοτώνουν

Συγκίνηση και υπερηφάνεια στο κατάμεστο θέατρο

«Πρώτα βάζω τον Θεό, έπειτα την Πατρίδα και μετά την γυναίκα μου, την αγάπη της ζωής μου».

Με αυτά τα λόγια ο θρυλικός συνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης άνοιξε τη sold out συναυλία του στο Ηρώδειο αφού προηγήθηκε το εμβληματικό τραγούδι του Πέτρινα Χρόνια, στίχος από το οποίο έδωσε και τον τίτλο στη συναυλία του «Ελλάδα στους ώμους τη γη κουβαλάς» με τη φωνή του κορυφαίου πυλώνα της τέχνης Στέλιου Καζαντζίδη.

Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης και αντιμετωπίζοντας το άγχος του (αυτό το άγχος που έχουν μόνο οι κορυφαίοι) με το αστείρευτο χιούμορ του και την ιδιαίτερη επικοινωνία που διατηρεί αναλλοίωτη με το κοινό, παρουσίασε κάποιες από τις καλύτερες συνθέσεις του συνοδευόμενος από εκπληκτικούς μουσικούς και δύο υπέροχες χορωδίες.

Μάλιστα η μία είχε έρθει από την Κύπρο με δικά τους έξοδα για να τιμήσουν τον μεγάλο συνθέτη.

Πριν από κάθε σύνθεση δεν παρέλειπε να εξηγεί πώς εμπνεύστηκε το κάθε κομμάτι όπως με τον «Αητό» που αναφέρεται σε μια Ελλάδα που ψηλά πετά σαν αητός αλλά…ενωμένη!

«Να ενωθούμε μακριά από κόμματα που μας διχάζουν για να πετάξουμε ψηλά» ανέφερε ο μέγιστος αυτός πατριώτης που καταφέρνει πάντα να ανασταίνει την Ελλάδα που σκοτώνουν!

Ακολούθησαν τα «Κύματα», η «Ματωμένη θάλασσα» για τους νεκρούς σε εθνικές καταστροφές , «Το μεγάλο ναι» που είπε η Παναγία στον Αρχάγγελο, η «Δέσποινα», «Χαίρε θάλασσα μου», «Ταμαλο».

Η τεράστια αγάπη του για την Πατριδα μας τον κάνει να μπαίνει μέσα σε μια μηχανή του χρόνου , να κάθεται γύρω από τη φωτιά με τους στρατιώτες του Μακεδόνα βασιλιά Αλέξανδρου και να λυγίζουν ακούγοντας τον μεγαλύτερο στρατηλάτη όλων των εποχών και μέντορα τους να λέει «Δεν έχουμε πληγή στην πλάτη» αφού γενναία πολεμούσαν με το στήθος πάντα μπροστά… εκείνοι του ζητάνε να τους συγχωρέσει που ήθελαν να φύγουν και ο Σπανουδάκης από αυτό το όραμα δημιούργησε τον «Αλέξανδρο» που μας έκανε να ριγήσουμε από δέος και υπερηφάνεια.

Τριάντα χρόνια ακριβώς από το 1995 που ο Σταμάτης Σπανουδάκης έκανε την πρώτη του συναυλία στο Ηρώδειο και λίγο πριν το εμβληματικό ρωμαϊκό θέατρο κλείσει τις πόρτες του για κάποια χρόνια για έργα συντήρησης και αφού έκανε και το αφιέρωμα στις συνθέσεις του για τα  κινηματογραφικά έργα του Βούλγαρη, Τσεμπερόπουλου κλπ μας επιφύλασσε μια στιγμή που μας έστειλε κατευθείαν στην αιωνιότητα, από αυτές που σφραγίζουν την ψυχη: η Φιλαρμονική του Δήμου Μεσολογγίου «Ιερός Λόχος» μπήκε στο θέατρο με τα κουστούμια των Ιερολοχιτών, παιανίζοντας τον ύμνο της Μακεδονίας, προκαλώντας στους χιλιάδες θεατές δάκρυα στα μάτια από υπερηφάνεια, συγκίνηση και μάλλον και από θλίψη για τη συμφωνία που φασιστικά κάποτε υπεγράφη ενάντια  στη θέληση του λαού.

Η φιλαρμονική έκλεισε με τον Εθνικό ύμνο και η γράφουσα δεν θυμάται ποτέ να έχει ακουστεί ο Εθνικός ύμνος και υπέρτατο ποίημα του Σολωμού ξανά σε συναυλία.

Αλλά μόνο ο Σπανουδάκης θα μπορούσε να το κάνει και αυτό τονίζοντας παράλληλα πολλές φορές πως η μόνη αλήθεια είναι ο Χριστός και μόνο ο Θεός μπορεί να μας βοηθήσει εδώ που φτάσαμε.

Έκλεισε με την «Αστραπή» 

Και πώς να λυγίσει η ψυχή όταν οι αριστουργηματικές συνθέσεις  γίνονται μελωδικά καράβια και πάνω τους επιβιβάζονται στρατηλάτες , αυτοκράτορες, αντάρτες, ήρωες , φιλόσοφοι , ποιητές, Επαναστάτες  με Καπετάνισσα την Κυρά Δέσποινα και προορισμό το εκτυφλωτικό φως της Αγάπης.

Φυσικά δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει και την αγάπη της ζωής του από το 1968, την διαχρονικά όμορφη, γλυκύτατη, αρχοντική Ντόρη, όπως κάνει σε κάθε συναυλία του τονίζοντας πως χωρίς την αγάπη, τη στήριξη και τη φροντίδα της, Σπανουδάκης δεν θα υπήρχε.

Κανονικά σε μια χώρα που ξέρει να σέβεται τα σύμβολα και να τιμά την ιστορία της, να αγαπάει το Έθνος και που έχει αντιληφθεί πως χωρίς την ιστορία δεν υπάρχει παρόν και μέλλον, θα έπρεπε σύσσωμη η Κυβέρνηση να παρίσταται στις συναυλίες του Σπανουδάκη που δημιουργούν αλλά και  υπενθυμίζουν το μεγαλείο του Ελληνικού πολιτισμού.

Αναμφισβήτητα πάντως οι χιλιάδες που ήμασταν μέσα στο Ηρώδειο με μάτια βουρκωμένα ασπαζόμαστε τα ίδια απαράβατα ιδανικά για αυτό και έστω για τρεις ώρες, το ανάστημα γιγαντώθηκε ξανά.

Ο σπουδαίος συνθέτης ευχαρίστησε τον κόσμο ακουμπώντας την καρδιά του που χωράει όλη την Ελλάδα και αποχώρησε αλλά το κοινό δεν ήθελε να φύγει εγκαταλείποντας την έξαψη της ψυχικής και ηθικής ανάτασης , επιστρέφοντας στην παρακμή και ασυδοσία που εκεί έξω του έχουν προσφέρει πλέον ως «φυσιολογική» διαβίωση.

Στα καμαρίνια για να τον αγκαλιάσουν και συγχαρούν βρέθηκαν αγαπημένοι φίλοι του συνθέτη και πολύτιμοι συνεργάτες όπως ο Πέτρος Γαϊτάνος με την αγγελική φωνή, ο παγκόσμιος πρωταθλητής Σταμάτης Μπιτάκος που πάντα έβγαινε στους αγώνες του με συνθέσεις του, οι εξαιρετικοί ηθοποιοί Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος, Κωστής Σαββιδάκης, ομοσπονδιακός προπονητής Νάσος Αργυρόπουλος, η σκηνογράφος Κούλα Γαλιώνη, ο γνωστός παραγωγός (και της συναυλίας ) Γιώργος Γεώργας και πολλοί άλλοι.

Όλα τα βίντεο που αναρτήθηκαν έγιναν viral από εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες του διαδίκτυο (καλό είναι η ΕΡΤ να το λάβει υπόψιν της μεταδίδοντας έστω μαγνητοσκοπημένα  τη συναυλία) με διθυραμβικά σχόλια από κάτω εκείνης της άλλης Ελλάδας που επιθυμεί ενωμένο ισχυρό Έθνος, σέβεται το Θεό, θεωρεί ανεκτίμητο θησαυρό την παράδοση και έχει τη βεβαιότητα πως στον Ελληνικό πολιτισμό ενυπάρχουν όλες οι απαντήσεις και αλήθειες που χρειάζεται η Ανθρωπότητα.

Η ντίβα της όπερας Μαρία Κάλλας συναντά την ηθοποιό Μέριλιν Μονρόε

Η ντίβα της όπερας Μαρία Κάλλας συναντά την ηθοποιό Μέριλιν Μονρόε στο πάρτι γενεθλίων για την αποφυλάκιση του Τζ. Κένεντι στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν, το 1962.

Καλό ταξίδι Robert Redford 🖤

                                                                  1936 - 2025

Τσάρκες, μαγκιά και εφηβικές τρέλες – Το αθάνατο «παπάκι» των ’80ς

Ένα πειραγμένο μηχανάκι βάλθηκε να απαθανατίσει τη νεανική κουλτούρα με την απαραίτητη εξαλλοσύνη της εποχής: Tο πενηντάρι Honda Super Cub!

 Η ιστορία της «πάπιας»

Τσάρκες, μαγκιά, αλητεία και εφηβικές τρέλες ενσαρκώνονταν άλλοτε ιδανικά στη χώρα μας μέσα από ένα μικρού κυβισμού μηχανάκι που συστάσεις δεν χρειάζεται, μιας και δεν έφυγε ποτέ από τις ζωές μας…

Το μυθικό πια Honda Super Cub φορούσε τετράχρονο αερόψυκτο μονοκύλινδρο κινητήρα 50 κυβικών και ημιαυτόματο κιβώτιο τεσσάρων σχέσεων (ή τριών αρχικά), αν και αυτά ήταν για τους φλώρους. Γιατί τα αλάνια της εποχής έψαχναν να ξεζουμίσουν το εύστροφο μοτεράκι φτάνοντάς το στα 72 ή τα 85 κυβικά.

Η τελική τιμή του «παπιού» μετά τις μεταποιήσεις εκτοξευόταν σε διπλάσια ή τριπλάσια νούμερα, καθώς το τσαμπουκάλεμα δεν είχε πρακτικά τέλος: αντικατάσταση κυλίνδρου, αλλαγή καρμπιρατέρ και άλλαγμα εξάτμισης ώστε να γίνει «σεμπρίκι» (Sebring) και να προκαλεί τέτοια βαβούρα ώστε να σε παίρνουν χαμπάρι από χιλιόμετρα. Αν μάλιστα ήσουν ακόμα πιο μάγκας, φόραγες την «κοντή» εξάτμιση ή ακόμα και κοντοκομμένο σωλήνα!

Η γέννηση του θρύλου

ο δημοφιλέστερο μηχανάκι όλων των δίτροχων εποχών, το «πολύ» Honda Super Cub, εμφανίστηκε στην Ιαπωνία το 1958, μετρώντας αδιάλειπτη παρουσία μέχρι και σήμερα στις γραμμές παραγωγής της Honda και έχοντας πουλήσει μέχρι το 2014 περισσότερα από 87 εκατομμύρια κομμάτια! Ο δαιμόνιος μηχανικός Σοϊτσίρο Χόντα συνέλαβε την ιδέα για μια μικρού κυβισμού μηχανή πόλης ήδη από το 1956, όταν βρέθηκε στη Γερμανία και είδε από κοντά τα μοτοποδήλατα του καιρού που αγκομαχούσαν στις ανηφόρες.

Κι έτσι ένα ελαφρύ και κυρίως αξιόπιστο μηχανάκι μικρού κυβισμού μπήκε αμέσως στο δημιουργικό στόχαστρο του μεγάλου πιονέρου της Honda, ο οποίος άλλαζε εν αγνοία του την ιστορία των δίτροχων. Παρά την έμφαση στην ποιότητα παραγωγής, τα πρώτα πενηντάρια «παπάκια» της Honda δεν πήγαν καλά στην Ιαπωνία και έβγαλαν αρκετά προβλήματα, αναγκάζοντας τον τελειομανή Σοϊτσίρο να ξαποστέλνει τους μηχανικούς του στα σπίτια των πελατών για τις απαραίτητες επισκευές!

Αν και η κουλτούρα του «παπιού» δεν πρέπει να εξαντλείται στο Χοντάκι, καθώς εξίσου θρυλικό ήταν το πενηντάρι Town Mate της Yamaha. Η γνωστή σε πολλούς «ταούνα»! Το Town Mate ήταν το μοναδικό «παπάκι» που φορούσε διαφορικό αντί αλυσίδας στη μετάδοση και έζησε εξίσου μεγάλες δόξες με το Honda Super Cub. Όλα τους δηλωμένα πενηντάρια, αν και στην πραγματικότητα ήταν πολύ μεγαλύτερα μετά τις ερασιτεχνικές μεταποιήσεις.

Όσο για τον όρο «παπί», κανείς δεν ξέρει πώς έχει προέλθει. Παρά την τεράστια απήχησή του δηλαδή στην ελληνική κοινωνία, η καταγωγή του παρατσουκλιού αγνοείται. Άλλοι λένε ότι ήταν η εμφάνισή του με την ποδιά που το έκανε να μοιάζει με πάπια, άλλοι πάλι θέλουν τον ήχο της βγαλμένης εξάτμισης να πυροδοτεί αυτό το «παπάκι». Παρά τη νοσταλγική θέση που έχει όμως για μας τους Έλληνες ως σύμβολο μιας άλλης εποχής, το «παπάκι» παραμένει το δημοφιλέστερο μηχανάκι όλων των εποχών!

Εκεί λοιπόν στην καρδιά της δεκαετίας του 1980, ανάμεσα στα φαντεζί χτενίσματα, το κιτσάτο ντύσιμο, τα έντονα βαψίματα, τις φωτεινές επιγραφές, τις ντίσκο και τις βιντεοταινίες, ένα πειραγμένο μηχανάκι βάλθηκε να απαθανατίσει τη νεανική κουλτούρα με την απαραίτητη εξαλλοσύνη της εποχής: το πενηντάρι Honda Super Cub!

Το λατρεμένο «παπάκι» ανέβασε στη σέλα του όλα όσα σήμαινε η ιδιαίτερη δεκαετία του ’80 και με ένα κατοστάρικο βενζίνη τα έφερε γυροβολιά απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα, δίνοντας έκφραση αλλά και μορφή στην εφηβική αναστάτωση.

 Η εικόνα του παπόβιου συμπληρωνόταν με μαλλάκι-χαίτη και υποχρεωτικά λευκή καλτσούλα, ενώ ολοκληρωνόταν με πινελιές μπουφάν flight ή δερμάτινου perfecto, αν ήσουν αγριόμαγκας και καβαλούσες «αγριόπαπια».

Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας, Μακεδονία, Ελλάδα🇬🇷🏛️

                Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας, Μακεδονία, Ελλάδα🇬🇷🏛️

 

Τόσο όμορφο😍

 

Η Μέριλιν... Στα γυρίσματα της ταινίας

                    Η Μέριλιν... Απαθανατισμένη στα γυρίσματα της ταινίας 

                    Somethings Got To Give του Λόρενς Σίλερ (1962)