Μαρία Κόφου: η Ελληνίδα travel blogger που έχει ταξιδέψει σε 50 χώρες

Μαρία Κόφου: μιλήσαμε με την Ελληνίδα travel blogger που έχει ταξιδέψει σε 50 χώρες

Κάνοντας αυτό που ονειρεύονται οι περισσότεροι άνθρωποι όταν βρίσκονται καθημερινά κλεισμένοι στα γραφεία και τις πολυκατοικίες τους, η travel blogger και δεινή ταξιδιώτισσα, Μαρία Κόφου, βρήκε λίγο χρόνο πριν μπει δυναμικά στη σεζόν και αρχίσει να οργώνει πάλι τον πλανήτη, να μας μιλήσει για το πώς είναι να ταξιδεύεις κάθε εβδομάδα και να έχεις δει το 1/4 του κόσμου στα 33 σου.

Τη γνωρίσαμε μέσα από το blog της www.tstories.gr, το οποίο ήταν υποψήφιο ως το καλύτερο blog το 2016 στα Marie Claire Awards, και αρχίσαμε να ταξιδεύουμε μαζί της μέσα από τις ταξιδιωτικές τις ιστορίες, τις συμβουλές και τις φωτογραφίες της. Κι όσο πιο πολύ την παρακολουθούσαμε, τόσο περισσότερο ζωντάνευε μέσα μας η ανάγκη να ακολουθήσουμε το δρόμο της, να υποσχεθούμε στον εαυτό μας ότι θα πακετάρουμε τη βαλίτσα μας πιο συχνά και ίσως να τολμήσουμε κάτι που δεν το κάνει κάποιος εύκολα: να ταξιδέψει μόνος του. Η Μαρία το τόλμησε, το ξανατόλμησε, έφτασε σε μακρινούς και δύσκολους προορισμούς ξεκινώντας με ατομικό εισιτήριο και πλέον έφτασε να οργανώνει ταξίδια για όλους αυτούς που θέλουν πραγματικά να γνωρίσουν τον κόσμο, αλλά μπορεί να μην συντονίζονται με τους φίλους ή το έτερον ήμισυ.

Από την Τοσκάνη μέχρι το Πουέρτο Ρίκο και από το Μαρόκο μέχρι τη Μογγολία, η Μαρία έχει δει πολλά, έχει ζήσει ακόμη περισσότερα και πριν μερικές ημέρες μοιράστηκε κάποια από αυτά μαζί μας, όσα χώρεσαν μέσα σε 2-3 ώρες κουβέντας.

Θυμάσαι το πρώτο ταξίδι της ζωής σου; Σου πυροδότησε την ανάγκη σου για ταξίδια;
Το πρώτο ταξίδι που έκανα ήταν 1,5 χρονών στην Κωνσταντινούπολη, επειδή είναι η καταγωγή του μπαμπά μου και οι παππούδες ζούσαν εκεί. Από αυτή την ηλικία, λοιπόν, κάθε καλοκαίρι ξεκίνησα να ταξιδεύω στην Κωνσταντινούπολη, που για εμένα ήταν αυτό που όλοι λένε «το χωριό μου». Στην αρχή σίγουρα δεν θυμόμουν πολλά, αλλά κάπου από τα 4-5 είχα αρχίσει να καταλαβαίνω και να δημιουργώ μνήμες. Κατά βάθος ίσως είναι και η αρχή όλου αυτού, καθώς εξοικειώθηκα από νωρίς με το ταξίδι και το αεροπλάνο. Έπειτα ταξίδευα πολύ με τους δικούς μου Ελλάδα τα καλοκαίρια με το αυτοκίνητο κι έτσι απέκτησα σιγά-σιγά και την αντίληψη ότι δεν χρειάζεται να έχω άγχος να μαζέψω χρήματα για να πάρω σπίτι, καλύτερα να αποταμιεύω για να ταξιδέψω, να γεμίσω εικόνες. Αυτό ήταν και το μήνυμα της μαμάς μου από μικρή. Μεγαλώνοντας, το πρώτο μεγάλο μου ταξίδι ήταν ως τριτοετής φοιτήτρια, όπου πήγα μέσω Erasmus στην Ισπανία, ένα από τα όνειρα που είχα και πάλεψα γι’ αυτό γιατί ήταν λίγες οι θέσεις και δεν μιλούσα και τη γλώσσα. Τελικά τα κατάφερα με εντατικά, πήγα και συστήνω σε όλους τους φοιτητές να το κάνουν.

Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το travel blogging;
Σπούδασα δημοσιογραφία και είχα το μεράκι της γραφής, αλλά και πριν από αυτό μου άρεσε να γράφω. Το ήξερα πάντα ότι θέλω να γράφω. Έπειτα έφυγα στην Ιταλία για μεταπτυχιακό στα Digital Media και την Επικοινωνία δουλεύοντας σε διάφορες δουλειές για να το βγάλω και κάπου εκεί, στο μεταπτυχιακό, άρχισα να εξοικειώνομαι με τα social media από την πλευρά του business, γύρω στο 2011. Μέσω της σχολής ήρθαμε και σε επαφή τότε με bloggers, καθώς η Ιταλία ήταν και είναι πιο μπροστά σε αυτά από την Ελλάδα, μεταξύ των οποίων ήταν και η Chiara Ferragni, κορυφαία fashion blogger και επιτυχημένη επιχειρηματίας σήμερα, που την ακολουθούσα ήδη. Οπότε έχοντας την αγάπη για το γράψιμο και τις γνώσεις που έπαιρνα για τα social media από τη σχολή, σκέφτηκα να ξεκινήσω δειλά-δειλά ένα μικρό blog με ιστορίες για να τις στέλνω στους δικούς μου. Έχοντας αδυναμία στα τρένα και περνώντας καθημερινά συνολικά τέσσερις ώρες πήγαινε-έλα, σκέφτηκα να ξεκινήσω να γράφω εκεί που με ενέπνεε κιόλας. Μέσα στο τρένο κυριολεκτικά, με ένα μεταχειρισμένο τάμπλετ, άνοιξα το blog που αρχικά το ονόμασα trainstories, με ιστοριούλες από τη ζωή μου ως… pendolare, που περνούσε πολύ χρόνο στη μετακίνηση. Δεν ήταν ακόμη ταξιδιωτικό blog, ήταν πιο πολύ σαν ημερολόγιο με σκέψεις και χιούμορ. Μέχρι τότε, άλλωστε, τα περισσότερα ταξίδια μου ήταν στην Ισπανία, στο πλαίσιο του Erasmus με low-cost εταιρίες. Το έστελνα, λοιπόν, σε φίλους, το προμόταρα και μέσω facebook. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα λόγω μιας δουλειάς σε PR Agency που προέκυψε, μπήκα στον χώρο των δημοσίων σχέσεων, είδα πώς λειτουργούν και τα blogs, γιατί έκανα και blogger's relations, άρχισα να μιλάω και για το blog μου, που ανέβαινε σιγά-σιγά. Τότε είχε γίνει πιο πολύ ταξιδιωτικό, γι’ αυτό και το μετονόμασα σε travelstoriesfromyworld (πλέον λέγεται tstories –T for travel, T for True Stories και Τ for Trains-) και ξεκίνησε η ιστορία του γύρω στο 2015. Άρχισαν να με καλούν σε κάποια sponsored ταξίδια κυρίως στην Ελλάδα, άρχισα να γράφω στα αγγλικά και ήρθε και το πρώτο request για την Ινδία με 30 bloggers από όλο τον κόσμο.

Το συνδύαζες ταυτόχρονα και με πρωινή δουλειά;
Ναι, στην αρχή δούλευα παράλληλα, ακόμη κι όταν άρχισα να το παίρνω πιο σοβαρά μετά το ταξίδι στην Ινδία. Ευτυχώς είχα καλό διευθυντή κι έπαιρνα πολλές άδειες… άνευ αποδοχών. Είχε τύχει να γυρίζω από Πεκίνο και να πηγαίνω για δουλειά το πρωί για να μην πάρω άλλη μέρα άδεια και σκεφτόμουν πού ήμουν και πού ήρθα και τρελαινόμουν. Ήμουν κολλημένη στην Κηφισίας στην κίνηση και σκεφτόμουν «Μαρία, αυτό θες; Αυτό φαντάζεσαι για τη ζωή σου;». Τότε τα έβαλα κάτω, με budget πολύ μικρό και παράλληλα με freelance πρότζεκτ και συνεργάτες που κράτησα από την τότε δουλειά μου και παραιτήθηκα. Πρέπει να πω βέβαια, ότι ακόμη και τώρα, 2,5 χρόνια που ταξιδεύω και ασχολούμαι full-time με το blog, η βασική και σίγουρη πηγή εσόδων μου είναι τα πρότζεκτ και οι συνεργάτες που κράτησα από την προηγούμενη δουλειά. Εγώ αυτή τη στιγμή έχω το blog και τα πρότζεκτ που τρέχω εκεί, τα social media, έχω social media πελατών, γράφω σε διάφορα website ανά διαστήματα και από πέρσι έχω ξεκινήσει και τα δικά μου travel groups, solo women.

Κακά τα ψέματα, στην Ελλάδα ένας travel blogger δεν γίνεται να είναι full-time και να ζει μόνο από το blog, παρ’ όλο που είναι δουλειά και χρειάζεται χρόνο. Στο εξωτερικό οι συνεργασίες που έχω το αντιμετωπίζουν πιο επαγγελματικά, ενώ στην Ελλάδα δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Θέλει να αφιερώσεις πολύ χρόνο, να φτιάξεις concept, να τα παρουσιάσεις στον πελάτη, να γράψεις κείμενο, να βγάλεις συγκεκριμένες φωτογραφίες, να κάνεις edit, θέλει αρκετή δουλειά, που δεν την αναγνωρίζουν όλοι. Πολλές φορές, μάλιστα, μπορεί να σου δίνουν μόνο αεροπορικά και να σου πληρώνουν διαμονή, αλλά δεν έχουν budget για να σε πληρώσουν να ανεβάσεις στα social media.

Πόσο συχνά πρέπει να ταξιδεύει κάποιος για να μπορεί να στήσει ένα ταξιδιωτικό blog;
Αυτό είναι σχετικό. Δεν μπορείς να κάνεις μόνο ένα ή δύο ταξίδια το χρόνο, ούτε να γράφεις για ταξίδια που έχουν γίνει 10 χρόνια πριν. Εγώ, για παράδειγμα, δεν έχω πλέον στο blog ιστορίες που είχα ανεβάσει πριν 10 χρόνια, γιατί σίγουρα αλλάζουν και πάρα πολλά. Ο blogger είναι αυτός που ναι μεν θα γράψει το στόρι του, αλλά θα σου δώσει και tips για το ταξίδι, που σημαίνει ότι αν είναι παλιό το κείμενο, μπορεί να μην ισχύουν τα ίδια ακόμη, μαγαζιά να έχουν κλείσει, μέρη να έχουν αλλάξει… Υπάρχει τόση πληροφορία πλέον έξω, που πρέπει να είσαι updated. Το ιδανικό είναι ένα ταξίδι τον μήνα, αν το επιτρέπει η δουλειά σου, αλλιώς ανά τρίμηνο πρέπει να κάνει κάποιος ένα τουλάχιστον ταξίδι. Επίσης είναι χρηστικά και τα κείμενα με συμβουλές και πράγματα που κάνεις για να ταξιδέψεις. Σημαντικό είναι όμως και η σχέση εμπιστοσύνης που θα χτίσεις με το κοινό, να αναφέρεις τι είναι sponsored και τι όχι. Εγώ έχω καταφέρει και έχω δημιουργήσει μια τέτοια σχέση και μου στέλνουν συχνά να με ρωτήσουν για συμβουλές. Έχει τύχει να πω και «όχι» σε δουλειές, προκειμένου να παραμείνω σωστή απέναντι στα άτομα που θα με διαβάσουν.

Πόσο κοστίζει το travel blogging πριν αρχίσει να φέρνει χρήματα;
Πρέπει να έχεις να βάλεις budget για να κάνεις τα ταξίδια. Κι εγώ στην αρχή ξεκίνησα με μικρά, οικονομικά ταξίδια. Υπήρχαν χρονιές που έκανα 6 μικρά ταξίδια, ακόμη κι αν ήταν μόνο για Σαββατοκύριακο, και εξωτερικό και Ελλάδα, κρατώντας το budget στα 200-300 ευρώ το καθένα και μπορεί μετά για ένα χρόνο να έκανα off για να μαζέψω χρήματα για ένα μεγάλο ταξίδι. Μπορείς να κάνεις ταξίδια πολύ οικονομικά, να μείνεις σε hostel, σε σπίτια φίλων, να κάνεις couch surfing, να φιλοξενηθείς κάπου με αντάλλαγμα να βοηθήσεις σε κάτι που σε χρειάζονται, να κάνεις εθελοντισμό, κάτι που σκέφτομαι πολύ για Κεντρική Αφρική. Κι όσο πιο νέος, τόσο πιο εύκολα είναι όλα. Γενικά, όμως, όταν βάζω στόχο ένα ταξίδι που δεν είναι sponsored, κάνω θυσίες, δεν βγαίνω, δεν ψωνίζω το ίδιο και μαζεύω χρήματα.

Σε άλλαξαν τα ταξίδια πιστεύεις; Έπαιξε ρόλο το ότι ταξίδευες μόνη σου;
Πάντα μου άρεσε να έχω επικοινωνία με τον κόσμο, αλλά δεν ήμουν αυτή που θα έπιανε πρώτη κουβέντα ή θα συστηνόταν. Τα ταξίδια και το γεγονός ότι ταξιδεύω μόνη μου βοήθησε πάρα πολύ στο να το αλλάξω αυτό. Όσο και να θες να ζήσεις ένα ταξίδι μόνος σου, φτάνει κάποια στιγμή μέσα στη μέρα που θες να μιλήσεις σε έναν άνθρωπο. Γι’ αυτό και σε hostel που έμενα, επέλεγα μεν το single room, αλλά στους κοινόχρηστους χώρους πάντα έπιανα κουβέντα. Αναγκάζεις τον εαυτό σου να το κάνει και κάπως έτσι ξεκινούσα μόνη μου, αλλά τελικά στον προορισμό ποτέ δεν ήμουν μόνη.Όπως επίσης και στον Υπερσιβηρικό που ήταν ένα ταξίδι που ονειρευόμουν χρόνια και το έκανα το 2015. Ήταν το πρώτο μου τόσο μακρινό ταξίδι μόνη μου, που ήταν όνειρο ζωής, αλλά οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να με ακολουθήσουν. Στη διαδρομή γνώρισα πολύ κόσμο από διάφορα σημεία του πλανήτη. Με μια κοπέλα από το Χονγκ Κονγκ, μάλιστα, κάναμε κομμάτι του ταξιδιού μαζί. Στο εξωτερικό το solo travel είναι πιο διαδεδομένο, ενώ στην Ελλάδα, ακόμη κι αν πας να πιεις έναν καφέ μόνος σου, φαίνεται κάπως. Τα πρώτα χρόνια φρόντιζα να ‘χω μαζί βιβλίο, λάπτοπ, στην πορεία όμως άρχισα να κάθομαι στο bar ακόμη και για φαγητό, οπότε αμέσως πιάνεις κουβέντα με τον barman.

Νομίζω δεν είναι το ταξίδι που με άλλαξε, είναι το solo ταξίδι.

Τα πρώτα χρόνια ήταν πιο δύσκολο, δεν έβγαινα καθόλου το βράδυ. Πλέον είμαι πολύ cool. Ξέρω βέβαια πάντα πώς θα κινηθώ και πού θα πάω και προσέχω. Κι όταν είμαι σε πολύ μακρινές χώρες, έχω δυο ανθρώπους που ξέρουν τη διαδρομή που θα κάνω, έχουν το στίγμα μου. Στη Μογγολία για 3 ημέρες δεν είχα καθόλου ίντερνετ, για παράδειγμα. Εκεί είχα ενημερώσει τη μητέρα μου ότι αν την τέταρτη μέρα δεν φανώ με κάποιο τρόπο, να ανησυχήσει!

Πού έχεις ταξιδέψει μόνη σου;
Έχω πάει σε πολλά μέρη. Ισπανία-Ιταλία φουλ που είναι καλά και σαν starting point για κάποιον που θέλει να δοκιμάσει, ως ασφαλείς και κοντά μας σε κουλτούρα χώρες, Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία… Σε πάρα πολλά μέρη. Ο Υπερσιβηρικός ήταν ένα από τα ταξίδια που ήθελα πάντα να κάνω και όταν μπήκα στο τρένο έβαλα τα κλάματα! Μετά βέβαια έβαλα τα κλάματα όταν είδα την τουαλέτα…

Πώς ήταν η εμπειρία του Υπερισβηρικού;
Καταρχάς να πω ότι ο Υπερσιβηρικός είναι ένα παλιό τρένο και παρ’ όλο που κάθε βαγόνι έχει την υπεύθυνη καθαριότητας, και να είναι καθαρό… δεν του φαίνεται. Οπότε είναι δύσκολο, ειδικά για μια γυναίκα. Το πρώτο 24ωρο, όμως, ήταν φοβερό γιατί είχε εναλλαγές. Νιώθεις συνεχώς το νανούρισμα. Έπειτα είναι οι λευκές νύχτες που είναι κάτι ιδιαίτερο, αφού το βράδυ δεν πέφτει εντελώς το σκοτάδι. Μετά άρχισα να γράφω δικά μου συναισθήματα, μιας και λατρεύω τα τρένα. Αν κάποιου δεν του αρέσουν πολύ ίσως το δει σαν ταλαιπωρία. Στα γκρουπ μου το «έσπασα» το ταξίδι, ενώ εγώ είχα κάνει 4 μέρες σερί με το τρένο, για να φτάσω στη μέση της Σιβηρίας και μετά να πάρω τον Υπερμογγολικό να πάω Μογγολία. Για να κάνεις διαδρομή χωρίς στάσεις είναι 6 ημέρες είτε Μόσχα-Βλαδιβοστόκ να διασχίσεις όλη τη Ρωσία, είτε Μόσχα-Πεκίνο να διασχίσεις τις τρεις χώρες. Σκοπός, όμως, είναι να κατέβεις, να δεις πράγματα και το τετραήμερο που άντεξα σερί εγώ ήταν πολύ.

Έχεις τρομάξει κάπου;
Δεν έχω τρομάξει, αλλά το μόνο που έβαλα Χ στον εαυτό μου ήταν σε ένα solo ταξίδι στη Μπρατισλάβα, όπου είχα συναντήσει έναν παλιό μου συμμαθητή, πήγαμε για ποτό, πήγε βράδυ αργά και έπρεπε να περπατήσω έπειτα μια μακρινή απόσταση μετά τα μεσάνυχτα. Εκεί ένιωσα εκτεθειμένη και τα έβαλα λίγο με τον εαυτό μου. Εκεί που αισθάνθηκα, πάντως ότι δεν ήμουν άνετη, ήταν ο Παναμάς, στο Panama City. Δεν συνέβη κάτι, αλλά δεν ένιωθα ασφαλής. Η άλλη στιγμή που είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει να έχει και plan b και plan c ήταν στη Μογγολία την πρώτη χρονιά που ταξίδεψα μόνη μου. Είχα πάει για ιππασία και τα άλογα εκεί είναι ημι-εξημερωμένα και με το που ακούσουν θορύβους μπορεί να αρχίσουν να τρέχουν. Εκεί πετάχτηκε ένα κοράκι και τρόμαξαν τα άλογα, το δικό μου σηκώθηκε στα δυο πόδια και τα άλογα των δύο συνοδών –του ιδιοκτήτη των αλόγων και της μεταφράστριας- άρχισαν να φεύγουν τρέχοντας. Εκεί έμεινα στη μέση του πουθενά με την κοπέλα που είχα γνωρίσει από το Χονγκ Κονγκ, η οποία έπεσε κάτω, αλλά ευτυχώς δεν χτύπησε. Αφού μείναμε στην ερημιά χωρίς κανέναν τρόπο επικοινωνίας, ήρθε ο ιδιοκτήτης και μας είπε ότι την μεταφράστρια την πάτησε το άλογο και δεν μπορούσε να περπατήσει. Εκεί σκέφτηκα ότι αν συνέβαινε σε εμένα θα ήμουν εντελώς απροετοίμαστη. Κι αποφάσισα ότι πρέπει να έχω στο εξής ταξιδιωτική ασφάλεια και εναλλακτικά πλάνα και να μην είμαι τόσο χύμα.

Πόσο συχνά ταξιδεύεις; Σε κουράζει καθόλου;
Το τελευταίο δίμηνο θα σου πω μόνο, έκανα 4-5 ταξίδια τον μήνα. Τον προηγούμενο μήνα πήγα σε 5 χώρες. Ένα μέσο όρο κάνω σίγουρα 2-3 τον μήνα. Όσο για την κούραση, αν με ρώταγες ένα χρόνο πριν θα σου έλεγα ότι είμαι σούπερ. Συνειδητοποίησα, όμως, μέσα σε ένα χρόνο κι επειδή ήταν πολύ γεμάτη χρονιά η περσινή, ότι οι αντοχές μου έχουν αλλάξει. Κάπου αρχίζεις και αναζητάς λίγο την ηρεμία σου και να το πάρεις πιο χαλαρά. Έχω γράψει κι ένα κείμενο στο blog για το τι χάνω ταξιδεύοντας full-time, που είναι πολλά: χάνω την καθημερινότητα των δικών μου ανθρώπων, δεν κάνω γυμναστική, δεν τρώω σωστά… Από την άλλη, επειδή η δική μου καθημερινότητα είναι on the go, πρέπει να την προσαρμόσω σε αυτό. Κουράζομαι όμως πλέον πολύ και δίνω στον εαυτό μου ένα χρόνο, γιατί πρέπει να σταθεροποιήσω λίγο και το θέμα των travel groups που έχω οργανώσει. Σκοπός μου είναι του χρόνου να συνεργαστώ και με άλλο κόσμο σε όλο αυτό, ώστε να κάνω εγώ λιγότερα ταξίδια. Σίγουρα, όμως, είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία, που γεμίζεις και το μυαλό σου, αλλά δεν παύει να είναι δουλειά στο τέλος της ημέρας. Φροντίζω πάντως, όταν κάνω ένα ταξίδι να μείνω και μια μέρα παραπάνω για να το ζήσω λίγο και με το δικό μου πλαίσιο, προσθέτοντας εμπειρίες που θα ήθελα να ζήσω, πέρα από αυτά που έχω συμφωνήσει. Στην Εσθονία, για παράδειγμα, έψαξα και πήγα σε μια φάρμα με αλπακά ή έχω περπατήσει δεμένη στην άκρη ενός πύργου, φτιάχνοντας εμπειρίες και με τα δικά μου δεδομένα. Κάποιες φορές λέω και «όχι» σε εμπειρίες που δεν μου ταιριάζουν. Είμαι αντίθετη για παράδειγμα σε ζωολογικούς κήπους και σε aquarium και δεν είναι κάτι που θα ήθελα να προωθήσω.

Υπάρχει κάποιο ταξίδι που σου βγήκε πολύ low-budget;
Η Μπρατισλάβα μου βγήκε πολύ φθηνά, όπως και η Ιταλία μπορεί επίσης να βγει οικονομικά, αν βρεις off-season. Για Μπρατισλάβα είναι πολύ φθηνό το αεροπορικό και είναι πολύ οικονομική και σαν χώρα, το φαγητό, το αλκοόλ της. Κι αν θέλεις, με λεωφορείο γύρω στα 10 ευρώ μπορείς να πας μονοήμερη στη Βιέννη. Εκτός Ευρώπης, μπορεί να μη βρεις τόσο χαμηλό αεροπορικό, αλλά για Ταϊλάνδη μπορείς να βρεις off-season πτήση με 300-400 ευρώ και να χαλάσεις συνολικά 600-700 ευρώ, γιατί εκεί μπορείς να βρεις διαμονή με 20 ευρώ, να φας νουντλς με 1 ευρώ και pad thai με 2 ευρώ και ακόμη και το ποτό σου να το πιεις πολύ οικονομικά.

Πώς μπορούμε να βρούμε οικονομικά εισιτήρια;
Σίγουρα ταξιδεύοντας off-season. Οι καλύτεροι μήνες είναι ο Ιανουάριος, ο οποίος είναι κατάλληλος και για να κλείσετε αεροπορικά για όλη τη χρονιά, καθώς μετά τις γιορτές ο κόσμος δεν ψάχνει και οι εταιρίες κάνουν προσφορές, ο Οκτώβριος και γενικά μετά από κάθε είδους γιορτές, ακόμη και του Αγίου Βαλεντίνου. Μπορείς να βρεις π.χ. για τη Ρώμη αν κλείσεις Ιανουάριο ή έχεις κλείσει από Οκτώβριο για Ιανουάριο ή πας Οκτώβριο, εισιτήρια με 30-40 ευρώ. Κι αν θέλεις πολύ low-budget, όχι απαραίτητα σε hostel, αν το κλείσεις έτσι, μπορεί να σου βγει 200 ευρώ το άτομο το ταξίδι.

Σε πόσες χώρες έχεις ταξιδέψει; Πόσες έχεις στόχο να φτάσεις;
Προσπαθούσα τις προάλλες να τις μετρήσω και είμαι κάπου ανάμεσα σε 49 και 51. Για χώρες δεν έχω αριθμητικό στόχο. Έχω ένα bucketlist με περίπου 60 χώρες, από τις οποίες έχω βγάλει περίπου τις 10-15, αλλά και πάλι δεν είναι απλώς να πάω σε ένα μέρος ο στόχος, αλλά να ζήσω μια συγκεκριμένη εμπειρία. Ιδανικά θα ήθελα να πάω σε όλες τις χώρες του πλανήτη και τις 197, για να πάρω μια γεύση ακόμη κι από αυτές που δεν έχω στο μυαλό μου. Θεωρώ ότι όλες έχουν κάτι να δώσουν. Δεν ξέρω αν θα το καταφέρω, θα ήθελα. Κάποιοι το έχουν καταφέρει, αλλά για μένα δεν είναι θέμα απλά το να πάω για να πω ότι πήγα, είναι να ζήσω την κουλτούρα. Είναι κάποιες που θέλω χρόνια να δω ή άλλες που προκύπτουν όπως το Ιράν και το Καζακστάν, είναι πολλά που με ιντριγκάρουν.

Κορυφαία χώρα που δεν έχεις πάει και το έχεις όνειρο;
Το Περού που θα πάω τον Σεπτέμβριο με τα γκρουπ μου, η Ιαπωνία που είναι άλλος πολιτισμός, αλλά βγαίνει ακριβή, από Ευρώπη Ισλανδία, που είναι και από τις λίγες που μου έχουν μείνει από την ήπειρο και έπειτα θέλω να ταξιδέψω στη Λατινική Αμερική. Έχω πάει μόνο Κολομβία και θέλω πολύ να κάνω ένα backpacking 6 μηνών και να τη γυρίσω όλη. Είναι όνειρο ζωής.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος σε όλο τον πλανήτη;
Από Ευρώπη σίγουρα στο top 3 μου είναι η Ιταλία και η Ισπανία, όπου νιώθω σαν στο σπίτι μου όταν είμαι εκεί και αγάπησα πολύ, χωρίς να το περιμένω, τη Φινλανδία. Την επισκέφτηκα τρίτη φορά μέσα σε 1,5 χρόνο και ο κόσμος εκεί είναι πολύ κοντά στα ελληνικά δεδομένα, πολύ πιο ανοιχτός από τους υπόλοιπους Σκανδιναβούς. Δεν είναι εύκολη χώρα για low-cost, αλλά πολύ πιο οικονομική από τις σκανδιναβικές και μου άρεσε πολύ η σύνδεση με τη φύση που έχουν, κάτι που ψάχνω πολύ τελευταία. Εκτός Ευρώπης έχω έρωτα με την Κολομβία που είναι κοντά μας σε πολλά, ανοιχτοί άνθρωποι, μου αρέσει και η γλώσσα πολύ που τη μιλάω και μου είναι οικεία.

Πόσες γλώσσες μιλάς;
Μαζί με τα ελληνικά, πέντε. Ισπανικά, ιταλικά, αγγλικά και γερμανικά. Κι έχω στα σχέδια και ρώσικα, αλλά και τούρκικα λόγω background Κωνσταντινούπολης. Με ενοχλεί να μην μπορώ να μιλήσω έστω και τα βασικά στη χώρα που πηγαίνω. Σου ανοίγονται πολύ περισσότερο οι άνθρωποι όταν δουν ότι μιλάς τη γλώσσα τους.

Πού έχεις συναντήσει τους πιο φιλικούς ανθρώπους;
Στη Μογγολία. Είναι τόσο ήρεμοι, χωρίς να μπορούν να μιλήσουν αγγλικά, προσπαθούν να βοηθήσουν. Έπειτα νομίζω στη Νότια Κορέα, στη Σεούλ, όπου δεν το περίμενα. Έχω ταξιδέψει λόγω Υπερσιβηρικού 2-3 φορές στο Πεκίνο και δεν μου άρεσαν καθόλου οι άνθρωποι εκεί, ήταν πολύ στρατιωτάκια και αγενείς, αλλά οι Κορεάτες ήταν εντελώς διαφορετικοί. Πολύ ανοιχτοί. Και στο Πουέρτο Ρίκο έζησα πολύ οικεία. Στην αντίπερα όχθη, μαζί με το Πεκίνο θα έλεγα τους Ρώσους, που δεν τους έπαιρνες κουβέντα.

Συμμετείχες και στο TEDx πρόσφατα. Μίλησέ μας γι’ αυτό.
Τα παιδιά εκεί με κάλεσαν για να μιλήσω για το solo traveling και για τα γκρουπ solo women που έχω δημιουργήσει και ήταν μια φανταστική εμπειρία. Ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2018 με πρώτο ταξίδι στο Μαρόκο, αφού μου έστελναν συνεχώς πώς ταξιδεύω μόνη μου και δεν φοβάμαι. Και είπα να το δοκιμάσω με έναν προορισμό που έχω πάει και είναι και χάσμα ηπείρου και θρησκείας. Οπότε συγκέντρωσα γυναίκες που δήλωσαν συμμετοχή μόνες τους κι όχι με τη φίλη ή τη μαμά ή την αδερφή τους.

Ήταν συγκλονιστική εμπειρία που βρέθηκαν γυναίκες τόσο διαφορετικές μαζί και με διαφορετικά background: π.χ. μια κοπέλα από Λέσβο που δεν είχε βγει ποτέ εκτός Ελλάδας και μια από Κρήτη που είχε ταξιδέψει τη μισή Ευρώπη. Κάποιες έγιναν και φίλες μέσα από αυτά τα ταξίδια και τώρα ταξιδεύουν μαζί κι εγώ νιώθω σαν μαμά!

Επίσης σε αυτά τα γκρουπ έχουμε πρόγραμμα, αλλά δεν τηρείται αυστηρά, έχουμε nightlife που είναι σημαντικό κομμάτι μιας κουλτούρας, κοιμόμαστε όλες μαζί με rotation, δεν μένω μόνη μου. Διαφέρει από το ταξιδιωτικό γραφείο και ανάλογα τον προορισμό μπορεί να βγει οικονομικό ταξίδι. Για μένα είναι προϋπόθεση να έρθει κάποιος λευκό χαρτί, άδειος καμβάς, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς ανέσεις και να πάμε παρέα να «ζωγραφίσουμε». Κι εγώ κάπως έτσι ταξιδεύω.

Πού έχετε πάει με τα γκρουπ;
Έχουμε πάει Μαρόκο, Σουηδία, Φινλανδία, ταξίδι με Υπερσιβηρικό, road trip Τοσκάνη και ετοιμάζω τελευταίο Υπερσιβηρικό, Ισραήλ, Ιορδανία, Περού, train trip στα Βαλκάνια και ένα τελευταίο στο Μαρόκο που θα είναι mixed group. Μετά θα κλείσει ο κύκλος των συγκεκριμένων προορισμών και θα φτιάχνω τα πακέτα όπως τα ζήσαμε εμείς για να τα κάνει κάποιος με την παρέα του. Τελικά αυτό που ξεκίνησε για μένα σαν άλλο χόμπι, έχει γίνει βασική δουλειά, έχω έσοδα από αυτό, από τον Αύγουστο έχει γίνει εταιρία, το http://tfortravel.gr/en/ την οποία έχω με συνέταιρο που με έχει βοηθήσει πολύ.

Σχέδια για το μέλλον;
Είμαι σε μια φάση που θέλω να δοκιμάσω τι μου κάνει και τι δεν μου κάνει, γιατί δεν θέλω να μένω με ερωτηματικά. Οπότε δοκιμάζω, κλείνουν κάποιες πόρτες, αλλά τουλάχιστον βλέπω και καταλήγω τι μου ταιριάζει και τι προχωράει. Το blog μπορεί να μπει μέσα στο Τ for Travel, αλλά αυτό που με έχει ευχαριστήσει πολύ είναι το πόσο τα γκρουπ έχουν επηρεάσει τις γυναίκες που έχουν ταξιδέψει μαζί μου, έχουν αλλάξει ιδεολογίες, αντιλήψεις, βγήκαν από το comfort zone και κατάλαβαν πολλές ότι ποτέ δεν είναι αργά, ούτε για να κάνεις νέες φίλες, ούτε για να αλλάξεις το πώς ταξιδεύεις. Θέλω, όμως, όπως σου είπα, από του χρόνου να εμπλέξω κι άλλους σε αυτή την περιπέτεια και να γίνει κάτι σαν community όπου θα έχω ανθρώπους να με βοηθούν. Θέλω επίσης να ψάξω ταξίδια εθελοντισμού και πολύ μακροπρόθεσμα, αν έπρεπε να μείνω σταθερή σε μια χώρα ή πόλη, θα ήθελα να φτιάξω ένα hostel ή ταξιδιωτικό βιβλιοπωλείο ή κάτι ανάλογο, ώστε να έχω επαφή με ταξιδιώτες. Επίσης πλέον με φαντάζομαι με οικογένεια και παιδιά να κάνουμε ταξίδια με van.

Ποιο είναι το πιο σημαντικό που κατάλαβες για τη ζωή από τα ταξίδια σου;
Αυτό που θεωρώ πολύ σημαντικό και που ανακάλυψα ταξιδεύοντας solo είναι ότι αυτό που λέμε ότι κάποιος είναι το άλλο μου μισό, δεν υπάρχει. Το άλλο μας μισό είμαστε εμείς οι ίδιοι και όταν είμαστε εμείς γεμάτοι, θα βρούμε ένα άλλο γεμάτο και θα κάνουμε έναν πολύ ωραίο συνδυασμό!