Route 66: Το ομορφότερο road trip στον κόσμο χάνεται για πάντα

Είναι, θαρρείς, προσυμφωνημένο- και, μάλιστα, σε παγκόσμιο επίπεδο: Αν κλείσει κάποιος τα μάτια του και του ζητηθεί να φανταστεί το απόλυτο road trip, αυτό που θα ήθελε πάση θυσία να πραγματοποιήσει, θα σκεφτόταν τον συγκεκριμένο ασφάλτινο παράδεισο. Δεν έχει σημασία το αν έχει πράγματι βρεθεί εκεί έστω και μια φορά. καμία απολύτως.

Γιατί, βλέπετε, όλοι ξέρουμε τη διαδρομή.

Ίσως «ευθύνονται» γι’ αυτό οι Rolling Stones και το πασίγνωστο τραγούδι τους ή το “Get your Kicks” του Nat King Cole. Ενδεχομένως να βοήθησε και ο συγγραφέας Τζακ Κέρουακ με το “On the road” και σύσσωμο το Χόλυγουντ, προεξαρχούσης της ταινίας “Two- Lane Blacktop” του 1971 με τα μεθυστικά, «άρρωστα» πλάνα της.

Εν προκειμένω, δεν έχει σημασία τόσο το νοητό ταξίδι, αλλά ο προορισμός: το απέραντο Route 66, που έκανε «πρεμιέρα» το 1926, μοιάζει- σχεδόν έναν αιώνα μετά τη «γέννησή» του- να είναι το αξεπέραστο road trip για κάθε έναν που θέλει να γευτεί μεγάλες ποσότητες χιλιομετρικής ελευθερίας.

Εκτεινόμενο για περισσότερο από 4000 χιλιόμετρα και ξεκινώντας από το Σικάγο, «τερματίζει» στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια, εκεί που ανοίγει τις υγρές του αγκάλες ο μεγαλύτερος ωκεανός του πλανήτη.

Στην πορεία θα συναντήσει κανείς το «διαβόητο» νεκροταφείο των Κάντιλακ στο Τέξας- θα τις βρει μισοθαμμένες στο έδαφος και βαμμένες σε διάφορα χρώματα-, μπορεί να περάσει ένα βράδυ σε κάποιο από τα δύο εναπομείναντα Wigwam ξενοδοχεία που κάθε «δωμάτιο» τους είναι σαν σκηνή ινδιάνων, να περιπλανηθεί στην περίφημη «βαμμένη έρημο» που, είναι βέβαιο, θα πάρει την ανάσα του ταξιδιώτη και θα την τεμαχίσει σε πολλά, άυλα κομμάτια, να φτάσει στο θρυλικό, φυσικά, Grand Canyon ή να καταλήξει στα πασίγνωστα καζίνο του Λας Βέγκας, όπου και θα σε απαλλάξουν από τα περιττά χρήματα (καθώς επίσης κι από τα ρούχα σου, τα εσώρουχα, την πρώτη κατοικία, το εξοχικό, έναν χρυσό τραπεζίτη που είχες βάλει σε μια στιγμή τρέλας κτλ).

Μπορεί, ωστόσο, όλ’ αυτά να φαντάζουν ειδυλλιακά, όμως προσφάτως το Εθνικό Ίδρυμα Ιστορικής Κληρονομιάς των ΗΠΑ συμπεριέλαβε τη Διαδρομή ως μία από τις 11 αμερικάνικες τοποθεσίες που βρίσκονται αντιμέτωπες με το φάσμα της μη αναστρέψιμης εξαφάνισης, καθώς απειλείται από τις φυσικές καταστροφές και την αναπόφευκτη ανθρώπινη αμέλεια.

Η λεωφόρος Will Rogers (όπως είναι επίσης το όνομά της) είναι ένα συνεχές rollercoaster που αποτελείται, σχεδόν «ισόποσα», από πεδιάδες και ερήμους, αλλά, πλέον, τα παρατημένα κομμάτια της αυξάνονται ολοένα και περισσότερο τα τελευταία χρόνια.

Τα ετοιμόρροπα πρατήρια βενζίνης αποτελούν οπτική μαχαιριά στο λαμπερό παρελθόν της διαδρομής, όπως και οι «θνησιμαίες» πινακίδες νέον που μοιάζουν να σφιχταγκαλιάζουν πένθιμα ιστορικά μοτέλ σαν το Blue Shadow.

Τον λεκτικό κώδωνα του κινδύνου κρούει η Στέφανι Μικς, η πρόεδρος του Εθνικού Ιδρύματος Ιστορικής Κληρονομιάς των Ηνωμένων Πολιτειών: «Για περισσότερα από 30 χρόνια, η λίστα που έχουμε καταρτίσει με τα 11 πλέον απειλούμενα ιστορικά μνημεία προσπαθεί να καταδείξει τον τεράστιο κίνδυνο αφανισμού τους. Θέλουμε μ’ αυτόν τον τρόπο να επιστήσουμε την προσοχή των Αμερικανών, ούτως ώστε να κινητοποιηθούν και να τα διαδώσουν», τονίζει.

Τι απαιτείται, λοιπόν, για να σωθεί το Route 66; Να συμπεριληφθεί στην κατηγορία “National Historic Trail”, κάτι που σημαίνει αυτομάτως εκταμίευση ενός αρκετά μεγάλου κονδυλίου σε ετήσια βάση, υπό τη μορφή της επιχορήγησης, για την σωτηρία του.

Τα χρήματα θα χρησιμοποιούντο για την ανάπτυξη αρκετών πόλεων κατά μήκος της… ατέρμονης διαδρομής, οι οποίες εξαρτώνται αποκλειστικά, σχεδόν, από τις επισκέψεις των ταξιδιωτών.

Το μόνο αγκάθι είναι πως η κλεψύδρα έχει γυρίσει εδώ και καιρό ανάποδα και η άμμος της εξαντλείται, πια, με καταιγιστικούς ρυθμούς: ο National Route 66 Corridor Preservation (ο ομοσπονδιακός νόμος, δηλαδή, που προέβλεπε τη χρηματοδότηση της λεωφόρου από το 1999) εκπνέει στο τέλος του χρόνου και αν μέχρι την 31^η Δεκεμβρίου ο πρόεδρος Τραμπ δεν εγκρίνει την πρόταση για το “National Historic Trail”, τότε θ’ ακουστεί ο κακόηχος επιθανάτιος ρόγχος της θρυλικής ασφάλτου.

Σύμφωνοι: ο Τραμπ έχει (από)δείξει το διάστημα που βρίσκεται στο Οβάλ Γραφείο πως με την στοιχειώδη ευφυΐα οι σχέσεις του είναι πιο ψυχρές ακόμα κι απ’ αυτές που διατηρεί με την χτένα του, όμως ας ελπίσουμε πως αυτή τη φορά θα πράξει το σωστό.

Ακόμα και για τα δικά του, φασιστικά δεδομένα το να είναι εκείνος που θα βάλει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του Route 66, μοιάζει με εξόφθαλμη πολιτική- και όχι μόνο- αυτοκτονία.

Πώς μπορείς, αλήθεια, να «σκοτώσεις» έναν προορισμό;

Πώς γίνεται να ρίξεις οικειοθελώς αυλαία σ’ ένα ονειρώδες ταξίδι;