Η "ξύλινη" γλώσσα των πολιτικών

Ένα μεγάλο, κατά την άποψη μου, πρόβλημα είναι η "ξύλινη" γλώσσα των πολιτικών.

Έχω την, ίσως λανθασμένη, άποψη ότι ένας "κανονικός" άνθρωπος δεν θα βρεί τον σκοπό τής ζωής του στην πολιτική, μπορεί ενδεχομένως να λύσει το δικό του  το προσωπικό του θέμα, το οποίο επιδέχεται και ψυχιατρικής ανάγνωσης σε αντίθεση με τούς "κανονικούς" ανθρώπους των οποίων η ζωή αναλώνεται στην διαχείριση τής καθημερινότητας. Οι πολιτικοί θα έπρεπε να είναι οι άριστοι, οι διαφορετικοί και ικανότεροι από εμάς, ανεξάρτητα από την κομματική σημαία πού κραδαίνουν περιχαρείς.

Όμως στην πράξη, στην ουσία των πραγμάτων, στην όλο και πιο χωλαίνουσα προσπάθεια τής ανάγκης ύπαρξης ικανών πολιτικών πού θα αντιπροσωπεύουν την πίστη μας στην Δημοκρατία, έρχεται η ξύλινη γλώσσα πού υπογραμμίζει την δυσκολία επαφής των πολιτικών με το κοινό στο οποίο απευθύνονται.

Τώρα διαβάζω ότι ο συμπαθής Κουτσούμπας άκουγε και Παπαστεφάνου στα νιάτα του! Δεν ξέρω το υλικό τής γλώσσας και τού λόγου, κοντραπλακέ είναι, μελαμίνη είναι, πάντως ξύλινο είναι.

Αν όνειρο δικό μας, των κατοίκων τής χώρας, είναι να φορέσουμε φούστα από μπανάνες, και να παριστάνουμε το θλιβερά χαρούμενο ντεκόρ στο ψυχιατρικό πρόβλημα τού καθενός περαστικού αρχομανή, τότε όσοι θέλουν άς το κάνουν, οι υπόλοιποι μάλλον θα πρέπει να δουν τον κόσμο πού θα ζήσουν τα παιδιά τους, να καταλάβουν ότι πέρα από την υπογραφή και το άλλο, και η ψήφος είναι σημαντική.

neverwill