Ένας νέος μουσικός συστήνεται με μια αφορμή την πρώτη δισκογραφική δουλειά του, «Υδρόγειος».
Με την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του και το βιολί που τον συνοδεύει πάντα στα ζωντανά του προγράμματα, ο Παναγιώτης Λάμπουρας έχει καταφέρει να ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια μέσα από τις εμφανίσεις του σε μουσικές σκηνές αλλά και από τις πρωτότυπες διασκευές του σε αγαπημένα τραγούδια.
Η Υδρόγειος, είναι η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική εργασία του. Υπογράφει ο ίδιος τους στίχους, τη μουσική, την ενορχήστρωση αλλά και ερμηνεύει τα εννέα από τα δέκα τραγούδια του δίσκου. Επέλεξε να προσθέσει ως δέκατη συμμετοχή, το τραγούδι Σαν το μετανάστη (σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του Zulfi Livaneli) που διασκεύασε και ερμήνευσε ως παραγγελία του ραδιοφωνικού σταθμού Μελωδία 99.2 πριν λίγο καιρό και το οποίο αγαπήθηκε τόσο από το κοινό. Ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα...
Μικρός ήθελα να γίνω αθλητής του στίβου και μουσικός. Δεν έγινα το πρώτο, έγινα τελικά το δεύτερο.
Θυμάμαι από πολύ μικρός αυτή τη βαθιά επιθυμία που είχα να τραγουδήσω και αυτό που αισθανόμουν μέσα στο τραγούδι. Μια έντονη μνήμη είναι το καλοκαίρι του 1999 όπου είχε βγει ο δίσκος του Γιάννη Κότσιρα ΄Φύλακας Άγγελος΄ και δίπλα από το μαγαζί των γονιών μου υπήρχε ένα μπαράκι κι εγώ πήγαινα και ζητούσα να πω όλα τα τραγούδια του δίσκου καραόκε. Χαμήλωναν τη φωνή του cd, έπαιρνα το μικρόφωνο και τραγουδούσα. Αυτό το έκανα κάθε μέρα για ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Μάλλον κάπως έτσι ξεκίνησε, χωρίς πάλι να φανταστώ ότι αυτό θα φτάσει κάπου. Απλώς με ευχαριστούσε πολύ.
Αγαπώ την παράδοση και τραγούδια από διάφορα μέρη της Ελλάδας όπως εξίσου αγαπώ και την κλασσική μουσική. Τους σπουδαίους Έλληνες συνθέτες όπως τον Χατζιδάκι, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο. Μου αρέσει πολύ ο Ορφέας Περίδης σαν τραγουδοποιός. Αγαπώ τη Maria Callas και τη Feiruz, την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη βιολίστρια Janine Jansen, τον Jose Gonzalez καθώς και τη Joni Mitcell.
Ο δίσκος «Υδρόγειος» είναι μια συλλογή 10 τραγουδιών, σαν μικρές στάσεις ενός μεγάλου δρόμου. Έχει πολλές αναφορές στη φύση και κεντρικούς άξονες την παράδοση, την απλότητα στο στίχο και έναν διακριτικό ηλεκτρικό ήχο. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σε πολλά σημεία και ως ethnic δίσκος αν δει κανείς τις μίξεις που έχουν γίνει. Η ιστορία αφορά έναν νέο άνθρωπο που ζει και ανακαλύπτει τον κόσμο με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Θυμάται, προβληματίζεται και επεξεργάζεται τη ζωή μέσα από την αμφιβολία. Έχει πάρα πολύ άγχος, είναι φοβικός, αναζητά τη γαλήνη και προσπαθεί να δει βαθιά μέσα του τι είναι αυτό που ψάχνει στη ζωή και τι πραγματικά έχει σημασία σε αυτή τη πορεία. Μάλλον δεν το βρίσκει για αυτό ελπίζει και συνεχίζει να το ψάχνει στα επόμενα τραγούδια.
Η «Υδρόγειος» πραγματεύεται πολλά θέματα που δεν είναι ποτέ άκαιρα. Την ίδια τη ζωή, την οικογένεια, τις ρίζες, τη μοναξιά, τη γαλήνη, τη θλίψη, το φόβο και το άγνωστο. Όλα αυτά είναι που κάνουν τους ανθρώπους να ενώνονται μέσα στους αιώνες της ύπαρξης. Άλλα τους ταλαιπωρούν, άλλα τους ξεφεύγουν μα κυρίως είναι αυτά που τους χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους.
Νομίζω πως το κομμάτι της παραγωγής έχει μέσα αρκετή τόλμη. Ακούγοντας προσεκτικά κάποιος τον δίσκο θα καταλάβει πως δεν ακολούθησα κάποια συγκεκριμένη οδό, όσον αφορά τις ενορχηστρώσεις.
Τι μουσική θέλω να κάνω; Μια μουσική χωρίς όριο και κριτική, που θα σέβεται ισομερώς το φως και το σκοτάδι χωρίς να νιώθει ενοχικά για τα δύο της άκρα. Μια μουσική πολυσυλλεκτική, σαν πολύχρωμο κέντρημα, χωρίς ρατσισμό, που θα χωρούν μέσα της τα αποκλίνοντα στοιχεία της ύπαρξής μας με διάθεση στοργική. Μια μουσική που θα αναζητά τη γαλήνη.
Τα Σάββατα με βρίσκετε στην Ακτή Πειραιώς μαζί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τον Γιάννη Κότσιρα και τη Βίκυ Καρατζόγλου, σε ένα υπέροχο πρόγραμμα. Παράλληλα ετοιμάζω και κάποιες προσωπικές εμφανίσεις με τη νέα χρονιά.
Ποιο είναι το κρυφό μου όνειρο; Θα το κρατήσω κρυφό, ελπίζοντας πως στην επόμενή μας συνέντευξη θα φανερωθεί ως ένα από τα κομμάτια της διαδρομής μου.
by Yakim
by Yakim
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου