Δισκοκριτική: “El Pintor” Interpol

 “El Pintor” Interpol

Οι Νεοϋορκέζοι επέστρεψαν, και παρότι αρκετοί τους περίμεναν στη γωνία για μια ακόμα απογοήτευση, αυτοί έκαναν μια ευχάριστη έκπληξη στους ακροατές τους.

Το “El Pintor” των Interpol έρχεται μετά το τελευταίο τους, ομώνυμο, ένα δίσκο που πολλοί ήταν αυτοί που υποστήριξαν ότι το “κόλπο” της άλλοτε λατρεμένης μπάντας έχει τελειώσει. Με την ηχηρή απουσία του Carlos D.  το συγκρότημα έμοιαζε χαμένο στον ίδιο του τον εαυτό, οι συνθέσεις ήταν αδύναμες και κακοφορμισμένες.

Ο “Ζωγράφος” τώρα, τους βρίσκει ξανά ορεξάτους, έχοντας αφομοιώσει πλήρως την έλλειψη του πρώην βασικού τους μέλους. Ο Banks καταφέρνει να συγκινεί και να προκαλεί ακόμα ανατριχίλες με τη μοναδική του φωνή. Αρκεί μία ακρόαση του σκοτεινού “My Desire” για να σε πάνε πίσω στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, όπου έλιωνες τα “Turn On The Bright Lights” και “Antics”. Το “All The Rage Back Home” έχει όλα τα κατάλληλα συστατικά για να γίνει το επόμενο μεγάλο τους hit, ενώ οι στιβαρές κιθάρες και τα οργισμένα drums του “Ancient Ways” σου παίρνουν ευχάριστα το κεφάλι.  Το “Same Town, New Story” γκρουβάρει με ένα σχεδόν εύθυμο riff, εν μέσω αιθέριων, θλιμμένων φωνητικών.

Αυτό όμως για το οποίο τους λατρεύουμε, είναι η οπτική απεικόνιση της  αστικής μοναξιάς, αυτή την οποία εξυμνούνε τόσο μοναδικά, που είναι διάχυτη, αφήνοντας ένα πέπλο σκοτείνιας να μας καλύψει.

Δεν είναι το αριστούργημα τους, και σαφώς από τις μέρες της απόλυτης καταξίωσης έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.  Οι αδύναμες στιγμές είναι εκεί,  αλλά συγχωρούνται καθώς ακούμε μια μπάντα ορεξάτη, δυνατή και παρούσα. Και κυρίως γιατί μας δίνεται η ευκαιρία να τους ανακαλύψουμε ξανά από την αρχή.