Η κάθε συντεχνία, το κάθε κόμμα, ο κάθε αθλητικός οπαδός, αδιαφορεί γι' αυτό που λέμε Ελλάδα, η παρέα του, ο εαυτός του, η οικογένεια του, είναι η προτεραιότητα, οι υπόλοιποι λίγοι ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο, αλλά το όνειρο από την πραγματικότητα απέχει τόσο που δεν μπορούμε να το αγγίξουμε.
Χαμένος στα όνειρα φαντάζομαι τέλος στην ανασφάλεια που νιώθουμε σαν πολίτες. Καθημερινά σχεδόν έχουμε και από ένα φόνο, ενώ οι διαρρήξεις έχουν γίνει ρουτίνα. Η αστυνομία έκανε την πρώτη της επαφή με το κοινό προχθές βγάζοντας ανακοίνωση για τα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα λόγω του χιονιά, διαφορετικά είναι αυτό που έλεγαν οι καθηγητές για κάποιους μαθητές στα ιδιωτικά γυμνάσια, εξαιρετικό παιδί, αλλά δεν τον έχω δει ποτέ.
Στην υγεία τα πράγματα, δυστυχώς χειροτερεύουν, τουλάχιστον στις πρώην κομμουνιστικές χώρες η υγεία ήταν εντυπωσιακή σε παροχές προς τους πολίτες, ακόμα πηγαίνουν στην Βουλγαρία για εξυπηρέτηση. Εδώ προσπαθούμε να εξυπηρετήσουμε περισσότερους, αλλά χωρίς προσωπικό, χωρίς χρήματα και βασικά δεν μπορείς να αλλάξεις εύκολα κάποιον που δούλευε με διαφορετικό τρόπο. Τώρα όλοι έχουν ζοριστεί στα νοσοκομεία.
Ονειρεύομαι να πάψει το κράτος να βλέπει σαν παιδιά του τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα και σαν νόθα τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Ονειρεύομαι ότι οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ έγιναν αμερόληπτα.
Ονειρεύομαι ότι θα γίνει με παρέμβαση της δικαιοσύνης ξαφνική έρευνα... εντάξει μην το παρατραβάμε κιόλας.
Η μουσική και τα τραγούδια του LaLa Land έχουν μία νοσταλγία που οδηγεί την σκέψη μας σ'αυτό που κυνηγάμε στα όνειρα μας, γι' αυτό από την αρχή ήμασταν οι πρώτοι στην χώρα μας που το αγκαλιάσαμε σαν ταινία και ακολούθησαν όλοι οι άλλοι, που δεν είναι απαραίτητο ότι μας συμπαθούν, αλλά σίγουρα μας πιστεύουν και μας ακολουθούν. Καλή Χρονιά!
