Βλέπω τον Σπρίνγκστιν με κοστούμι στο videoclip του Nightshift και σκέφτομαι ότι είναι ο πεθερός που θα’θελα να έχω. Ύστερα βλέπω τον Νιλ Γιανγκ στο βίντεο του Love earth. Δυσκίνητος, βαρύς, βγάζει τα μποτίνια και κατεβαίνει τα σκαλοπάτια ξυπόλυτος. Τoυς αγαπάω και τους δύο.
Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, εκφραστές μιας παλιάς Αμερικής που πέφτοντας προσφέρει, όπως λέει σε έναν στίχο ο Σαββόπουλος. Mε παραγωγό τον Ρικ Ρούμπιν και τους Crazy Horse σταθερά δίπλα του, ο πολυγραφότατος Νιλ ξαναχτυπά στις 18 Νοεμβρίου κυκλοφορώντας το World Record, τίτλος-λογοπαίγνιο για έναν δίσκο γεμάτο αναφορές στον πλανήτη Γη.
Μια παλιά φωτογραφία του πατέρα του κοσμεί το εξώφυλλο, ενώ τα πρώτα δείγματα που έχουμε ακούσει διατηρούν το ακατέργαστο, σχεδόν ερασιτεχνικό, πνεύμα που τον γλιτώνει από κάτι αχρείαστα τέλειο και ψυχρό.
Ο Σπρίνγκστιν, πάλι, το πάει αλλού: Στο Only the strong survive που μόλις κυκλοφόρησε, διασκευάζει παλιά soul και R&B κομμάτια του αμερικανικού songbook.
Αυτή η χροιά που συγκινεί πρώην πλανητάρχες, λαϊκούς βιοπαλαιστές και ανθρώπους οι οποίοι κουράστηκαν να ασχολούνται με την Τέιλορ Σουίφτ. Αξίζει επίσης να δεις την πρόσφατη εμφάνιση του Μπρους στο σόου του Χάουαρντ Στερν – ιδίως το απόσπασμα όπου παίζει το Thunder road.
Σε τέσσερις διαφορετικές φάσεις ενός ολιγόλεπτου βίντεο σχολιάζει ότι έγραψε ολόκληρο τον δίσκο Born to run στο πιάνο. Γράφτηκε ολόκληρος στο πιάνο! επαναλαμβάνει ξανά και ξανά, όπως κάνουν συχνά οι άνθρωποι μιας ηλικίας, όπως θα κάνουμε κάποτε κι εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου