Σύμφωνα με το Atlantic.
Η αίσθηση του τρόμου, όπως και πολλά άλλα πράγματα, στο σινεμά και τη ζωή είναι υποκειμενικά. Έτσι πολλές ταινίες τρόμου που για κάποιους είναι εύκολες στο μάτι, για κάποιους άλλους είναι απαγορευτικές.
Το Atlantic προτείνει δέκα αξιόλογες και συναρπαστικές ταινίες που θα μπορούσαν να θεωρηθούν «τρομακτικές» ταινίες, ιδανικές για όσους δεν αρέσει ο τρόμος. «Ακόμα κι αν φοβάσαι εύκολα, θα βρεις κάτι σε αυτή τη λίστα να αγαπήσεις».
The Novice, της Λόρεν Χανταγουέι
Η indie ταινία της πρωτοεμφανιζόμενης Χανταγουέι, μας παρουσιάζεται αρχικά ως αθλητικό δράμα. Μία ανταγωνιστική πρωτοετής στο κολέγιο ονόματι Alex Dall (την οποία υποδύεται η Ισαμπέλλε Φούρμαν) εντάσσεται στην ομάδα κωπηλασίας του πανεπιστημίου της. Καθώς η πλοκή εξελίσσεται, το πάθος της μετατρέπεται σε εμμονή και προσηλώνεται ιδιαίτερα στα χαρακτηριστικά που παρατηρούνται στους καλύτερους κωπηλάτες.
Η Φούρμαν δίνει μια έντονη ερμηνεία, αλλά η ικανότητα της Χανταγουέι να εκτοξεύει την ένταση σε εφιαλτικά επίπεδα ξεχωρίζει περισσότερο καθώς η αφοσίωση της Alex γίνεται σουρεαλιστική.
The Fits, της Άννα Ρόουζ Χόλμερ
Ένα άλλο κινηματογραφικό ντεμπούτο, η ταινία είναι εντάσσεται στην κατηγορία του τρόμου γιατί προκαλεί μια συγκεκριμένη διάθεση: αυτή του άγχους της πρώιμης εφηβείας.
Ο Toni (Ρόγιαλτι Χάιτάουερ) είναι μία 11χρονη που προπονείται σε ένα γυμναστήριο πυγμαχίας στο Σινσινάτι. Στην μικρή κεντρίζει το ενδιαφέρον μια ομάδα μεγαλύτερων κοριτσιών που κάνουν χορό εκεί. Καθώς αρχίζει να χορεύει μαζί τους, μια παράξενη και ανεξήγητη διαταραχή επιληπτικών κρίσεων αρχίζει να εξαπλώνεται στην ομάδα, ένα φαινόμενο που το σενάριο της Χόλμερ διατηρεί σε αυστηρά μεταφορικό έδαφος.
Το The Fits είναι μια περίεργη, μερικές φορές αγχώδης, αλλά λεπτή και διορατική ματιά στους περίεργους τρόπους με τους οποίους μπορεί να εκδηλωθεί η πίεση των συνομηλίκων.
Nerve, των Χένρι Γιοστ και Άριελ Σούλμαν
Θρίλερ με μοντέρνα και κομψή αίσθηση του χιούμορ, η ταινία βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα της Τζιν Ράιαν. Αποτελεί μία μορφή σάτιρας που βασίζεται σε ένα διαδικτυακό παιχνίδι που ονομάζεται Nerve που ενθαρρύνει τους παίκτες να βγαίνουν ζωντανά εκπληρώνοντας παράξενες προκλήσεις με αντάλλαγμα χρήματα.
Η Vee (Έμα Ρόμπερτς) εγγράφεται από τη φίλη της στην πλάκα. Γρήγορα ταιριάζει με τον συμπαίκτη της Ίαν (Ντέιβ Φράνκο) και αφηνιάζουν στη Νέα Υόρκη πραγματοποιώντας όλο και πιο έντονες προκλήσεις.
Το Nerve είναι μια οιονεί ταινία δράσης, οιονεί rom-com, αλλά υπάρχει ένα ανατριχιαστικό πλεονέκτημα σε όλο αυτό, τόσο στην απεικόνιση της νοοτροπίας του όχλου του παιχνιδιού όσο και στις πιο σκοτεινές στροφές που παίρνουν οι δύο ήρωες στην τελευταία πράξη της ταινίας.
Στούντιο ηχογραφήσεων Μπερμπεριάν, του Πίτερ Στρίκλαντ
Το ψυχολογικό δράμα του Στρίκλαντ είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να παρακολουθήσει κανείς μια ταινία τρόμου χωρίς να παρακολουθήσει πραγματικά μια ταινία τρόμου.
Τοποθετημένο σε ένα ιταλικό στούντιο παραγωγής, η ταινία ακολουθεί τον χαμηλών τόνων ηχολήπτη Gilderoy (Τόμπι Τζόουνς) καθώς φτιάχνει ηχητικά εφέ για μια ταινία giallo (ένα είδος ιταλικής ταινίας τρόμου) που φαίνεται να περιλαμβάνει κάθε είδους βασανιστήρια και κραυγές.
Το κόλπο του Στρίκλαντ είναι να μην αφήσει πραγματικά το περιεχόμενο της ταινίας μέσα σε μια ταινία ή ακόμα και να δώσει πολλές λεπτομέρειες για τις σκηνές που εργάζεται ο Gilderoy. Αντίθετα, η ένταση προέρχεται από το να δούμε πώς η ακουστική διαδικασία φθείρεται σιγά σιγά στη λογική του χαρακτήρα.
Paprika, του Σατόσι Κον
Το τελευταίο αριστούργημα του Ιάπωνα animator Κον, ο οποίος πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 46 ετών το 2010. Η ταινία είναι μια εκθαμβωτική απεικόνιση της αιμορραγίας μεταξύ των ονείρων και της πραγματικότητας. Τοποθετημένο στο εγγύς μέλλον, επικεντρώνεται σε ένα νέο κομμάτι τεχνολογίας που επιτρέπει στους επιστήμονες να μπουν στα όνειρα άλλων ανθρώπων.
Και μοιάζει με την πλοκή του μεταγενέστερου blockbuster Inception. Ωστόσο, ενώ η ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν έχει μια κλίση δράσης-θρίλερ, το Paprika είναι πολύ πιο περίεργο, καθώς το στυλ κινουμένων σχεδίων του Κον φορτώνει κάθε ονειρική σεκάνς με πολυάσχολες εικόνες που αποπνέουν ανησυχία.
Μερικές από τις ταινίες του Κον θα μπορούσαν να ταξινομηθούν ως καθαρά τρόμου, ωστόσο το Paprika ακολουθεί μια πολύ πιο θολή γραμμή. Μπορεί να είναι αστεία και σουρεαλιστική τη μια στιγμή και ανατριχιαστική την άλλη.
Red Road, της Άντρια Άρνολντ
Πρόκειται για την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους της Άρνολντ. Αποτελεί ένα ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται σε ένα πραγματικό, πλέον κατεδαφισμένο οικιστικό έργο στη Γλασκώβη της Σκωτίας. Τα Red Road Flats ήταν τα ψηλότερα κτίρια κατοικιών στην Ευρώπη όταν χτίστηκαν τη δεκαετία του 1960, αλλά τελικά έγιναν σύμβολο του αστικής περιβάλλοντος και η Άρνολντ τα χρησιμοποιεί για να διερευνήσει την αυξανόμενη εξάρτηση της Βρετανίας από την επιτήρηση εν μέσω της κατάρρευσης του δικτύου κοινωνικής της ασφάλειας.
Η Jackie Morrison (Κέιτ Ντίκι) είναι μια εργαζόμενη που παρακολουθεί τα κτίρια. Κατασκοπεύει μέσα από αμέτρητες κάμερες CCTV αναζητώντας εγκληματίες και παραβάτες. Τελικά, γοητεύεται από έναν πρώην απατεώνα που ονομάζεται Clyde (Τόνι Κάραν) και επιδιώκει να συνδεθεί μαζί του στην πραγματική ζωή.
Η ταινία της Άρνολντ είναι ένα ζοφερή αλλά αυθεντική, και μετατρέπει τον ζοφερό χώρο της σε ένα σκηνικό ενός καταδικασμένου ρομαντισμού.
Η σκοτεινή πλευρά του πάθους, της Τζέιν Κάμπιον
Η ταινία της Κάμπιον, βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα της Σουζάνα Μουρ, συνδυάζει ένα είδος σεξουαλικού θρίλερ με μια αστυνομική ιστορία και μια ανθρωπολογική μελέτη της Νέας Υόρκης των αρχών του 2000.
Η Μεγκ Ράιαν υποδύεται μια εσωστρεφή καθηγήτρια αγγλικών που ονομάζεται Frannie Avery, η οποία αρχίζει να βγαίνει με έναν αστυνομικό ντετέκτιβ (Μαρκ Ράφαλο) που ερευνά μια σειρά από φόνους που συνδέονται με το κτήριο της.
Η ταινία είναι αυθεντικά σέξι και μερικές φορές εντυπωσιακή.
Η πισίνα, του Φρανσουά Οζόν
Κατά κάποιο τρόπο η ταινία αποτίνει φόρο τιμής στο κλασικό γαλλικό δράμα της δεκαετίας του 1960 La Piscine. Η ταινία του Οζόν είναι ένα υπέροχο ερωτικό θρίλερ που φέρνει αντιμέτωπους έναν θρύλο της οθόνης (Σαρλότ Ράμπλινγκ) ενάντια σε μια εκκολαπτόμενη ύπαρξη (Λουντιβίν Σανιέ) σε μια μάχη εξυπνάδας και εγωισμού.
Η Sarah Morton (Ράμπλινγκ) είναι μια συγγραφέας που φτάνει σε μια έπαυλη στη Νότιο Γαλλία για να γράψει, μέχρι που η υποτιθέμενη κόρη του εκδότη της θα εμφανιστεί από το πουθενά. Η Julie (Σανιέ) είναι η κόρη του ιδιοκτήτη, η οποία εμφανίζεται από το πουθενά και αρχίζει να βυθίζει τα πάντα στο χάος.
Αυτό που ξεκινά ως μια ανήσυχη συμβίωση γίνεται κάτι σεξουαλικά φορτισμένο και ανταγωνιστικό καθώς η ιδιωτική ζωή της Julie αρχίζει να καταπατά τη ζωής της Sarah και ο Όζον αυξάνει υπέροχα την ονειρική αγωνία σε κάθε πράξη.
Αγαπημένη, του Τζόναθαν Ντέμι
Ταινία μεγάλου budget και μεταφορά του έργου της Τονι Μόρρισον, το Beloved κυκλοφόρησε με την ελπίδα να διαπρέψει στα Όσκαρ. Γι αυτό και είχε πρωταγωνίστρια και παραγωγό την Όπρα Γουίνφρεϊ και σκηνοθέτη τον Ντέμι που ήταν γνωστός από τις δύο προηγούμενες ταινίες του: Η σιωπή των αμνών και Φιλαδέλφεια.
Ούτε το κοινό, ωστόσο, ούτε οι κριτικοί εντυπωσιάστηκαν εκείνη την εποχή, ίσως επειδή είναι αποτελεσματικά τόσο μια ιστορία φαντασμάτων όσο και μια καυτή αφήγηση για τη σκλαβιά.
Τόσο πολλές από τις εικόνες στην ταινία, που ακολουθεί μια πρώην σκλάβα να παλεύει με τους δαίμονες του παρελθόντος της, είναι ξεκάθαρα συγκλονιστικές. Αλλά η υπερφυσική αφήγησή του, που στροβιλίζεται γύρω από το μυστηριώδες φάντασμα Beloved (Θάντι Νιούτον), που μπαίνει στη ζωή της, είναι η πιο τρομακτική.
Το μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων, του Πίτερ Γουίαρ
Τόσες πολλές από τις καλύτερες ταινίες που δεν υπάγονται στο είδος του τρόμου είναι τρομακτικές λόγω αυτού που δεν δείχνουν και το αριστούργημα του Γουίαρ είναι αξιομνημόνευτο ακριβώς επειδή περιστρέφεται γύρω από κάτι αόρατο.
Τοποθετημένο στη Βικτώρια της Αυστραλίας, το έτος 1900, ακολουθεί την εξαφάνιση πολλών μαθητών ενώ βρίσκονταν σε ένα πικνίκ, ένα πιθανώς υπερφυσικό γεγονός που αναστατώνει την τοπική κοινωνία.
Όσο περισσότερο συνεχίζεται η ιστορία του Γουίαρ, τόσο περισσότερο αποτυγχάνουν οι προσπάθειες για την επίλυση του μυστηρίου, κάτι που μόνο τροφοδοτεί τον τρόμο γύρω από το τι μπορεί να είχε συμβεί στην πραγματικότητα.
Η ταινία θα ήταν πολύ λιγότερο αποτελεσματική αν αποκάλυπτε τι είχε συμβεί. Όπως και να έχει, η ταινία είναι από αυτές που οι θεατές θα την σκέφτονται για χρόνια αφού τη δουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου