Η ταινία προβάλλεται στο Disney+.
Το σύμπαν του «Predator» έχει ένα σταθερό και αφοσιωμένο κοινό, παρόλο που οι ταινίες του μόνο σταθερά καλές δεν είναι. Για την ακρίβεια μετά την αρχική ταινία του 1987, σε σκηνοθεσία Τζον ΜακΤίρναν με πρωταγωνιστή τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, το μόνο σταθερό ήταν ο τρόπος που οι ταινίες γινόταν όλο και χειρότερες.
Επομένως ήταν ένα στοίχημα για τους δημιουργούς του «Prey» καθώς αφενός έπρεπε να αποτάξουν την «κατάρα» του franchise, αφετέρου να πουν μια ιστορία πιστή στην πρώτη. To «Prey» μας πηγαίνει πολύ πίσω, μεταφέροντας την περιπέτεια 300 χρόνια πίσω στο παρελθόν.
Σκηνοθετημένη από τον Νταν Τράτστενμπεργκ (10 Cloverfield Lane, The Boys), με τους Άμπερ Μιντθούντερ και Ντακότα Μπίβερς ως τα αδέρφια Naru και Taabe, η ταινία επικεντρώνεται στον κόσμο του Έθνους των Κομάντσι και τη συνάντησή τους με τον διαβόητο Κυνηγό.
Σύμφωνα με το Rotten Tomatoes, πέντε πράγματα που χαρακτηρίζουν την ταινία είναι:
Ότι προσπαθεί να πει μια back to basics ιστορία στο πνεύμα της original
Δίνει έμφαση στην αυθεντικότητα και την εύστοχη απεικόνιση των ιθαγενών
Εκμεταλλεύεται την Άμπερ Μιντθούντερ που είναι υπέροχη στις σκηνές δράσης. Ωστόσο, η ίδια εμφανίζεται πιο προσγειωμένη υπογραμμίζοντας πως πρώτα από όλα η ηρωίδα της είναι σημαντική για τις γυναίκες.
«Αυτή η ταινία θα υπήρχε είτε ήμουν εγώ αυτή που θα έπαιζε την Naru είτε όχι.. Επιλέχθηκα να το κάνω αυτό - τίποτα από αυτά δεν χάθηκε από μένα. Είναι μεγάλη υπόθεση για το franchise, αλλά και για τις γυναίκες, και συγκεκριμένα για τις ιθαγενείς γυναίκες. Δεν έχουμε μια ηρωίδα. Δεν έχουμε κάποιαν να δούμε – στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση ή στα μέσα ενημέρωσης – για την οποία μπορούμε να νιώθουμε περήφανοι, ή που μπορεί να αντιπροσωπεύει όλα τα πράγματα που θέλουμε να δούμε ή για τα οποία είμαστε περήφανοι. Λοιπόν, να έχουμε μια ταινία με έναν χαρακτήρα σαν αυτήν; Σημαίνει τα πάντα στον κόσμο για μένα», σημείωσε η ίδια.
Ο Κυνηγός είναι πιο άγριος, πιο πρωτόγονος.
Ίσως ακολουθήσουν και άλλες ταινίες. «Υπάρχουν ιδέες», αποκάλυψε ο Τράχτενμπεργκ.
Πώς ήταν τελικά η ταινία;
Για τους περισσότερους ήταν η καλύτερη ταινία του σύμπαντος, μετά την πρώτη. Και δεν έχουν άδικο να το πιστεύουν. Μένει πιστή στην πρώτη ταινία αιχμαλωτίζοντας το πνεύμα της αρχικής ιστορίας, είναι βίαιη, άγρια, κομψή και ενδιαφέρουσα, είναι διαφορετική και τολμάει βάζοντας στο κέντρο μια γυναίκα ιθαγενή προτάσσοντας το μυαλό έναντι της δύναμης- η πρώτη φορά που ο Κυνηγός χάνει από την ηρωίδα είναι όταν δεν την ταξινομεί ως αξιόπιστη απειλή.
Επίσης, η ταινία σίγουρα μπορεί να σταθεί αυτόνομα μόνη της, εκμεταλλεύεται το τοπίο δομώντας μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στη ζούγκλα με υπέροχη φωτογραφία, σαν αφήγηση δεν ξεχειλώνει, ούτε ασχολείται με ιστορίες που δεν προωθούν την εξέλιξη. Εστιάζει αρκετά στο στοιχείο της αντοχής και της επιβίωσης, αλλά δεν το παρακάνει με τη βία και το αίμα, αν και επικεντρώνεται σε μια πρωτόγονη απεικόνιση.
Ούτε υιοθετεί ένα στιλ αφήγησης που «τρέχει» εναλλάσσοντας σκηνές χάους. Αντίθετα χρησιμοποιεί ένα ρυθμό που δίνει χρόνο να αντιληφθείς τι συμβαίνει και να παρατηρήσεις τον τρόπο με τον οποίο η Μιντθούντερ μεταμορφώνεται σε μια ηρωίδα δράσης και ένα άνθρωπο που θα επιβληθεί. Και με αυτό τον τρόπο μεταμορφώνεται και η ίδια η περιπέτεια στη ζούγκλα.
Τελικά έχουμε μια έξυπνα ανανεωμένη ιστορία ενός παλιού κόνσεπτ. Το μόνο συστατικό που της λείπει είναι αυτό της έκπληξης. Μπορεί να ανανεώνεται ο τρόπος που λέει την ιστορία, μπορεί να ανανεώνεται η ιστορία αλλά στο βάθος μένει μια ιστορία ίδια και ένας Κυνηγός που είναι ήδη γνωστός. Κρατάμε όμως τον συμβολισμό του, καθώς στο πλαίσιο της ιστορίας αναδεικνύεται ως μια εξωτερική δύναμη που θέλει να επιβληθεί στον τόπο και τους ανιρώπους των Κομάντσι. Δεν είναι η πρώτη τέτοια δύναμη, και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία.
ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ- ivard@naftemporiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου