Πιο αγαπημένη όλων η σειρά «Bridgerton».
Ούτε κατά διάνοια κοντά στο ήρεμη, η επικαιρότητα γύρω μας είναι γεμάτη βία και απελπισία. Λογικό είναι επομένως να αναζητούμε μια ανάπαυλα από τα «βαριά» θέματα της πραγματικότητας γύρω μας, επιλέγοντας να διασκεδάσουμε με θεάματα που δεν μας υπενθυμίζουν συνεχώς την σταθερή πορεία μας προς τον αφανισμό.
Την υπόθεση αυτή επιβεβαιώνει σίγουρα το μεγάλο χιτ του Netlfix αυτή την περίοδο που δεν είναι άλλο από τον δεύτερο κύκλο της σειράς «Bridgerton». Ο έρωτας μεταξύ του λόρδου Anthony (Jonathan Bailey) και της Kate (Simone Ashley) αποδείχθηκε ακόμα πιο εθιστικός από την ιστορία της Daphne Bridgerton (Phoebe Dynevor) και του δούκα Simon (Regé-Jean Page)- που οι δημιουργοί της σειράς έκαναν την πικρή για το κοινό επιλογή να τον κρατήσουν μακριά από τον δεύτερο κύκλο.
Η σειρά είχε ήδη δείξει την δυναμική της από την πρώτη σεζόν. Έχοντας κάνει συνειδητή επιλογή τη ρηχότητα και την παραποίηση της αναπαράστασης της εποχής, δημιουργεί μια ευφορία σε όποιον το παρακολουθεί. Ειδικά ο δεύτερος κύκλος απογειώνει την κλασική συνταγή του ρομάντζου μέσα από ένα έρωτα που σιγοκαίει και μας βγάζει την ψυχή μέχρι τέλους.
Σε αντίθεση με τον πρώτο κύκλο, εδώ δεν έχουμε τη γρήγορη εκπλήρωση του έρωτα και μετατόπιση του ενδιαφέροντος στη σεξουαλική ενέργεια των ηρώων. Αντίθετα έχουμε δύο βασικούς ήρωες που προσπαθούν σε όλη- μα όλη- τη διάρκεια του κύκλου να ελέγξουν την καψούρα τους, την οποία σε μεγάλο μέρος του δεν παραδέχονται καν. Η ιστορία τους όσο κοινότυπη και αν ακούγεται αποκτά τρομερή δυναμική από τη χημεία των δύο ηθοποιών, την εξαιρετική μουσική και την καλοστημένη παραγωγή. Βασικά η κεντρική ιστορία είναι τόσο καλή που κάνει κάποιες δευτερεύουσες-συμπληρωματικές από περιττές μέχρι ενοχλητικές.
Την τελευταία περίοδο στο Netflix είδαμε και ταινίες στην κατηγορία απολαυστικά και ανάλαφρα. Παραμένοντας στη σφαίρα του ρομαντισμού η ταινία «Without Saying Goodbye» του Bruno Ascenzo δεν «αγγίζει» καν τον εθισμό και την ικανοποίηση που δημιουργεί το «Bridgerton». Για την ακρίβεια τίποτα δεν είναι τόσο καλοφτιαγμένο, ούτε σεναριακά ούτε στην παραγωγή, και σίγουρα όχι σε επίπεδο ερμηνειών. Έχει όμως πλάνα γεμάτα από τα τοπία του Περού, και αυτό ναι, σε αποτρέπει από το να πατήσεις παύση.
Κάπως καλύτερο αποτέλεσμα είχε η αρκετά διαφημισμένη sci-fi περιπέτεια «The Adam Project» του Shawn Levy, που μπλέκει τα ταξίδια στο χρόνο με μια ιδιότυπη μορφή ενδοσκόπησης. Στο καστ της ταινίας βρίσκουμε τους Ryan Reynolds, Mark Ruffalo και τον εξαιρετικό μικρό Walker Scobell. Α, κάπου υπάρχει και η Jennifer Garner, ενώ στα κλεφτά βλέπουμε επίσης την Zoe Saldana. Το προφίλ της συγκεκριμένης ταινίας δίνει την εντύπωση άλλης μίας ιστορίας που έχουμε ξαναδεί, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα να προσφέρει. Και είναι αυτό ακριβώς, απλά δεν είναι τόσο αφόρητα κακή όπως ήταν για παράδειγμα το «Red Notice». Απλά χρειάζεται συνειδητοποιημένους για αυτό που θα παρακολουθήσουν θεατές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου