Εικόνες και αναμνήσεις από τη θρυλική συναυλία των Metallica στην Αθήνα, στο γήπεδο του Πανιωνίου, το καλοκαίρι του 1993.
«Πρώτη Αγάπη και παντοτινή». Πιο επίκαιρο, πεθαίνεις. Μα δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος από εμάς που να διαφωνεί με το ότι η πρώτη επίσκεψη των Metallica στη χώρα μας, στις 27 Ιουνίου 1993, στο γήπεδο του Πανιωνίου στη Νέα Σμύρνη, δεν ξεπεράστηκε ποτέ, από κάθε άποψη! Δες λοιπόν εδώ τον James Hetfield με την μπύρα ψηλά, στο χέρι. Αυτός που εδώ και λίγες μέρες πήρε ξανά εξιτήριο, ως αποτοξινωμένος.
Οι «τρικλοποδιές» που τρώμε όσοι παντρέψαμε τα δυο μας πάθη -μουσική και φωτογραφία- δεν χωρούν σε λόγια. Βιώνονται! Βροχή οι «φάπες» και τα λογής-λογής εμπόδια που καλούμαστε να υπερπηδάμε κατά καιρούς ωσάν δεκαθλητές. Λογικό και επόμενο λοιπόν, μέρος της αχαλίνωτης τρέλας που κουβαλάμε για αυτές τις δυο μορφές Τέχνης να κατακερματίζεται στο βωμό της στυγνής πραγματικότητας…
Θα μου πεις, «γιατί, τι είναι εύκολο σε τούτη τη ζήση;». Πράγματι. «Life is hard, and then you Die» που τραγούδησε ο αείμνηστος Johnny Winter (από το αξέχαστο άλμπουμ «Let Me In» του 1991!). Όμως για αυτό ακριβώς το λόγο, όταν ακόμη και η ιαματική, λατρεμένη μορφή «ψυχοθεραπείας» σου γίνεται άλλος ένας σταυρός προς κουβάλημα, αυτό σε πονά και σε φθείρει πολλαπλάσια!
Δες λοιπόν τούτη τη μαυρόασπρη εικόνα του μακρυμάλλη James. Την είδες καλά; Στιγμή που πάγωσε στο άκουσμα του κλικ, και τον θέλει να μας χαιρετά με κείνο τον άκρως αναγνωρίσιμο βρυχηθμό του, με μια παγωμένη μπύρα στον αέρα… Ε. Αν δεν τολμούσα, αν δεν «παρανομούσα», δεν θα την είχα! Και τούτο διότι κείνο το αξέχαστο καλοκαιρινό βράδυ αντιμετωπίσαμε από το management των Αμερικανών την άχαρη, ρητή και κατηγορηματική εντολή της φωτογράφισης ΟΛΩΝ των σχημάτων, στα τρία πρώτα τραγούδια τους από τον πύργο ηχοληψίας… εκατό μέτρα μακριά από τα αγαπημένα μας photopits! Και πρόσεξέ με: αυτό το μάθαμε επιτόπου, τελευταία στιγμή, δίχως τη δυνατότητα να σπεύσουμε κατάλληλα προετοιμασμένοι από πλευράς εξοπλισμού! Φτερά κομμένα. Ηθικό στα πατώματα, ή αλλιώς «πώς μπορείτε να χαλάσετε τη μέρα συναυλιακού φωτογράφου με δυο λέξεις: πύργος ηχοληψίας!».
Lars Ulrich, Metallica, Αθήνα, 1993 © Χρήστος Κισατζεκιάν
Ακόμη κι αν δεν ασχολείσαι (έστω και ερασιτεχνικά) με το πανέμορφο αυτό «άθλημα» -το πάγωμα του χρόνου- μπορείς εύκολα να αντιληφθείς την θεόρατη διαφορά αισθητικής του τελικού αποτελέσματος σε σχέση με μια φωτογραφία κοντινή, σαν και την τιμώμενη… Από τα εκατό μέτρα ισοπεδώνονται τα πάντα!
Τα επίπεδα χάνουν τον τρισδιάστατο χαρακτήρα τους, οι γωνίες λήψεις περιορίζονται σε μία, οι δυναμικές γραμμές πάνε περίπατο στο δάσος. Ξάφνου οι θεόρατοι ήρωές σου μοιάζουν με μυρμηγκάκια στη σειρά, εγκλωβισμένα στο ανέμπνευστο, πεζό καρέ σου. Να το πω λιανά; Κατάσταση ντεκαβλέ-τέλος! Η καλλιτεχνία δίνει μονομιάς τη θέση της στην διεκπεραίωση, του στιλ «κάτσε να τραβήξω δυο εικόνες ως ντοκουμέντο για να το έχω». Ως εκεί. Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές που, ναι, αναρωτιέσαι μήπως θα ήταν καλύτερα να ήσουν και συ ανάμεσά τους, στο κοινό, ξέγνοιαστος και ελαφρώς μεθυσμένος, αγκαλίτσα με τριάντα χιλιάδες ανέμελους οπαδούς… Κι ας είχες ξοδέψει επτά χιλιάρικα από το υστέρημά σου! Τέτοιες εικόνες, τι να τις κάνεις;
Με ήθος και ύφος ηττημένου λοιπόν, με δυο σώματα στους ώμους, ένα με μαυρόασπρο αρνητικό (Τ-ΜΑΧ 400 πουσαρισμένο στα 1.600 ISO) και ένα με slides (EktachromeP1600 αν θυμάμαι καλά), απαθανάτισα τη Λευκή Συμφωνία, τους Cult στα ντουζένια τους και τους Τέσσερεις Ιππείς της Αποκάλυψης, με τακτικές Δημοσίου, όντας δεμένος χειροπόδαρα, όπως όλοι μας. Ήταν μια από τις πρώτες τεράστιες μετακλήσεις συγκροτημάτων που επιχειρούσε η Ψωροκώσταινα. Και αυτό, όπως κάθε τι άλλωστε, είχε τα συν (ελάχιστα) και τα πλην του (αμέτρητα). Στα πλην θα αναφέρω μονάχα την παλαιολιθικής φύσεως αστυνόμευση, ξέρεις μωρέ, τα κλασικά: δακρυγόνα και ξύλο με του ψύλλου πήδημα, «κι ο άγιος φοβέρα θέλει» και τα συναφή. Στα συν;
Δες. Ενώ εδώ και αρκετά χρόνια μετά το πέρας των τριών πρώτων τραγουδιών τα αυστηρότατα μέτρα μας θέλουν να παραδίδουμε τον φωτογραφικό μας εξοπλισμό προς φύλαξη έως το πέρας της εκάστοτε συναυλίας, τότε τα κρατούσαμε αγκαλιά, δίχως να εκθέτουμε τον ντόπιο διοργανωτή αν τραβούσαμε και μετά. Φωτορεπόρτερ ων (*), άρπαξα την ευκαιρία και μετά χιλίων βασάνων (επαφή με δεκάδες ιδρώτες διαφορετικής οσμής, τρικλίσματα, σπρωξιές, χέρια ψηλά και μια ολόκληρη μπύρα στο παντελόνι), βρέθηκα πέντε αράδες πριν το κάγκελο, τέρμα αριστερά όπως βλέπαμε τη σκηνή. Με Nikkor 70-200mmf:2,8, ξεκινώ το γάζωμα -θυμίζω!- με φιλμ που κόστιζε αρκετά. Μη ξεχνιέσαι, μη χαίρεσαι. Στα μισά από αυτά, ένα τουλάχιστον χέρι οπαδού μες το κάδρο ήταν παρών… Και δυο, και τρία. Όμως τι να του πεις του μπροστινού που πλέρωσε; «Ρε, σταμάτα να χαίρεσαι να τραβήξω τίπτις!». Επουδενί. Στα υπόλοιπα καρέ όμως, ok, «να, έχω κοντινό τον Jason, yeeeeeeeeesss, να και ο James μαλάκα, αυτά είναι!... Τον Lars ανάμεσα στα πιατίνια του…άντε βρες τον κοντοπίθαρο, τράβα τον με όλο το set λοιπόν ή αν σηκωθεί όρθιος για λίγα δευτερόλεπτα. Όμως τον Kirk ξέχνα τον, είναι στην άλλη άκρη»…
James Hetfield, Metallica, Αθήνα, 1993 © Χρήστος Κισατζεκιάν
Και κάπου εκεί, στην πολλοστή σταγόνα ιδρώτα του μέτωπού μου, τσαααααακ, πιάνει ο μάστορας το ποτήρι, το σηκώνει ψηλά και λέει «γεια μας», αποφασίζοντας μάλιστα να κάνει δυο-τρία βήματα προς το μέρος μου...Τι λες τώρα; «Αν έχεις τύχη, διάβαινε» σε ακούω να λες. Έτσι είναι. Μεγάλο πράγμα να είσαι τυχερός άνθρωπος. Και προσωπικά, νιώθω ευγνώμων για το πόσες φορές μου έχει χαμογελάσει. Όμως επίτρεψέ μου να σημειώσω πως, και η Τύχη, θέλει να την προ(σ)καλέσεις για να σου ‘ρθει! Την πόρτα του σπιτιού σου δεν την χτυπά από μόνη της σχεδόν ποτέ.
Με άλλα λόγια, αν καθόμουν στα αυγά μου σκυθρωπός & καταπτοημένος δεχόμενος τη μοίρα μου, αν απέφευγα το ζούληγμα που με ήθελε στο τέλος της διαδρομής μου προς τα μπρος να μυρίζω ξένο ιδρώτα από ένα μοναδικής αξίας μείγμα μπύρας/ούζου/μαυροδάφνης, και δέκα ποτήρια μπύρες να σήκωνε ο Hetfield γαργάρα θα τις έκανα!!!
(*) Ουδέποτε υπήρξα αυτό που λέμε paparazzi. Δεν θα το άντεχα ούτε μια μέρα το να εισβάλω στις προσωπικές στιγμές ανθρώπων, έστω κι αν αυτοί έχουν υπάρξει χείριστα όντα. Μια φορά στα 33 χρόνια της καριέρας μου κλήθηκα να το κάνω επαγγελματικά, και την «έκανα» πριν καν τελειώσει η μέρα… Όμως όταν πρόκειται για δημόσια θεάματα, το πείσμα της επίτευξης του εκάστοτε στόχου μου, οκ, είναι έως και παροιμιώδες. Τηρώντας όμως πάντοτε την δεοντολογία. Από τότε που η εντολή για τα τρία πρώτα τραγούδια σε μεγάλα ονόματα έγινε ρητός & αυστηρός θεσμός, παραδίδω τα όπλα και μεταμορφώνομαι σε ενεργό θεατή. Εντελώς ανέμελος βέβαια δεν είμαι πλέον ποτέ. Κάθε που γίνεται κάτι γαμάτο επί σκηνής και γω δεν το κλικάρω, άουτς.
Του Χρήστου Κισατζεκιάν , via athensvoice.gr/ , rocknrollmonuments.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου