Πόσο μέτριο ήταν το «Black Widow»;

Η Natasha Romanoff μπορούσε καλύτερα.

Έχεις αυτή την ιδιαίτερη παρουσία, έχεις μια αγαπημένη ηρωίδα της Marvel, έχεις ένα κατασκοπικό παρελθόν γεμάτο ίντριγκα, έχεις μια ταινία- αφορμή για να αναζωογονήσεις το ενδιαφέρον μετά την παύση της πανδημίας στο σινεμά και να περάσεις στην επόμενη φάση του κινηματογραφικού σου σύμπαντος, και τι κάνεις; Δεν εκμεταλλεύεσαι τίποτα επαρκώς.

Η Black Widow εγκαινιάζει την τέταρτη φάση του Marvel Cinematic Universe με μία solo ταινία που κοιτάζει στο παρελθόν για να δώσει ώθηση στο παρόν. Ίσως και να προσπαθεί να σκιαγραφήσει την ηρωίδα της Scarlett Johansson αλλά δεν επικεντρωνόμαστε εκεί μιας και της κλέβει τη δόξα Florence Pugh υποδυόμενη την αδερφή της, Yelena.

Ξεκινώντας όμορφα από το Οχάιο, η ταινία μας μεταφέρει στην παιδική ηλικία της Natasha Romanoff -Black Widow η οποία από μικρή βιώνει τη θλίψη και την απώλεια. Στο Οχάιο, ωστόσο, ζει τις μοναδικές αληθινές στιγμές ευτυχίας στους κόλπους μιας στημένης και δυσλειτουργικής οικογένειας.

Στο μεταξύ η ταινία έχει αρχίσει να μας ζαλίζει για με τις μετατοπίσεις στο χώρο- δεν χρειάζονται πολλά κινηματογραφικά λεπτά για να δούμε Κούβα, Μαρόκο, Νορβηγία, Ουγγαρία, Ρωσία και ίσως να μας ξεφεύγει και καμιά τοποθεσία-και να μας αποκαλύπτει τα αδύναμα σημεία της.

Η κύρια δράση της ταινίας τοποθετείται  αμέσως μετά το «Captain America: Civil War» με την Natasha να έχει αποσπαστεί από τους υπόλοιπους Avengers και να ζει ως φυγάς. Σε αυτό το διάστημα μαθαίνει ότι το Κόκκινο Δωμάτιο συνεχίζει τη λειτουργία του και ο Dreykov (Ray Winstone) ζει ακόμα. Για να τον αντιμετωπίσει λοιπόν επιχειρεί μια ιδιότυπη επανασύνδεση με την οικογένειά της, προσφέροντάς μας έτσι ίσως τις πιο δικαιολογημένες σκηνές της ταινίας- και φέρνοντας στα πλάνα τη «μαμά» Rachel Weisz, τον «μπαμπά» David Harbour και την «αδερφή» Florence Pugh που την επισκιάζει, όπως ήδη ειπώθηκε, όχι μόνο στιγμές μάχης αλλά και στην ίδια τη σκιαγράφηση των ηρωίδων.

Η Yelena σεναριακά έχει περισσότερο βάθος, γίνονται κατανοητά η συναισθηματική της κατάσταση και τα κίνητρά της, είναι αστεία και πληγωμένη- μόνο στην άκομψη σκηνή με την αναγκαστική στείρωση φαίνεται να χάνει τη γοητεία της. Η Natasha αν και εμφανίζεται ευάλωτη και μοναχική και παρόλο που υποτίθεται πως είναι η καρδιά της ιστορίας, στερείται αυτού του βάθους.

Βέβαια οι δύο τους έχουν τρομερή χημεία και μας χαρίζουν μια απολαυστική, και ουσιαστικά ανθρώπινη, σώμα με σώμα μάχη προτού η ταινία πάρει την κατηφόρα.  

Και αν η βασική ηρωίδα επισκιάζεται, η ταινία στερείται λογικής και μέτρου. Κάτι θέλει να πει για τη σημασία της οικογένειας, κάπως προσπαθεί να εντάξει την ιστορία στον πραγματικό κόσμο, κάτι θέλει να φτιάξει που να συνδυάζει την κατασκοπική περιπέτεια και τις ιστορίες με υπερήρωες με το στοιχείο της κωμωδίας, κάτι θέλει να θίξει για πιο σοβαρά θέματα που απορρέουν ενδεχομένως από το συμβολισμό της γυναικείας εκμετάλλευσης, κάτι θέλει να δείξει με κάποιες φρέσκιες ιδέες που δεν μπορεί να διαχειριστεί αλλά στο τέλος μένουν μόνο δύο στοιχεία, η υπερβολή και η προβλεψιμότητα.

Παρόλα αυτά πρόκειται για μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα στο μεγαλύτερο μέρος της αναδεικνύοντας τη δυναμική της οικογένειας στην αφήγηση και στήνοντας φαντασμαγορικές σκηνές μάχης- και ας φανταζόμαστε μόνο το βασικό villain σε όλη σχεδόν την ταινία.