Πόσοι ζούμε άραγε το αίσθημα;… φοβάμαι πως χάνουμε το αίσθημα… με το συναίσθημα… μέσα στην παραζάλη… αυτό που φαίνονται νωρίς ποτέ δεν θα ξανάρθουν… και πάνε…
Κάτω η ζωές μας μοναχικές στον πάτο.. δεν μπορώ να βρω χρυσά καρφιά και λόγια μαγικά να αξίζουν οι θυσίες.. και στης κορνίζες να μπορώ να περιγράψω.. άλλο… με λόγιες πολύχρωμες χορδές και έννοιες άλλες.. το αίσθημα συναίσθημα… με την αγάπη… και το μπέρδεμα…
Κι όμως ακόμα Ζω.. τρέχω, αναπνέω, γελώ και αγαπώ… έστω βραχνά.. και ακόμα ονειρεύομαι… το αστρικό παρών μου… τι κρίμα να είμαι μαρμαρωμένος λίγος και αδύναμος μικρός… στο πέραν…
Βάλε λίγη μουσική και πάμε.. σαν πουλιά περιπλανώμενα μέσα στο βούτηγμα του χρόνου.. και στην μοναξιά.. πάρε με αγκαλιά και πάμε.. μέσα από νοητούς ρυθμούς, η και σε παραμυθένιους κόσμους…
Ταξιδεύω τυφλός σε πρωινό ματωμένο θολό ουρανό και άλλα λιμάνια… είμαι παιδί του νερού και οδεύω με αυτό.. κι ας μην είναι σωστό εγώ θα το λέω, μέσα από δρόμους γυμνούς υγρούς γλιστερούς και με διάσπαρτες τρύπες…
Σε μαραμένα μυστικά που τραβούν τον καπνό την οσμή της σκουριάς και του μαύρου πυλού.. σε διαδρομές του νερού με της χαρμόσυνες λύπες…
Γιατί η μεγάλες αγάπες έχουν την ίδια κατάληξη… αχ.. να μπορούσα της μεγάλες αγάπες να Άλλαζα… κι ας αρκεστώ ότι κάπου πάω, κι αυτό θα πει.. συναισθάνομαι και αγαπάω… εν λευκώ…
Κι όμως στο τέλος η ψυχή.. κι όμως πηγαίνει και πιο κι… και μοναχή στενάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου