Το περίμεναν πώς και πώς. Βγήκε τα Χριστούγεννα και μέσα σε δύο εβδομάδες έχει γίνει μία από τις πιο διάσημες και αγαπημένες του κοινού σειρές της πλατφόρμας του Netflix. Η αλήθεια είναι πως η σειρά «Bridgerton» είναι «γλυκόπιοτη». Άλλαξε επίσης τα δεδομένα αναφορικά με την κατηγορία δράμα εποχής. Είναι όμως και πραγματικά καλή;
Να θυμίσουμε ότι η σειρά, η οποία βασίζεται στα μυθιστορήματα της Julia Quinn, διαθέτει ένα αρκετά ποικιλόμορφο καστ για δράμα εποχής, τοποθετείται στο Λονδίνο του 1813 και ακολουθεί την ιστορία της Daphne Bridgerton (Phoebe Dynevor) η οποία προέρχεται από μία ισχυρή οικογένεια που συμμετέχει σε «αγορά» γάμου. Η Julie Andrews χαρίζει τη φωνή της στην αφηγήτρια Lady Whistledown, ένα μυστηριώδες «gossip girl» που κουτσομπολεύει με έντονη γλώσσα τα τεκταινόμενα σε μια εφημερίδα της υψηλής κοινωνίας.
Στην υψηλή κοινωνία του Λονδίνου σκάει μύτη ένας δούκας ξερολούκουμο, ο Simon (Regé-Jean Page), τον οποίο γλυκοκοιτάνε όλες οι λουσάτες λυσσάρες ΑΛΛΑ όχι η δική μας η Daphne η οποία (ακολουθεί σπόλιερ) συμφωνεί με τον δούκα να υποδύονται τους ερωτευμένους ώστε να αυξήσει το ενδιαφέρον των υποψήφιων γαμπρών.
Καταλαβαίνετε πού το πάει η σειρά, μια αντιπάθεια γεννιέται και ένα αμοιβαίο πάθος που σιγοκαίει την ώρα που ανά πάσα στιγμή κάθε «στραβοπάτημα» των νεαρών κοριτσιών ΑΑ’ ποιότητος, γιατί για τις άλλες δεν μας νοιάζει και πολύ, δύναται να πυροδοτήσει τρομερά σκάνδαλα στην κοινωνία, σκάνδαλα που έχουν την δύναμη να καταστρέψουν μια οικογένεια και να αφήσουν στο ράφι και τις υπόλοιπες θυγατέρες. Και η Daphne μας έχει άλλα επτά αδέρφια για να καταλάβετε. Ευτυχώς, ή και δυστυχώς, όχι όλα κορίτσια.
Η σειρά λοιπόν που αυτοσυστήνεται ως δράμα εποχής, μάλλον δεν είναι δράμα. Ξεκινώντας με μια αισθητική έντονων χρωμάτων και μια ευχάριστη ατμόσφαιρα που θυμίζει vintage La La Land, προσπαθεί να εντάξει μια φεμινιστική σκοπιά για μια ιστορία βγαλμένη από την σκληρή πατριαρχία μιας άλλης εποχής, ψήγματα της οποίας αν και φαντάζουν πολύ μακρινά χαρακτηρίζουν μέχρι σήμερα τα ήθη και τα έθιμα σε αρκετές περιοχές της ελληνικής επαρχίας, για παράδειγμα.
Έχοντας σίγουρα σαν στόχο την «ένοχη απόλαυση», η ιστορία λέγεται τόσο ευχάριστα και καλοντυμένα- με 7.500 κοστούμια- που μέχρι και το τέλος του τέταρτου επεισοδίου νομίζεις πως έχεις γίνει λάτρης των ρομαντικών σειρών. Στην πορεία και για δύο ολόκληρα επεισόδια η σειρά παθαίνει το σύνδρομο των «Πενήντα αποχρώσεων του γκρι», ή ακόμα χειρότερα του «365 Μέρες». Εδώ τη φάση σώζει ο δούκας μας που στην πορεία θα μας κουράσει προτού καταλήξουμε στην κατάληξη που περιμένουμε. Και θα μας κουράσει πολύ.
Συνοψίζοντας, κουτσομπολιό, πλούσιοι, σεξ, μια ιστορία που εντάσσει τους μαύρους πολύ έξυπνα στη δομή της, μια εντελώς ανάλαφρη, αν και πραγματική, προσπάθεια κριτικής από την γυναικεία πλευρά, πού και πού κάτι νιφάδες κριτικής για τις κοινωνικές τάξεις και μια εντελώς καλοφτιαγμένη στο περιτύλιγμα ιστορία που σε εθίζει. Όλα αυτά είναι η σειρά, μια σειρά απολαυστική μέσα στην ρηχότητά της.
ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ- ivard@naftemporiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου