Θοδωρής Νικολάου: «Εχθρός της ομορφιάς δεν είναι η ασχήμια, αλλά ο φασισμός»

Ο ερμηνευτής μας μιλά με αφορμή την κυκλοφορία του τραγουδιού «Της ομορφιάς το άγριο φιλί», που μόλις κυκλοφόρησε ως προπομπός του δίσκου του.

Πώς να προλάβει το κορμί

να κλέψει απ΄ το Χρόνο

της ομορφιάς τ΄ άγριο φιλί

Η αγάπη ξέρει μόνο

Από τις ανερχόμενες φωνές στην ελληνική μουσική σκηνή, ο Θοδωρής Νικολάου κυκλοφόρησε πρόσφατα το τραγούδι "Της ομορφιάς το άγριο φιλί" -σε στίχους του Παρασκευά Καρασούλου, μουσική του Γκωτιέ Βελλισάρη και σε παραγωγή της Μικρής Άρκτου-, », το πρώτο από τον ομώνυμο κύκλο τραγουδιών που πρόκειται να κυκλοφορήσουν σε δίσκο στην αρχή της νέας χρονιάς.

Ο νεαρός ερμηνευτής συστήνεται 

Γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά έζησα και μεγάλωσα στην Πάτρα, μέχρι το 2012. Σπούδασα κοινωνική και εκπαιδευτική πολιτική στο πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στο τμήμα των κοινωνικών επιστημών, ώσπου πήρα την απόφαση να εγκατασταθώ μόνιμα στην Αθήνα, προς χάριν των μουσικών σπουδών μου (κλασικό τραγούδι, βυζαντινή μουσική, πιάνο, θεωρητικά).

​Δυο ήταν, και είναι, οι μεγάλες μου αγάπες: η μουσική και ο αθλητισμός. Έπαιζα μπάσκετ και ποδόσφαιρο και ονειρευόμουν να ασχοληθώ επαγγελματικά με ένα από τα δυο αγαπημένα μου αθλήματα. Με τη μουσική όμως είχα μια σχέση πάθους. Αρχικά ως ακροατής και σπουδαστής πιάνου, και στη συνέχεια ως συλλέκτης δίσκων. Αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι οτιδήποτε κι αν είχα ονειρευτεί, πάντα ήθελα να το κάνω με σοβαρότητα και στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.

Μια φίλη μου από την Πάτρα, καλή τραγουδίστρια, έψαχνε το 2005 μια μπουάτ για να τραγουδήσει. Της πρότεινα το στέκι μου, το ΣΟΛ, και κανονίσαμε με τον ιδιοκτήτη να την ακούσει. Πήγα μαζί της στην ακρόαση, έπαιξα εγώ πιάνο και, όντως, του άρεσε. Μας ζήτησε όμως να παίζω εγώ μαζί της. Έτσι ξεκίνησα, παίζοντας πιάνο, και κάνοντας δεύτερες φωνές. Στην πορεία το τραγούδι με κέρδισε ως ο απόλυτος τρόπος έκφρασής μου, για να φτάσουμε στο σήμερα που είναι το απόλυτο θέλω μου.

Δε νομίζω ότι αυτό έχει σημασία, να αραδιάσω δηλαδή μία σειρά από ονόματα με εκείνους που θαυμάζω. Καταρχάς είναι πάρα πολλοί. Συνθέτες, στιχουργοί, τραγουδιστές, μουσικοί και συγκροτήματα από όλο τον κόσμο, από κάθε είδος και κάθε εποχή. Το ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι όλοι αυτοί που με επηρέασαν, με τον τρόπο τους ο καθένας, έχουν καταφέρει μπροστά από ό,τι κάνουν, να υπάρχει το επίθετο “καλός”, η αισθητική τους πρόταση, δηλαδή, να παραμένει διακριτή, ισχυρή στο χρόνο και στα τραγούδια και στις μουσικές τους να αποτυπώνονται τα πιστεύω τους για τον άνθρωπο και την κοινωνία.

Ο τίτλος του επερχόμενού μας δίσκου είναι «Της ομορφιάς το άγριο φιλί». Είναι μια αναφορά στην αναζήτηση της ομορφιάς σε μια εποχή που κυριαρχεί η αγνόησή της. Μια ιστορία, ένας κύκλος τραγουδιών που οραματίστηκε, έγραψε και επιμελείται ο σπουδαίος στιχουργός Παρασκευάς Καρασούλος. Όπως έχει γράψει κι ο ίδιος, εχθρός της Ομορφιάς δεν είναι η ασχήμια, αλλά ο φασισμός στο βαθύτερο περιεχόμενο του. Η άρνηση δηλαδή της ελευθερίας, του στοχασμού, της πολυπλοκότητας της ζωής, που είναι και η πεμπτουσία της ομορφιάς. Αν ο ορίζοντας της μέρας σου είναι κλειστός και σκοτεινός, πώς μπορεί να ομορφύνει ο Χρόνος της;

Σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από το εύκολο, το επιφανειακό, το απόλυτο «φαίνεσθαι», ο Παρασκευάς επιλέγει να δημιουργήσει έναν κλασικό δίσκο, έναν κύκλο τραγουδιών υψηλής αισθητικής και αξίας. Αυτό δε το λέω ως συμμετέχων στο δίσκο, αλλά ως ακροατής που αγαπάει πολύ το ελληνικό τραγούδι. Στην προσπάθειά του αυτή, βρήκε τους κατάλληλους συνοδοιπόρους στα πρόσωπα των σημαντικών συνθετών Ελένης Καραΐνδρου, Νίκου Κυπουργού και Γιώργου Ανδρέου, με τον τελευταίο να έχει αναλάβει και την ενορχήστρωση του δίσκου. Παράλληλα, έδωσε τη δυνατότητα σε δύο νέους ανθρώπους να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Σε εμένα, που επωμίζομαι την ευθύνη της ερμηνείας των τραγουδιών του συγκεκριμένου κύκλου και στον Γκωτιέ Βελισσάρη, έναν νέο και πολύ ταλαντούχο συνθέτη, που έχει υπογράφει την μελοποίηση μεγάλου μέρους των στίχων του Παρασκευά.

Καλή μουσική, καλό τραγούδι, με άξονα τον λόγο. Αυτή τη μουσική αγαπώ.

Οι άνθρωποι της τέχνης έχουν κατανοήσει τη δυσκολία της συγκεκριμένης περιόδου. Γιατί τη ζουν καθημερινά, ψάχνοντας τρόπους να επιβιώσουν και να μείνουν, κυριολεκτικά, ζωντανοί, όπως και πάρα πολλοί ακόμη συμπολίτες μας, σε εκατοντάδες άλλους κλάδους και τομείς. Άλλοι «οφείλουν» να δράσουν και, μάλιστα, άμεσα. Θα αναφέρω τα χαρακτηριστικά παραδείγματα των μουσικών σκηνών και των θεάτρων που, ναι μεν, δεν τα κλείνουν (για να μην υπάρξει αποζημίωση), αλλά απαγορεύοντας την ζωντανή μουσική τόσο στις μουσικές σκηνές, όσο και στους χώρους εστίασης, απ’ όπου βιοποριζόταν το μεγαλύτερο ποσοστό των μουσικών και των τραγουδιστών, και, βέβαια, «επιτρέποντας» στις επιχειρήσεις και τις παραγωγές (μουσικές και θεατρικές) να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους με 30% πληρότητα, οδηγούν τους ανθρώπους του πολιτισμού στην εξαθλίωση και τον αφανισμό.

Μα σοβαρά τώρα; Είναι δυνατόν να πεις ότι παρακολούθησες μια συναυλία ή μία θεατρική παράσταση από το σπίτι σου και ότι ήταν το ίδιο με το να την παρακολουθούσες από κοντά; Αστειότητες! Η ανάγκη - και η αγάπη - του κόσμου για μουσική και θέατρο, ώθησε πολλούς καλλιτέχνες κατά την διάρκεια της καραντίνας σε live streaming μεταδόσεις (κίνηση με την οποία διαφώνησα και διαφωνώ κάθετα), αλλά αυτό ήταν κάτι παροδικό και, κατά κάποιο τρόπο, αναγκαστικό, λόγω της κατάστασης. Η αλληλεπίδραση του κοινού με τον καλλιτέχνη επί σκηνής, το συναίσθημα και η ενέργεια του κόσμου κατά τη θέαση μιας παράστασης, η σχέση αυτή η ουσιαστική, δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε να αντικατασταθεί.

Ο,τιδήποτε εικονικό, δεν είναι αληθινό, και δεν θα επιβιώσει. (Δεν αναφέρομαι σε εκείνες τις περιπτώσεις, που λόγω απόστασης, μας δίνεται η δυνατότητα, μέσω της τεχνολογίας, να μπούμε στο σπίτι ενός φίλου ακροατή και θεατή.)

Αν και έμεινα στο σπίτι μου, ως όφειλα και όχι από φόβο, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, δεν πίστεψα ούτε και πιστεύω στα σλόγκαν «μένουμε σπίτι» και «μένουμε ασφαλείς». Όχι γιατί αμφισβητώ την ύπαρξη του συγκεκριμένου ιού, αλλά γιατί αμφισβητώ το ισόβαρο της ατομικής και της δημόσιας ευθύνης. Αν πιστέψουμε στη σοβαρότητα της κατάστασης, τότε μιλάμε για μια αποτυχημένη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης από πλευράς κυβέρνησης. Αν νοιάζονταν πραγματικά για την υγεία και τις ζωές των πολιτών, θα είχαν επενδύσει στη θωράκιση της δημόσιας υγείας, στην καλύτερη λειτουργία των μέσων μαζικής μεταφοράς με συχνότερα δρομολόγια, στην παιδεία και στα σχολεία μας, ώστε οι μαθητές να μην συνωστίζονται στις τάξεις σαν πρόβατα, θα είχαν ένα σχέδιο στήριξης μέσω ουσιαστικών επιδομάτων προς εκείνους που επλήγησαν κατά την περίοδο του αποκλεισμού και μετά. Αυτά όλα αποτελούν δημόσια ευθύνη και η διαχείρισή της βαραίνει τους κυβερνώντες. Δεν μπορείς, αντί γι αυτό, να κουνάς το δάχτυλο υποκριτικά, και με απαράδεκτα περιοριστικά και ανούσια μέτρα, να τρομοκρατείς τον πολίτη, να τον αφήνεις αβοήθητο να αντιμετωπίσει με...ατομική ευθύνη, τη νέα υγειονομική και οικονομική κρίση. Στο ίδιο διάστημα κατασπαταλήθηκε δημόσιο χρήμα για μεγάλους περιπάτους, γκεμπελική ενημέρωση και φιέστες. «Μένουμε σπίτι», αλλά την ίδια ώρα με τον νέο πτωχευτικό νόμο που έφεραν προς ψήφιση στο κοινοβούλιο, σε ποιο σπίτι θα μείνουμε;

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση που έχει προκαλέσει η πανδημία είναι να οργανώσω και πάλι τα σχέδια και τα όνειρά μου. Μισώ την αβεβαιότητα και την απουσία σταθεράς από τη ζωή μου.

Επόμενα σχέδια; Νιώθω πολύ τυχερός και ευτυχής που τη λέξη «σχέδια» ακολουθεί μια αντωνυμία πληθυντικού αριθμού. Γιατί τα σχέδιά μου, είναι και σχέδια του Παρασκευά, αλλά και της Μικρής Άρκτου. Και ανυπομονώ γι αυτά!

Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος Μουσική : Γκωτιέ Βελλισάρης Ερμηνεία: Θοδωρής Νικολάου Ενορχήστρωση : Γιώργος Ανδρέου Διεύθυνση παραγωγής: Παρασκευάς Καρασούλος Παραγωγή: Μικρή Άρκτος, 2020 Βίντεο (σκηνοθεσία/ μοντάζ) : Γιάννης Μαργετουσάκης

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ