Τα Όσκαρ ήταν λαμπερά όταν τα λαμπερά αστέρια τους περιορίζονταν στο να αστράφτουν. Τώρα επικρατεί μάλλον μια σύγχυση..

Διάφορες καταστάσεις οδηγούν το θεσμό στο να φθίνει:

1. Η μετριότητα των ταινιών. Κακά τα ψέματα, ακόμη και τα Παράσιτα δεν είναι καμία κλασσική ταινία. Αν ήταν Αμερικανική αμφιβάλω αν θα ήταν και υποψήφια.

2. Η έλλειψη μεγάλων νέων σταρ.

3. Η ηθική πτώση του Χόλλυγουντ.
Το Metoo μας τελείωσε πολύ γρήγορα. Όμως η στάμπα ότι όλοι σιωπούσαν ενώ ΗΞΕΡΑΝ έμεινε.

4. Η όλο και αυξανόμενη αντιπάθεια του κόσμου για τους σταρ-ακτιβιστές-του-κ*λου, που σε κάθε ευχαριστήριο λόγο πρέπει να λύσουν και από ένα κοινωνικό θέμα, αλλά οι περισσότεροι καταλήγουν να βγαίνουν απόλυτοι υποκριτές κάνοντας την ματαιόδοξη ζωάρα τους εις βάρος όσων κηρύττουν.

5. Οι ψηφοφόροι του Τραμπ απεχθάνονται τους περισσότερους στρας και μάλλον δεν πολυασχολούνται με την τελετή, πράγμα που εξηγεί την πτώση στα νούμερα. Πχ εγώ προσωπικά αγαπώ τη Τζέην Φόντα, γουστάρω τρελά που κάνει ακτιβισμό στα 81 και πολύ χάρηκα που έδωσε το βραβείο καλύτερης ταινίας. Οι ρεπουμπλικάνοι όμως τη θεωρούν προδότρια λόγο αυτού που έκανε στο Βιετνάμ.

Τα Όσκαρ ήταν λαμπερά όταν τα λαμπερά αστέρια τους περιορίζονταν στο να αστράφτουν. Τώρα επικρατεί μάλλον μια σύγχυση..

Ψιλοβαρετούλια και προβλέψιμα, όπως όλα τα τελευταία χρόνια που κυριαρχούν μέτριες ταινίες. Η έκπληξη ήταν το Parasite, που προσωπικά δεν καταλαβαίνω τον τρελό ενθουσιασμό, αλλά από το περσινό νικητή χίλιες φορές το Κορεάτικο. Σε κάθε βραβείο που έπαιρνε το ..Παράσιτο, το κοινό μέσα στην αίθουσα πάθαινε απανωτούς οργασμούς!

Το τελεκάστ χωρίς κεντρικό παρουσιαστή είχε τα θεματάκια του, κάποιοι καλεσμένοι, τραγουδιστές και παρουσιαστές απλά βγήκαν στη σκηνή χωρίς καμία αναγγελία, ενώ με την παρέα βρεθήκαμε να απορούμε τι δουλειά είχε ο Εμινεμ να τραγουδάει στη σκηνή ένα τραγούδι από το 2003?

Άπροπο, να πούμε ότι τα νούμερα δεν ήταν καλά.. ρεκόρ χαμηλότερης τηλεθέασης..
Αυτά έχει η ποιότητα ;)

Blah Blah Blah