Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να ξεπεράσουμε τον ανεκπλήρωτο έρωτα;

Δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη που να μην έχει βιώσει έστω μία φορά στη ζωή του τον ανεκπλήρωτο έρωτα.
Και δε μιλάμε φυσικά για ένα αθώο φλερτ που δεν βρήκε την ανταπόκριση που περιμέναμε, αλλά για έναν «μύθο» που χτίστηκε σιγά σιγά και διογκώθηκε στο μυαλό μας δημιουργώντας μια εικόνα που θα δυσκολευτούμε πολύ να ξεχάσουμε: Αυτή του ανεκπλήρωτου έρωτά μας.

Πώς ακριβώς ορίζεται όμως το απωθημένο; Πρόκειται για καταπιεσμένες, ανεκπλήρωτες επιθυμίες οι οποίες έχουν μετατοπιστεί στο υποσυνείδητο και εξακολουθούν να μας επηρεάζουν χωρίς να έχουμε πλήρη συναίσθηση γι’ αυτό. Ως ερωτικό απωθημένο λοιπόν, ορίζεται ο άνθρωπος που χωρίς να είναι ποτέ ουσιαστικά στη ζωή μας, αποτέλεσε ολόκληρο κεφάλαιο σε αυτή, μας γέννησε συναισθήματα και στις περισσότερες περιπτώσεις μας απογοήτευσε στο έπακρο.

Μάλιστα. Μας απογοήτευσε. Είτε λόγω της αδιαφορίας του, είτε διότι με το πέρασμα του χρόνου καταλάβαμε πως τελικά όλα ήταν μέσα στο μυαλό μας και στην ουσία μόνοι μας εξυψώσαμε έναν άνθρωπο επειδή μόνο και μόνο θέλαμε να έχουμε δίπλα μας.

Γιατί όμως δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να ξεπεράσουμε έναν ανεκπλήρωτο έρωτα και επιμένουμε να πιστεύουμε πως αξίζει τον κόπο να προσπαθούμε να αλλάξουμε μια κατάσταση που μας εξαντλεί συναισθηματικά;

Ο εγωισμός

Ξεκινάμε από τα βασικά λοιπόν. Η αναμονή ή η άρνηση του ανθρώπου που μας ενδιαφέρει είναι η αρχή του κακού. Και το χειρότερο όλων είναι σαφώς το να πάρουμε μια μικρή γεύση από το «πώς θα ήταν αν» και στη συνέχεια να μας… κοπεί η χαρά πριν καλά καλά καταλάβουμε τι πήγε λάθος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε αυτό που λένε πως τα μεγαλύτερα απωθημένα δεν είναι αυτά που δεν είχαμε ποτέ, αλλά εκείνα τα οποία δεν είχαμε ποτέ όσο και όπως θα θέλαμε. Κι εκεί είναι που βάζουμε στόχο να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος και εκτός από την επιθυμία μας να ικανοποιήσουμε και τον εγωισμό μας.

Η εξιδανίκευση

Με το απωθημένο μας δε μπορεί να συγκριθεί κανένας. Όλοι υστερούν σε εμφάνιση, μυαλό, γοητεία, ικανότητες, ταπεραμέντο και πάει λέγοντας. Και λογικό είναι αφού όλη η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας έχει πλαστεί αποκλειστικά και μόνο από εμάς τους ίδιους. Έτσι, ποιος θα ξεπεράσει τον έναν και μοναδικό άνθρωπο που έχουμε ανεβάσει τόσο ψηλά; Κανένας. Συνεπώς, το απωθημένο μας πάντα θα είναι πάνω από οποιονδήποτε άλλο έχουμε στη ζωή μας μόνο και μόνο επειδή… είναι απωθημένο και δεν έχουμε βιώσει τα αρνητικά του στοιχεία.

Το παραμύθι που πλάθουμε στο μυαλό μας

Περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Μια ιστορία που πλάθουμε στο μυαλό μας για να παρηγοριόμαστε και να ζούμε έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο την καθημερινότητα που θα θέλαμε με τον άνθρωπο αυτό. Σιγά σιγά, η φαντασίωση αυτή παίρνει σάρκα και οστά και επιμένουμε να πιστεύουμε πως και ο άνθρωπος αυτός τρέφει αισθήματα για μας που όμως –για τους δικούς του λόγους- δεν αποκαλύπτει ή δεν παραδέχεται. Ο εγωισμός που λέγαμε…

Η συνήθεια

Και όλο αυτό γίνεται συνήθεια. Συνηθίζουμε να «ζούμε» με αυτόν τον άνθρωπο, να τον σκεφτόμαστε, να φανταζόμαστε πως είμαστε μαζί του και να βιώνουμε –στο μυαλό μας πάντα- τα ωραία και τα άσχημα μαζί του. Εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο αν έχουμε καθημερινή επαφή, ή έστω μια σχετικά συχνή επικοινωνία , καθώς μία και μόνο του κουβέντα είναι αρκετή για να μας κάνει να στήσουμε ολόκληρο σενάριο στο μυαλό μας.

Η ελπίδα

Το χειρότερο όλων. Η ελπίδα. Η επιμονή σου να πιστεύεις πως κάποια μέρα θα είστε μαζί και θα ζήσετε όλα αυτά που έχεις προβάρει δεκάδες φορές στο μυαλό σου είναι ίσως ο βασικότερος λόγος που αδυνατείς να βγάλεις από το μυαλό σου έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που άνθρωποι έδειξαν να προχωρούν στη ζωή τους και στην πρώτη «κρούση» του απωθημένου τους τα παράτησαν όλα και φτου κι απ’ την αρχή. Δυστυχώς, το να είσαι ο «μόνιμα» διαθέσιμος σε θέτει αυτομάτως σε κίνδυνο καθώς στα μάτια του απωθημένου είσαι πάντα η «εναλλακτική λύση».

Υ.Γ. Και το ευχάριστο της όλης υπόθεσης…

Κάποια στιγμή… βάζουμε μυαλό και συνειδητοποιούμε πως όποιος θέλει να μας έχει στη ζωή του, βρίσκει λίγο χώρο να μας βάλει σ’ αυτή. Βαριόμαστε, κουραζόμαστε, απογοητευόμαστε και έρχεται η μέρα που αδιαφορούμε πλήρως. Θέμα χρόνου είναι.

via reader.gr