Το σύνδρομο της Στοκχόλμης στη μεγάλη οθόνη

η διαχρονική αξία της Julianne Moore

Το ψυχολογικό φαινόμενο εξάρτησης ανάμεσα σε ομήρους και απαγωγείς έχει αποτελεί ένα από τα αγαπημένα «κλισέ» του Χόλυγουντ.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο το οποίο συναντάται κυρίως σε περιπτώσεις ομηρίας, όπου οι απαχθέντες ουσιαστικά «συμμαχούν» με τους απαγωγείς τους. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην περίπτωση μιας ληστείας τράπεζας στη Στοκχόλμη της Σουηδίας το 1973, όπου οι όμηροι όχι μόνο υπερασπίστηκαν τους απαγωγείς τους, μετά την απελευθέρωσή τους, αλλά αρνήθηκαν να καταθέσουν εναντίον τους.

Το σύνδρομο Στοκχόλμης παίζει ένα ρόλο του στην σειρά «La Case De Papel» του Netflix.

Τα κύρια γνωρίσματα του πολύπλοκου φαινομένου είναι οι όμηροι να βλέπουν θετικά τους απαγωγείς τους και να αρνούνται τη συνεργασία με τις αρχές. Παράλληλα όμως οι όμηροι αρχίζουν να πιστεύουν στην ανθρωπιά των απαγωγέων και παύουν να τους αντιλαμβάνονται ως απειλή. Αν και υπάρχουν αμφιβολίες αναφορικά με τη φύση του συνδρόμου, έχει παρατηρηθεί σε περιπτώσεις πέραν της ομηρίας, όπως σε θύματα σεξουαλικής και ψυχολογικής κακοποίησης, καθώς και πολιτικής και θρησκευτικής καταπίεσης.

Το φαινομενικά αντιφατικό σύνδρομο έχει εξεταστεί από πολλές διαφορετικές πτυχές στον χώρο του θεάματος, καθώς συχνά αποτελεί ένα ενδιαφέρον μέσο για να αναπτυχθεί μια ρομαντική (μεταξύ άλλων) σχέση ανάμεσα σε όμηρο και απαγωγέα. Με αφορμή το Bel Canto που προβάλλεται αυτές τις ημέρες στους κινηματογράφους, αλλά και το Casa De Papel που η σχέση απαγωγέων και ομήρων διατρέχει όλους τους κύκλους της σειράς, βρήκαμε και σας παρουσιάζουμε ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες όπου το σύνδρομο Στοκχόλμης αποτελεί κεντρική θεματική.

«Bel Canto»
Μια διάσημη Αμερικανίδα σοπράνο (Julianne Moore) ταξιδεύει στη Νότια Αμερική για να δώσει ένα πριβέ κονσέρτο για τα γενέθλια ενός πλούσιου Ιάπωνα βιομήχανου. Στη συνάθροιση παρευρίσκονται πολιτικοί και διπλωμάτες, όταν ξαφνικά τη βίλα καταλαμβάνουν αντάρτες που απαιτούν την απελευθέρωση των φυλακισμένων συντρόφων τους. Έγκλειστοι στο ίδιο σπίτι επί ένα μήνα, όμηροι και απαγωγείς θα αναγκαστούν να βρουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας ακόμα κι αν μιλούν διαφορετική γλώσσα. Η μουσική θα τους οδηγήσει με μοναδικό τρόπο στο να ξεπεράσουν τις έχθρες και τις διαφορές τους, ανακαλύπτοντας ότι αυτά που τους ενώνουν είναι πιο σημαντικά από αυτά που τους χωρίζουν.