Όταν τελειώνει μια ιστορία, είναι επειδή δεν προάγει πλέον την ανάπτυξη της ζωής μας...

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι έχασαν την αληθινή αγάπη, εκείνο το σωστό άτομο που ίσως το γνώρισαν σε λάθος χρόνο. Επιστρέφουν – ακόμη και μετά από χρόνια – με τη σκέψη σε ιστορίες του παρελθόντος, μερικές φορές ακόμη και σε απλές γνωριμίες, με τα συναισθήματα της νοσταλγίας και της λύπης, φαντασιώνοντας πόσο ωραίο και ενδιαφέρον ήταν αυτό το άτομο.

Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, η αγάπη παραμένει σχεδόν κρυσταλλωμένη.

Ωστόσο, οι αφηγήσεις τέτοιων βαθιά νοσταλγικών ιστοριών δεν είναι πάντα ευτυχισμένες, συχνά είναι ακριβώς το αντίθετο. Συνήθως πρόκειται για σχέσεις όπου το άλλο πρόσωπο κρατά τη συναισθηματική δύναμη σε τέτοιο σημείο,ώστε όταν απομακρυνθεί όλα βάφονται γκρίζα και το μόνο που μένει είναι η θύμηση. Μερικές φορές πρόκειται και για θυελλώδεις σχέσεις, με καυγάδες , σκηνές ή και τρίτα πρόσωπα που εισχωρούν στο ζευγάρι. Εν τούτοις, ο άλλος είναι εξιδανικευμένος, ο μόνος που μπορεί να μας δώσει την ευτυχία που ψάχνουμε.

Είναι καλό να διευκρινίσουμε ότι η μεγάλη αγάπη βασίζεται σε μια απλή, αυθόρμητη, και φυσική σχέση και ποτέ δεν είναι θυελλώδης.

Εάν υπάρχει πόνος, εάν χωρίζουμε και ξανασμίγουμε, αν ο άλλος μας κρατάει στο χέρι, σίγουρα δεν είναι η αδελφή ψυχή που μπορεί να μας εγγυηθεί μια γαλήνια σχέση. Μια «καλή αγάπη» αποτελείται από τις αντιστοιχίες μεταξύ της βαθύτερης ταυτότητάς μας και του άλλου ανθρώπου με τον οποίο η ενέργεια αυτή έχει μεγάλη συνάφεια.

Επίσης, λάβετε υπόψη ότι κάθε σύντροφος είναι στενά συνδεδεμένος με τη χρονική στιγμή που βιώνουμε, προσαρμόζεται στον τρόπο ζωής μας, στη δική μας ατομική ανάπτυξη και στη συνέχεια, θα γίνει ακατάλληλος στο μέλλον, εάν η ανάπτυξη δεν προχωράει μαζί.

Ωστόσο, συμβαίνει να μην μπορούμε να ξεχάσουμε μια αγάπη από το παρελθόν, εξακολουθώντας να πιστεύουμε γι αυτό το πρόσωπο ότι ήταν ο καλύτερος, παρά τον χρόνο που πέρασε και παρά την προσωπική ανάπτυξη.
Είναι μια ψευδαίσθηση, η οποία μπορεί επίσης να γίνει έμμονη ιδέα, που εμποδίζει το άτομο να απολαύσει τη φρεσκάδα της παρούσας στιγμής· γεγονός που καθιστά δύσκολη την ευκαιρία να ανοιχτεί σε νέους συντρόφους, ίσως πιο κατάλληλους.

Κοιτάζοντας το παρελθόν, σε αυτό που θα μπορούσε να είναι, και αντί αυτού δεν είναι, είναι ένας τρόπος να μην φροντίζουμε τον εαυτό μας.

Η μεγάλη αγάπη του παρελθόντος γίνεται έτσι ένα άλλοθι για να μην αναζητήσουμε το πρόσωπο που θα ταιριάζει εκείνη τη στιγμή στη ζωή μας.

Αυτό συμβαίνει συχνά επειδή ο πόνος του χωρισμού ήταν πολύ μεγάλος, πολύ βαθύς, που δεν μεταβολίστηκε και επεξεργάστηκε πλήρως. Ο πόνος παγιδεύει στο παρελθόν επειδή είναι από εκεί που γεννιέται, δημιουργώντας κρατούμενους ενός ονείρου που πλέον είναι εξωπραγματικό.

Ο φόβος εκείνου του πόνου παραλύει και εμποδίζει να τον βιώσουμε πλήρως, μπαίνοντας πάλι σε σχέση. Είναι πιο εύκολο να καταφύγουμε σε ό,τι υπήρξε στο παρελθόν. Είναι περισσότερο καθησυχαστικό, από ένα αβέβαιο μέλλον. Επιπλέον, η μνήμη του παρελθόντος μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς και λιγότερο μόνοι.

Όταν τελειώνει μια ιστορία, είναι επειδή δεν προάγει πλέον την ανάπτυξη της ζωής μας. Εάν δεν είναι μακροχρόνια, είναι επειδή κάτι μέσα μας ήδη ήξερε ότι δεν ταίριαζε στις βαθύτερες ανάγκες μας, αν και τότε δεν ήμασταν εντελώς συνειδητοποιημένοι γι΄αυτό.

Μαρία Λιακάκου, Κλινική Ψυχολόγος Πανεπιστήμιο Ρώμης «La Sapienza»