«Η κοινή λογική θέλει να μην είναι ιδιαίτερα κολακευτικό για έναν νέο καλλιτέχνη να διαβάζει από κανά δυο φωστήρες κριτικούς ή γνώστες της μουσικής ότι τον παρομοιάζουν με κάποιον άλλο. Όσο μεγάλο όνομα κι αν είναι αυτό που αντιπαραβάλλουν δίπλα στο δικό του. Αν θες να γράψεις, βρες κάτι πιο πρωτότυπο στην τελική. Στην προκειμένη πάντως, δεν εννοώ ότι ο Michael Kiwanuka αντιγράφει τον τρισμέγιστο Terry Callier. Μάλλον περισσότερο αναλαμβάνει να συνεχίσει ό.τι άφησε στη μέση κάπου εκεί στο 2012 που μας αποχαιρέτισε ο δεύτερος οριστικά. Άσε δε, που γνώρισε τη δημοσιότητα πολύ πιο γρήγορα από τον αείμνηστο, να τα λέμε κι αυτά.».
Πάει περίπου ένας χρόνος από όταν είχα γράψει αυτά τα λόγια και μέχρι σήμερα δε θα άλλαζα τίποτα.
Όταν ανακοινώθηκε η εμφάνιση του Michael Kiwanuka στο Release Athens στην οποία θα λειτουργούσε ως «συνοδοιπόρος» των Jamiroquai, υποψιαζόμασταν ότι θα φλέρταραν επικίνδυνα με το sold out. Εν τέλει ακυρώθηκε λόγω των προβλημάτων υγείας του Jay Kay και όσοι τον ξέρουν, έμειναν με την περιέργεια της ζωντανής performance. Τώρα που ο Kiwanuka έρχεται «ανεξάρτητος» στην Ελλάδα, καλό θα ήταν να μην έχουμε προσδοκίες ότι στη σκηνή θα ανέβει ένα κράμα των Marvin Gaye, Otis Redding, Bill Withers, Curtis Mayfield ή ακόμα και Terry Callier (όπως προαναφέρθηκε). Πρώτον, είναι πέρα για πέρα άδικο να σκεφτόμαστε πως ένας καλλιτέχνης έχει καλουπωθεί σύμφωνα με τους όρους όσων προηγήθηκαν. Είναι και κοινότυπο, ούτως ή άλλως. Δεύτερον, παρακολουθώντας κάποιον μέσα από το πρίσμα της παρομοίωσης, στο τέλος προσπερνάμε όσα θέλει να «καταθέσει».
Ο ίδιος όπως ανέφερε πέρυσι στην Telegraph, είχε σκοπό να σπουδάσει μουσική -όπως του έλεγαν οι γονείς του, ώστε να έχει δουλειά στο μέλλον. Δηλαδή η συγκεκριμένη νοοτροπία δεν αποτελεί κοινή λογική των Ελλήνων γονέων μόνο, αλλά πολλών. Ο Kiwanuka για την ακρίβεια, μεγάλωσε στο Λονδίνο από γονείς μετανάστες με καταγωγή από την Ουγκάντα και δεν πίστευε ότι πρόκειται να βγάλει ποτέ του δίσκο. Θα δίδασε το πρωί μουσική, το βράδυ θα έπαιζε, αυτό ήταν το πλάνο και ήταν ok. Όμως, μετά τα 20 άρχισε να γράφει τα δικά του τραγούδια, ασχολήθηκε με το MySpace και το ένα έφερε το άλλο. «Δε χρειάστηκε ποτέ να βιάσω καταστάσεις, απλά συνέβη», τονίζει.
Κάπως έτσι λοιπόν, σε ηλικία 25 χρόνων κυκλοφόρησε το πρώτο του ολοκληρωμένο album με τίτλο «Home again» από το οποίο ίσως κάπου να πήρε το αυτί σου το συμπαθητικό «Bones».
Εκείνη την περίοδο τον «τσίμπησε» ο Κάνιε Γουέστ και τον έβαλε σε ένα στούντιο χωρίς να του πει τι θέλει από τον ίδιο. Του ζήτησε να φτιάξει τη μουσική του, να κάνει ό,τι νομίζει και αν του άρεσε θα το συμπεριλάμβανε στο άλμπουμ που ετοίμαζε. Ο Kiwanuka σαν να χάθηκε στη μετάφραση, τον παράτησε κι έφυγε. Ύστερα, συναντήθηκαν με τον Danger Mouse (βλέπε Gnarls Barkley) κι όλα πήραν τον δρόμο τους. Ο παραγωγός που με τη δημιουργικότητα και την εμπειρία του έχει ωφελήσει ονόματα όπως: Red hot Chili Peppers, The getaway, Beck, The Black Keys, Norah Jones, Broken Bells, U2, The Shortwave Set, Martina Topley-Bird αναλαμβάνοντας τον, κατάφερε αυτό που παίρνει χρόνια σε άλλους να εφαρμόσουν. Να τον βγάλει από το καβούκι του και να λειτουργήσει με γνώμονα το μουσικό του ένστικτο. Στο δεύτερο studio album με τίτλο «Love & Hate» ο 30άχρονος μουσικός ακούγεται αποκλειστικά ως ο εαυτός του.
* Ο Michael Kiwanuka εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα το Σάββατο 30/9 στο Gazi Music Hall (Ιερά Οδός 7-13)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου