Ο θρύλος του ροκ εν ρολ Φατς Ντόμινο δε μένει πια εδώ

Πλήρης ημερών και συγκεκριμένα σε ηλικία 89 ετών, έφυγε από τη ζωή ο θρύλος του ροκ εν ρολ Φατς Ντόμινο από φυσικά αίτια.

Το 2005 στο μεταξύ, είχε προηγηθεί η λανθασμένη είδηση του θανάτου του, όταν ο τυφώνας Κατρίνα είχε σαρώσει στο πέρασμά του τη γειτονιά του στη Νέα Ορλεάνη. Σύμφωνα με τα ξένα μέσα, και όπως δήλωσε η κόρη του «έφυγε» ειρηνικά στις 24 Οκτωβρίου, έχοντας τους οικείους του στο πλευρό του. 

Δε θα είναι υπερβολή αν το «φευγιό» του χαρακτηρισθεί ως «τέλος εποχής», καθότι ο Αμερικανός τραγουδιστής και πιανίστας υπήρξε έμπνευση για αμέτρητους καλλιτέχνες συμπεριλαμβανομένων των Beatles και του Έλβις Πρίσλεϊ. 

Ο Αντουάν «Φατς» Ντόμινο, γαλλοκρεολικής καταγωγής γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 1928 και ήταν η τυπική φιγούρα «Νότιου» της Λουιζιάνας: Ζεστός, εγκάρδιος τύπος, διασκεδαστικός και κυρίως ταπεινός, αν και από νωρίς -μόλις από τα 10 του χρόνια- είχε γνώση του ταλέντου του. Ήταν ο Βενιαμίν της οικογένειάς του που απαριθμούσε οκτώ παιδιά και έναν πατέρα εξαιρετικό βιολιστή. Ο ίδιος πέρασε την εφηβεία του κάνοντας δουλειές του ποδαριού για τα προς το ζην και παρά τη μουσική θητεία του πατέρα του προτίμησε το πιάνο, το οποίο και έμαθε με τη βοήθεια του ετεροθαλούς αδερφού του και κιθαρίστα της τζαζ Χάρισον Βέρετ, κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη ναυτιλία. Νωρίτερα, στα 14 του χρόνια, δε δίστασε να παρατήσει το σχολείο και να δουλέψει σε εργοστάσιο.

Καθαρά ενστικτωδώς, άρχισε να ασχολείται περισσότερο με αυτό για να δει την καριέρα του να ξεκινά στην πράξη το 1949, όταν ένωσε τις δυνάμεις του με τον τρομπετίστα Ντέιβιντ Μπαρτόλομιου, ο οποίος ανέλαβε παραγωγός του παρθενικού του δίσκου «The Fat Man» τον ίδιο χρόνο. Το 1948 είχε προηγηθεί η υπογραφή συμβολαίου με την εταιρεία δίσκων Imperial.

Η επιτυχία ήταν τεράστια: Το εντελώς ξεχωριστό του στυλ ακόμα και στα φωνητικά προσέλκυσε μυριάδες θαυμαστών ανά τον κόσμο, ενώ το εν λόγω άλμπουμ πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα, φτάνοντας το νο. 2 στα rythm' & blues charts. 

Ο Φατς -όνομα και πράγμα- είχε πλήρη επίγνωση της εμφάνισης και των... κιλών του, μάλιστα το πρώτο του τραγούδι (ομώνυμο του δίσκου του) έλεγε ακριβώς αυτό ότι παρά τα κιλά του «όλα τα κορίτσια με αγαπούν γιατί έχω τον τρόπο μου». Στη σκηνή δε, ουκ ολίγες φορές όταν έπαιζε πιάνο, σηκωνόταν απότομα και έριχνε το κορμί του πάνω στα πλήκτρα, σπρώχνοντας με αυτόν τον τρόπο ολόκληρο το «έπιπλο» για εφέ την κατάλληλη «μουσική» στιγμή. 

Ακολούθησαν οι εμφανίσεις στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο («Shake, Rattle & Rock!», «The Girl Can’t Help It», «Jamboree»), ήταν παρεμπιπτόντως ένας από τους πρώτους μαύρους καλλιτέχνες που φιλοξενήθηκαν σε μουσικά σόου. Το 1955 κυκλοφόρησε το σαρωτικό άσμα «Ain’t that a shame» και το «Blue Monday», ένα χρόνο μετά το «Blueberry Hill» και τα «Whola lotta lovin’» (1958), «I’m ready» (1959), «I want to walk you home» (1959) «Be my guest» (1959).

Στα '60s, επήλθε η παρακμή, αν μπορεί κανείς να την περιγράψει έτσι, καθώς η κιθαριστική ποπ πήρε τη θέση του ροκ εν ρολ στην καρδιά του κοινού. Το γούστο των Αμερικανών άλλαξε, όμως εκείνος δεν παρέκκλινε της μουσικής του ταυτότητας. «Έπρεπε να παραμείνω σταθερός στο δικό μου στυλ, αυτό που πάντα χρησιμοποιούσα, αλλιώς δε θα ήμουν ο εαυτός μου», είχε δηλώσει σχετικά.

Η μουσική του πορεία διήρκεσε τουλάχιστον 5 δεκαετίες, «μεταφράστηκε» σε περισσότερες από 65 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων, τη στιγμή που επίσης υπήρξε παραγωγός σε 25 χρυσά άλμπουμ άλλων καλλιτεχνών. Στις διακρίσεις του συγκαταλέγεται η βράβευσή του με Grammy για τη συνολική του προσφορά στη μουσική το 1986. Δώδεκα χρόνια αργότερα, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον του απένειμε το εθνικό μετάλλιο τεχνών, σε ειδική τελετή προς τιμήν του στον Λευκό Οίκο. Την ίδια χρονιά παρέλαβε και το αστέρι του στο Hall Of Fame του Rock and Roll από τον Μπίλι Τζόελ.

Μπορεί το Rolling Stone να τον έχει ήδη κατατάξει στο nο 25 της λίστας με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών, όμως η επίδραση που είχε στο ροκ εν ρολ και τη μουσική γενικότερα, σίγουρα δε μπορεί να αποτυπωθεί με έναν στείρο, τυπικό τίτλο. Η διαχρονικότητα και η υστεροφημία του, θα κάνουν όλη τη δουλειά στις δεκαετίες που θα έρθουν.