Μια πολύτιμη Αγκαλιά…

«Το σπάνιο δώρο» – Κική Δημουλά

Καινούργιες θεωρίες.Τα μωρά δεν πρέπει να τα’ αφήνετε να κλαίνε.Αμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Αλλιώς υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται αφύσικα το παιδικό τους τραύμα βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους ούτως ειπείν τους γέροντες-ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια-ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις. Ποτέ αγκαλιά. Αφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα μέχρι να τους κοπεί η ανάσα δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.Ας κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.

Γεμίστε μόνο το μπιμπερό τους με άγλυκη υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν οι στερήσεις – πως θα ’ρθει μία και καλή να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα η αγκαλιά της μάνας τους.Βάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο που καταγράφει τους θορύβους του μωρού ώστε ν’ ακούνε από μακριά αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.

Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.Τυλίγονται άγρια γύρω απ’ το σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,’θα σας πνίξουν. Τίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ ν’ απαντάτε. (από το Η εφηβεία της λήθης, Στιγμή 1994)

Να τα παίρνετε αγκαλιά τα μωρά σας. Να τα σφίγγετε μέχρι να «σκάσουν». Να τα φιλάτε και να τα χαϊδεύετε μέχρι να σας πουν «φτάνει». Κανένας δεν κακόμαθε από αγκαλιές και φιλιά, η στέρησή τους είναι πρόβλημα, όχι η υπερπροσφορά τους. 

Ένα παιδί δεν γίνεται κακομαθημένο όταν το πνίγεις στα φιλιά, γίνεται κακομαθημένο όταν το πνίγεις στις σακούλες, πνίγοντας ταυτόχρονα τις τύψεις σου για όσα δεν έκανες γι’αυτό.

Ένα μωρό όταν έρχεται στον κόσμο, σχεδόν το μόνο που έχει ανάγκη είναι η αγκαλιά μας. Φανταστείτε κάτι πολύ-πολύ απλό. Φανταστείτε να έχετε περάσει 9 μήνες της ζωής σας, για την ακρίβεια τους μοναδικούς 9 μήνες της ζωής σας, σε ένα ζεστό, μικρό σακούλι, να μυρίζετε μια και μόνο μυρωδιά, να ακούτε και να αισθάνεστε έναν και μόνο άνθρωπο. 

Και ξαφνικά… μπουμ! Βγαίνετε από το μαγικό σακούλι και βρίσκεστε στη μέση ενός απέραντου κόσμου, που δεν ξέρετε πού ξεκινάει και πού τελειώνει, γεμάτο άγνωστους ανθρώπους, άγνωστες μυρωδιές και ήχους. 

Το μόνο που θα θέλατε είναι να ξαναμπείτε στο μικρό σας σακούλι και να μυρίζετε αυτή τη γνώριμη μυρωδιά ακούγοντας μόνο αυτό το γνώριμο ρυθμικό τικ-τακ. Ακριβώς έτσι νιώθουν τα μωράκια έξω από την αγκαλιά της μανούλας, όλα είναι άγνωστα και τρομαχτικά. Μην τους στερείτε αυτή την πολύτιμη αγκαλιά!

Η μπουγελόφατσα τους πρώτους μήνες της ζωής της, περνούσε γύρω στις 15 ώρες τη μέρα κρεμασμένη πάνω μου, θηλάζοντας ή κάνοντας πως θηλάζει. Σιγά μην έτρωγε τόσες ώρες, κατά πάσα πιθανότητα είχε ανάγκη από τη μυρωδιά και την αγκαλιά της μαμάς. Πώς θα μπορούσα να της τη στερήσω; Πώς θα μπορούσα να την «εκπαιδεύσω» να ζητάει ζεστασιά και θαλπωρή κατά παραγγελία όποτε βολεύομαι εγώ;

Και να σας πω κι ένα μυστικό; Αυτή η φάση, ενώ στην αρχή μοιάζει πως δε θα τελειώσει ποτέ, τελικά κρατάει πολύ λίγο, τόσο λίγο που θα έρθει η ώρα που θα την αναπολείτε. Πλέον η μπουγελόφατσα είναι 1,5 ετών και ζητάει την αγκαλιά μου μόνο όταν της έχω λείψει, όταν τρομάζει κι όταν νυστάζει. Τις υπόλοιπες ώρες εγώ την παρακαλάω για αγκαλιές κι αυτή με αγνοεί, έχει πιο σπουδαία πράγματα να κάνει! 

Μέσα μου νιώθω πως αυτό συμβαίνει γιατί ξέρει πως όποτε και να ζητήσει αγκαλιά θα την έχει. Άρα γιατί να την διεκδικεί όλη μέρα; Και δεν πιστεύω επ’ουδενί πως κάτι τέτοιο κάνει το παιδί μου κακομαθημένο. Σίγουρα όμως το κάνει παιδί με αυτοπεποίθηση, το κάνει παιδί χορτάτο από αγάπη και γεμάτο ασφάλεια.

Ας βάλουμε επιτέλους στο χρονοντούλαπο τις παλιές θεωρίες για μωρά που κακομάθανε στην αγκαλιά της μαμάς τους (και του μπαμπά τους βεβαίως-βεβαίως) κι ας προσπαθήσουμε να προσφέρουμε στην κοινωνία του μέλλοντος λίγο πιο υγιείς και ασφαλείς ενήλικες.