Τον Beck -αν η indie rock δεν είναι το φόρτε σου- μπορεί να τον ξέρεις κυρίως μέσα από το «Loser» ή γνωρίζεις σκέτο μόνο το συγκεκριμένο τραγούδι. Ο Beck λοιπόν, που έχει 13 στούντιο άλμπουμ στις πλάτες του και που πρόπερσι στα Grammy κέρδισε το βραβείο του καλύτερου δίσκου της χρονιάς με το «Morning Phase», στέλνοντας το φαβορί Μπιγιόνσε σπίτι της, αποφάσισε να βγάλει καινούριο άλμπουμ. To «Colors» κυκλοφόρησε στις 13 Οκτωβρίου και έκτοτε έχουν πέσει όλοι (έστω οι περισσότεροι) να τον φάνε.
Μερικά από όσα έχουν γραφτεί: «κυκλοφόρησε το χειρότερο δικό του άλμπουμ όλων των εποχών», «η αμηχανία του είναι εμφανής», «ήθελε να επανεφεύρει τον εαυτό του και τελικά αντέγραψε άλλους» κλπ. Εν ολίγοις δηλαδή τα σχόλια που έχει εισπράξει μέχρι σήμερα η νέα του δουλειά είναι μάλλον τα χειρότερα που έχει δει να γράφονται γι' αυτό. Η αλήθεια είναι βέβαια, πως ο ίδιος κατά πάσα πιθανότητα δε νοιάζεται καθόλου για τα παραπάνω. Γιατί πολύ απλά, ήθελε να ψαχτεί εδώ και καιρό.
Η μάστιγα της παντοδύναμης «αποψάρας» τελικά δεν αποτελεί ελληνικό προνόμιο. Συνήθως όμως, οι περισσότεροι που μπαίνουν στη διαδικασία να «αφορίσουν» τόσο εύκολα το έργο ενός καλλιτέχνη, είτε είναι επαγγελματίες δισκοκριτικοί είτε όχι, περνούν στα ψιλά γράμματα το πιο απλό πράγμα: Ότι α. η αισθητική τους μπορεί να μην ταιριάζει με αυτήν του καλλιτέχνη, β. ο εκάστοτε καλλιτέχνης δημιουργεί κάτι προφανώς επειδή του αρέσει (αν δεν πρόκειται για βιομηχανοποιημένο προϊόν ατζέντηδων αρπαχτής), γ. τα δυο προηγούμενα δεν είναι απαραίτητο να συμπίπτουν και να συμβαδίζουν. Ειδικά στην περίπτωση του Beck, ο οποίος έχει αφήσει ένα τεράστιο δείγμα «γραφής» και δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα σε κανέναν ή έστω να γίνει αναγνωρίσιμος. Χειροπιαστό παράδειγμα; Οι περισσότεροι τραγουδιστές άλλα τραγούδια «πιστεύουν» και τραγουδούν στα lives τους, και άλλα ο κόσμος λαχταράει να ακούσει.
Τα ξένα, όπως και μερικά ελληνικά (αλίμονο!) ΜΜΕ ξεκάθαρα δε διακρίνονται από κατανόηση. Δεν είναι δα και έγκλημα να θέλει να δοκιμάσει κάτι έξω από τα νερά του. Ούτε να αποφασίσει ο ίδιος εν τέλει αν του ταιριάζει ή αν όντως θέλει να πλεύσει προς εκείνη την κατεύθυνση. Στο Rolling Stone, μιλώντας για τη συνεργασία του με τον παραγωγό και συνεργάτη της Sia, Κρεγκ Κούρστιν, που μεταξύ άλλων έχει υπογράψει και το «Hello» της Αντέλ, είχε δηλώσει κάτι που εν τέλει από το ένα αυτί των περισσοτέρων μπήκε και από το άλλο βγήκε:
«Πρόκειται για πολύπλοκα τραγούδια, που στο σύνολό τους προσπαθούν να κάνουν δύο ή τρία πράγματα ταυτόχρονα. Το άλμπουμ δεν είναι ούτε ρετρό ούτε μοντέρνο. Το να μπορέσω να τα βάλω όλα σε μία τάξη ώστε να μην ακούγεται σαν ένα τεράστιο χάος ήταν μεγάλη πρόκληση», επεσήμανε.
Δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση, και ο ίδιος ξέρει πως η νέα του δουλειά δεν αποκωδικοποιείται με την πρώτη ακρόαση, πως ίσως λέει τόσα πολλά πράγματα μαζεμένα που θα πρέπει κανείς να τα πάρει με τη σειρά. Εξάλλου, συνήθως έτσι δε γίνεται στην ιστορία του... bullying; Όταν κάτι δε μπορούμε να το κατανοήσουμε, προτιμάμε να περιθωριοποιηθεί γιατί μας βγάζει από την κανονικότητα μας. Προς Θεού, δε θεωρώ ότι το «Colors» του Beck είναι απαύγασμα πνευματικής εμπειρίας και ποιότητας. Όμως επίσης, είναι δικαίωμά του, στα 47 του να πειραματίζεται, να επανεφευρίσκει τον εαυτό του ή να προσπαθεί να μας κοινωνήσει σε μία αθέατη μέχρι τώρα καλλιτεχνική του πλευρά. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Γιατί το αν θα «τραβήξει» σε επιτυχία, δεν έχει να κάνει μόνο με το αν το αξίζει όντως, αλλά με το ότι οι δίσκοι συνήθως θυσιάζονται στον βωμό των singles και των συγκυριών.
Ο νέος Beck είναι πιο ποπ, πιο groovy, πιο ντίσκο με την αγαπημένη του indie και punk να υποβόσκει. Έχει μεταχειριστεί πολλές επιρροές και έχει αναφορές στον ήχο του σήμερα. Έχει χρησιμοποιήσει μάλιστα μερικά τραγούδια που έγραψε προ «Morning Phase». Άρα η αλλαγή μέσα του είχε αρχίσει να συντελείται εδώ και καιρό. Δε σου αρέσει; Μην τον ακούς. Τουλάχιστον δεν επαναλαμβάνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου