Είναι sold out λέει, η συναυλία των Αγγελάκα - Παυλίδη την Παρασκευή, στην Τεχνόπολη. «Έλα, δεν το πιστεύω.»
Οι δυό τους, δεν είναι από δω.
Είναι από εκείνες τις λίγες φορές που επιτέλους οι ίδιοι οι καλλιτέχνες ψυχανεμίστηκαν μία εσωτερική επιθυμία του κοινού να τους ακούσει παρέα. Γιατί οι περισσότεροι στο σύνολό τους, καλά καλά ούτε στις συναυλίες τους δεν αποφασίζουν να παίξουν τα κομμάτια που θέλει να ακούσει το κοινό. Πόσο μάλλον να αφουγκραστούν την ανάγκη του για συγκεκριμένες συνεργασίες. Οι Τρύπες του Γιάννη Αγγελάκα και τα Ξύλινα Σπαθιά του Παύλου Παυλίδη, απόλυτα συνδυασμένα με τους ίδιους ως μπροστάρηδες αν και συμπορεύθηκαν χρονικά, δεν «κούμπωσαν» ποτέ. Με τους πρώτους να στερεώνουν τα ήδη τοποθετημένα ροκ θεμέλια του Σιδηρόπουλου και του Πουλικάκου, η περίπτωση θυμίζει ό,τι συνήθως συμβαίνει σε μία οικογένεια.
Το πρώτο παιδί παίρνει την κρυάδα, φέρνει τις συγκρούσεις, διεκδικεί, φωνάζει και συγκρούεται με τους γονείς, για να έρθει το δεύτερο και να τα βρει όλα κατά κάποιο τρόπο στρωμένα. Ακόμη και ηλικιακά αν το δεις, θα μπορούσαν να είναι αδέρφια. Έχουν μόνο πέντε χρόνια διαφορά άλλωστε. Μουσικά η εν λόγω διαφορά δεν υφίσταται καν, αφού τις Τρύπες του 1985, ακολούθησαν ένα χρόνο μετά τα Μωρά στη Φωτιά, η πρώτη «συγκροτηματική» απόπειρα του Παυλίδη.
Επιμένω πως οι μουσικοί τους δρόμοι συνολικά μοιάζουν σαν ευθείες, με εμφανείς ομοιότητες ισχυρές για να συμπορεύονται, αλλά όχι τόσο ώστε να τέμνονται. Είναι και οι δύο βορειοελλαδίτες. Θεσσαλονικιός ο Αγγελάκας, Βεροιώτης ο Παυλίδης με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Δε χρειάζεται να μπούμε στα διαδικαστικά του τί έγραψε ποιος και πως. Αναμφισβήτητα ήταν οι επιδραστικές προσωπικότητες των συγκροτημάτων τους, παρά τη φυσική συστολή που αποπνέουν. Η μουσική τους χροιά δεν είναι ίδια, εντούτοις συγγενεύει. Ο Αγγελάκας είναι οι Τρύπες, ο Παυλίδης ταυτίστηκε τα Ξύλινα Σπαθιά. Δείχνουν και οι δύο να έχουν αδυναμία στα κομμάτια που δεν «έλιωσε» ο κόσμος, αλλά και να μη διστάζουν να αναθεωρούν ή να ακούν καλύτερα τα δημιουργήματά τους όταν έχουν κάτι να πουν σύμφωνα με τις συγκυρίες. Τι να πει γι' αυτό και ο Παυλίδης με το «Λιωμένο Παγωτό» ή τον «Βασιλιά της σκόνης»..
Δε θα γράψω δε συμβιβάστηκαν, μου δίνουν και οι δύο την εντύπωση πως είναι πολύ απασχολημένοι με τη μουσική τους για να φανατιστούν με κάτι. Ας πούμε... ότι δεν προσαρμόστηκαν με τις επιταγές της εποχής και τις απαιτήσεις δισκογραφικών ή μουσικών τάσεων. Ο καθένας, το «βιολί» του. Και χωρίς άγχος αν το εκάστοτε δισκογραφικό βιολί θα βρει το αστέρι του στη λεωφόρο της δόξας ή των ραδιοφώνων. Γιατί μεταξύ μας, είναι ευκολάκι να βρεις τη μανιέρα σου και να τη διατηρήσεις για τις πωλήσεις. Παράλληλα, σαν προσωπικότητες, όσο σαρωτική κι αν είναι η παρουσία τους στη σκηνή, όσο «αλλού» κι αν δείχνουν, δίνουν την εντύπωση του τύπου της «γειτονιάς», εκείνου που θα βρεις έξω στο μπαράκι, αλλά αναπάντεχα θα μοιραστείτε μέσα σε ένα βράδυ στιγμές και εσώψυχα.
Στη ζωή, σε μία ανεξάρτητη μουσική κολλεκτίβα, δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να τα βρουν. Αν θα καταλάμβαναν τον χώρο τους χωρίς να υπερέχει κάποιος ενεργειακά ή ως εκτόπισμα. Στη σκηνή πάντως, το αποτέλεσμα είναι συμπληρωματικά αρμονικό, σαν δυο ακριανά κομμάτια παζλ που κολλάνε στην ολοκληρωμένη εικόνα, αλλά δε χάθηκε κι ο κόσμος αν δε μπουν, γιατί στο κάδρο δε φαίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου