Η μοναδική φωτογραφία πάνω, και με τα 5 μέλη των Pink Floyd μαζί, Ο Μπάρετ είναι ο δεύτερος όρθιος από αριστερά.
Ο ΞΕΠΕΣΜΕΝΟΣ ΦΥΣΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΩΝ PINK FLOYD & ΤΟ ΙΔΙΟΦΥΕΣ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΕ ΤΗΝ ΜΠΑΝΤΑ ΣΤΑ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΗΣ, ΤΟ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ''Shine On You Crazy Diamond'', Η ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ BRANDO ΣΤΟ ''ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ'' ΚΑΙ Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΜΙΜΗΘΕΙ Ο... COBAIN.
''Come as you are, you Crazy Diamond''…
Λίγο καιρό πριν τον θάνατο το 2006 στην γενέτειρα του το Cambridge όπου είχε αποσυρθεί για το υπόλοιπο της ζωής του μετά το τέλος της καριέρας του.
.......Ο Syd Barret η αντιπροσώπευση της έννοιας ψυχεδελική rock υπήρξε ο άνθρωπος που δημιούργησε και βάφτισε ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα για τους αιώνες των αιώνων. Η σταδιοδρομία του με τους Φλόυντ κράτησε μόλις 3 χρόνια μέχρι το 1968 (!), -όχι όμως κ η ενέργεια του σε αυτούς - ήταν ο κύριος εμπνευστής, κιθαρίστας και δημιουργός όλου του πρώτου άλμπουμ τους ''The Piper At the Gates Of Dawn''('67) είχε κ κάποια credits συνθέσεων κ ορχηστρικής συμμέτοχης κ στο δεύτερο άλμπουμ αλλά πριν προλάβει να ολοκληρωθεί οι δρόμοι τους μάταια και με υπαιτιότητα των παραισθησιογόνων ναρκωτικών, που εκτροχίασαν την δημιουργικότητα του, οδηγώντας στο να χωρίσουν οι δρόμοι τους.
.......To 'Piper at the gates of dawn' θεωρείται ένα από τα ιερά κειμήλια της psychedelic rock μουσικής και η μελωδική ενσάρκωση οφείλεται σχεδόν εξολοκλήρου στον καλό φίλο του Barrett με το όνομα LSD. Είναι μια μίξη από jam αυθόρμητες δημιουργίες του συγκροτήματος εκτελεσμένες στο υψηλότερο επίπεδο τεχνικής κατάρτισης, μερικές πιο ποπ πινελιές, πολύ ψυχεδέλεια και ρηξικέλευθες προσεγγίσεις για την εποχή στην ηχογράφηση κ την παραγωγή, ένα ταξίδι μουσικών υπερβάσεων, αναζητήσεων και διοπτρική ματιά στο υπέροχο σουρεάλ πνευματικό κόσμο του Barrett. Ιδανικά ακούγεται ολόκληρο και όχι μεμονωμένα τραγούδια. Αρκετοί θεωρητικοί το κατατάσσουν ως concept album, ίσως όχι θεματικά αλλά μουσικά έχει συνοχή κ ενιαίο ύφος. Η στάμπα στο psychedelic rock τεράστια όπως και η επιρροή σε πολλούς καλλιτέχνες
.......Η συμπεριφορά του Syd λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ είχε αρχίσει να δείχνει εμφανώς τα αρνητικά σημάδια της υπερβολικής χρήσης παραισθησιογόνων. Αμέτρητες οι ιστορίες παραλογισμού και αλλοπρόσαλλων πράξεων του. Σε κάποιες συναυλίες της περιόδου έπαιζε μια χορδή σε όλα τα τραγούδια, απορύθμιζε την κιθάρα του και σε συνεντεύξεις απαντούσε με ένα χαοτικό κενό βλέμμα χωρίς να μιλάει. Το συγκρότημα αναγκάστηκε να προσλάβει τον μετέπειτα frontman....David Gilmour σαν βοηθητικό μέλος, ο Γκλάμουρ όπως κ ο Waters ήταν παιδικός φίλος του Syd. Όσο εκείνος περιπλανιόταν πάνω στην σκηνή χωρίς να κάνει τίποτα την ώρα των συναυλιών, ο Γκιλμουρ έπαιζε κ τραγούδαγε και οπότε του...ερεθιζόταν ο Μπάρετ συμμετείχε. Το τελευταίο τραγούδι που έγραψε για τους Φλόυντ λέγεται πως ήταν αδιανόητα δύσκολο να το μάθουν τα μέλη αφού επίτηδες άλλαζε συνεχώς την μελωδία κ τις συγχορδίες, είχε τίτλο ''Have you got it yet?'' το οποίο σαρκαστικά το φώναζε στα μέλη όσο προσπαθούσαν να ακολουθήσουν, ο Γκίλμουρ το βρήκε δείγμα έξυπνου χιούμορ όμως η αλήθεια ήταν ότι η ολική πτώση στο γκρεμό ενός ειδώλου κ ηγέτη ήταν προ των πυλών και τα υπόλοιπα μέλη δεν άντεξαν άλλο τις πολλές περίεργες συμπεριφορές του και επίσημα των εκδίωξαν από την μπάντα στο 1968 με πολύ βαριά καρδιά κ πόνο για την κατάσταση του. Τον αντικατέστησε ο David Gilmour κ τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Μία ιστορία όμως που δεν τελείωσε έτσι απλά. Διότι όπως ο χαρακτήρας του Marlon Brando στο ''Αποκάλυψη Τώρα'' του Κόπολα στοιχειώνει με την παρουσία του και την αίσθηση της προσωπικότητας του τα 2/3 τη ταινίας με την εμμονή του Μάρτιν Σιν να βρει τον Συνταγματάρχη Κέρτζ (brando) ο οποίος δεν εμφανίζεται πάρα μόνο προς το τέλος της αλλά μέχρι τότε ο αέρας επί της οθόνης έχει το άρωμα του, έτσι και ο Syd Barrett με αντιστροφή πορεία βέβαια μιας κ εκείνος ήταν μόνον στην αρχή, υπήρξε παρών στις μελλοντικές δουλειές των Φλόυντ. Στα επόμενα έξι άλμπουμ οι ιδέες του για την μουσική, οι πατέντες του, αυτά που ήθελε να προσθέτει στον ήχο και γενικά η όλη προσέγγιση κ αντίληψη του εμφυτεύτηκε, ακολουθήθηκε και ωρίμασε μέσα από τον κολλητό του και mastermind των μετρά-Syd Pink floyd, Ρότζερ Γουότερς, όλα αυτά οδήγησαν σταδιακά στο εκ των καλυτέρων άλμπουμ όλων των εποχών το ''Dark Side of the moon'', το οποίο δεν είχε πολύ Barrett ύφος όπως τα προηγούμενα αλλά ήταν η εξέλιξη του οράματος τoυ Syd κ η πηγή έμπνευσης.
Ο χαρακτήρας 'Pink' που πρωταγωνιστεί στο θεματικό άλμπουμ κ ιστορική ροκ όπερα ''The Wall'' ('79), είναι βασισμένος κατά μεγάλο μέρος στον Μπάρετ. Τα πάθη, οι παραισθήσεις, οι ανησυχίες του Πινγκ και το όλο ψυχεδελικό φόντο του θρυλικού άλμπουμ παραπέμπουν σε εκείνον, ο Roger Waters όπως έχετε ήδη καταλάβει του οφείλει πολλά.
Λίγο μετά την αποχώρηση από τους Φλόυντ ο Syd βρήκε λίγο από την χαμένη του έμπνευση και έγραψε δύο σόλο άλμπουμ τα όποια είχαν παραγωγούς μέλη των Φλόυντ κ συμμετοχές τους στην ηχογράφηση, και τα δύο καθαρά psychedelic & progressive rizk έχουν την θέση τους ψηλά στο είδος κ ακόμα κ μέχρι σήμερα αναφέρονται από θεωρητικούς. Ο μονός που πραγματικά τον βοήθησε από τους Φλόυντ ήταν ο Γκιλμουρ. Έδωσε μόνο μια συναυλία σαν σόλο καλλιτέχνης στο Cartridge Corn, ήταν κ η τελευταία της ζωής του όπου σήμερα εκεί δεσπόζει ένα έργο τέχνης psychedelic art επιρροές αφιερωμένο στην ζωή κ το έργο του.
Η συνάντηση στο Abbey Road Studio και το αντίο δίχως κουβέντα…
.....Στο άλμπουμ ''Wish You Were Here (syd...)'' ('75) έχουμε από τα μέλη /κολλητούς του Syd μια ξεκάθαρη ωδή στον παρηκμασμένο ηγέτη τους, ολόκληρο το άλμπουμ, αλλά αυτό που εξέχει μαζί με το Wish You were Here είναι ίσως η καλύτερη σύνθεση του γκρουπ το διάσημο ''Shine on You Crazy Diamond'' το όποιο έχει μέσα συνθετικές αγαπημένες ιδέες του Μπάρετ, όπως κ μουσικά έτσι και στιχουργικά γράφτηκε εξολοκλήρου με εκείνον στο μυαλό. Μια ανατριχιαστική στιγμή συνέβη κατά την διάρκεια που ηχογραφούσαν το συγκεκριμένο τραγούδι, ένας παχύς άντρας με ξυρισμένο κεφάλι κ φρύδια μπήκε στο στούντιο κ παρακολουθούσε τους Φλόυντ επί το έργον, χρειάστηκε λίγη ώρα για να τον αναγνωρίσουν, Ο Γκίλμουρ ρώτησε τον Μέισον, άλλα ο Wright τον αναγνώρισε πρώτος και μόλις συνέβη αυτό όλοι σάστισαν και ο Ρότζερ Γουότερς ξέσπασε σε κλάματα. Λίγες ώρες μετά παραβρέθηκε στον γάμο του Γκιλμουρ, αλλά έφυγε νωρίς κ απροειδοποίητα, αυτή ήταν η τελευταία συνάντηση του με όλο το συγκρότημα παρών μέχρι κ το τέλος της ζωής του 31 χρόνια μετά.
Ο Barrett στην απρόσμενη εμφάνιση του στα στούντιο του Αbbey Road…
...... Ο Μπάρετ στα νιάτα του ήταν ένας άκρως χαρισματικός άνθρωπος με παρουσία που τραβούσε το ενδιαφέρον, ένας γεννημένος σταρ που όμως αντιλαμβανόταν την μουσική ως διασκέδαση και έκφραση συναισθημάτων και τίποτε περισσότερο, ένας αγνός ρομαντικός καλλιτέχνης που δεν μπορούσε να κατανοήσει την έννοια ''celebrity''.
Στην τελετή ένταξης του στο RnR Hall of Fame ως μέλος των Φλόυντ, δεν παραβρέθηκε, του φαινόταν παράξενο κ δεν τον ένοιαζε. Ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, σουρεαλιστής, ρομαντικός και αληθινός καλλιτέχνης εστιαζόμενος μόνο στην ουσία του πράγματος αδιαφορώντας για την γκλάμουριά και τα γύρω παρατρεχάμενα μην μπορώντας είτε να τα αντιληφθεί είτε να τα διαχειριστεί. Έτσι μετά την τελευταία συνάντηση του με τους Φλόυντ το 1975 αποσύρθηκε από τα φώτα μια για πάντα και πήγε να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του στο πατρικό του στην Αγγλία (μιλάμε για τύπο που περπάτησε 50χλμ για να φτάσει) εκεί πέρναγε τον χρόνο ζωγραφίζοντας και παίζοντας μουσική για τον εαυτό του στο υπόγειο οπού ένιωθε άνετα, εντελώς αποκομμένος μοναδική του δίοδος στον έξω κόσμο υπήρξε η αδερφή του. Όπως κ ο Roger Waters έτσι κ αρκετοί δήλωναν ότι είχε σχιζοφρένεια, πράγματι μερικά δεδομένα της συμπεριφοράς του ήταν textbook της πάθησης, πάντως ποτέ δεν διαγνώστηκε με αυτήν ούτε πήρε κανενός είδους ψυχιατρικά φάρμακα, ίσως απλά να ήταν πολύ ξεχωριστός.
.....Δημιούργησε ένα ολόκληρο μουσικό ρεύμα και δεκάδες μεταγενέστεροι μουσικοί τον αναφέρουν σαν επιρροή. Μέσα σε πολύ λίγα χρόνια άφησε την στάμπα του κ αποσύρθηκε να ζησει την ζωή του ήσυχα όπως ήθελε μακριά απ’ τα φώτα που δεν κατανοούσε....ποιος με παρόμοια στοιχεία θα μπορούσε αντί να την τελειώσει να ακολουθήσει τον ίδιο ειρηνικό για τον εαυτό του δρόμο; Μαντεύω πως παρέα με τον Χέντριξ τον Μόρρισον κ τον Λένον τον καλωσόρισε λέγοντας :
''Come as you are, you Crazy Diamond''…
Λίγο καιρό πριν τον θάνατο το 2006 στην γενέτειρα του το Cambridge όπου είχε αποσυρθεί για το υπόλοιπο της ζωής του μετά το τέλος της καριέρας του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου