Η κοινή λογική θέλει να μην είναι ιδιαίτερα κολακευτικό για έναν νέο καλλιτέχνη να διαβάζει από κανά δυο φωστήρες κριτικούς ή γνώστες της μουσικής ότι τον παρομοιάζουν με κάποιον άλλο. Όσο μεγάλο όνομα κι αν είναι αυτό που αντιπαραβάλλουν δίπλα στο δικό του. Αν θες να γράψεις, βρες κάτι πιο πρωτότυπο στην τελική. Στην προκειμένη πάντως, δεν εννοώ ότι ο Michael Kiwanuka αντιγράφει τον τρισμέγιστο Terry Callier. Μάλλον περισσότερο αναλαμβάνει να συνεχίσει ό,τι άφησε εκείνος στη μέση κάπου εκεί στο 2012 που μας αποχαιρέτισε ο δεύτερος οριστικά. Άσε δε, που γνώρισε τη δημοσιότητα πολύ πιο γρήγορα από τον αείμνηστο, να τα λέμε κι αυτά.
Το αγόρι που μεγάλωσε από γονείς μετανάστες με καταγωγή από την Ουγκάντα, κυκλοφόρησε μόλις στα 25 του χρόνια το πρώτο του ολοκληρωμένο album με τίτλο "Home again" από το οποίο ίσως κάπου να πήρε το αυτί σου το συμπαθητικό "Bones".
Οι κριτικοί που συνήθως είναι αρκετά επιεικείς με ό,τι έχει να κάνει με την πονεμένη soulful από την πολλή κακοποίηση, καθώς και τη νοθευμένη "r'n'b" βιάστηκαν να μιλήσουν για τον απόγονο εξ αγχιστείας των Bill Withers, Ottis Redding, Marvin Gaye, Curtis Mayfield & Randy Newman. Προσωπικά, όπως προαναφέρθηκε, θεωρώ πως ο Michael Kiwanuka έχει τα φόντα για να πάει παρακάτω ό,τι είχε στη μουσική του soft ιδιοφυΐα ο Terry Callier.
Παίζει κάτι τέτοιο να μυρίστηκε ο Danger Mouse (βλέπε Gnarls Barkley), ο παραγωγός που με τη δημιουργικότητα και την εμπειρία του έχει ωφελήσει ονόματα όπως: Red hot Chili Peppers The getaway, Beck, The Black Keys, Norah Jones, Broken Bells, U2, The Shortwave Set, Martina Topley-Bird και στη δεύτερη του δισκογραφική απόπειρα, αναλαμβάνοντας τον, κατάφερε αυτό που παίρνει χρόνια σε άλλους να εφαρμόσουν. Να τον βγάλει από το καβούκι του και να λειτουργήσει με γνώμονα το μουσικό του ένστικτο. Εννοείται ότι του βγήκε σε καλό, με πλήρη απόδειξη το δεύτερο studio album που κυκλοφόρησε τέσσερα χρόνια μετά στις 15 Ιουλίου που τιτλοφορείται "Love & Hate" και ακούγεται αποκλειστικά ως ο εαυτός του.
Ο Kiwanuka έχει ένα μεγάλο ατού. Μέσα από τα τραγούδια που γράφει είναι σα να βρίσκει τις λέξεις και το κατάλληλο ηχόχρωμα για να εξομολογηθεί τα ψυχολογικά και τα προσωπικά του στον καλύτερό του φίλο. Και σε αυτό το τριπάκι, επιχειρεί να βάλει τον εκάστοτε ακροατή του. Ακούγοντάς τον, προβληματίζεσαι, σκέφτεσαι, πονάς, φοβάσαι και συμπάσχεις μαζί του. Είναι αληθινός. Είναι ένας "black man in a white world". Το ίδιο ταλέντο είχε και η "χαζή" -ας μου επιτρέψεις- Amy που με το αστραπιαίο φευγιό της, μας στέρησε ένα σωρό ύμνους ακόμα. Α ναι, ο Michael παίζει και εξαιρετική κιθάρα που εύκολα μπορείς να διαπιστώσεις στα live sessions του στο Yutube.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου