Διάβασα κάπου μια ιστορία. Ήταν λέει ένας παππούς που έφυγε από τη ζωή στα βαθιά του γεράματα. Λίγο αργότερα οι νοσοκόμες που τον φρόντιζαν ανακάλυψαν μια σειρά από ποιήματα που ο ίδιος είχε γράψει. Σε ένα από αυτά απευθυνόταν στις νοσοκόμες λέγοντας με ελεύθερα λόγια:
«Εσείς τώρα θα βλέπετε έναν ιδιότροπο γέρο. Κάποιον που δεν είναι ιδιαίτερα σοφός. Που χάνει τα πράγματά του. Που λερώνεται με το φαγητό του. Θα σας πω ποιος είμαι, καθώς στέκομαι εδώ τόσο ακίνητος. Δεν είμαι παρά ένα δεκάχρονο παιδί. Με έναν πατέρα και μητέρα. Και αδερφούς και αδερφές που αλληλοαγαπιόμαστε. Ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, με φτερά στα πόδια. Που ονειρεύεται να βρει την αγάπη.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου