Οι διακοπές τότε και τώρα, πριν & μετά τα παιδιά.

Οι διακοπές τότε και τώρα, πριν & μετά τα παιδιά.

Άντε και καλό καλοκαίρι!

Όταν είδα αυτή τη φωτογραφία σκέφτηκα καλοκαίρια μιας “άλλης εποχής”, π.Π (προ Παυλίνας) και π.Α. (και, κυρίως, προ Αχιλλέα) γιατί με το ένα άντε και κάτι γινόταν… με τα δύο δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις, με ποιόν να πρωτοπαίξεις, τι να πρωτοκάνεις.

Βλέποντας αυτή την κοπέλα ανέμελη, χαλαρή χωρίς καμία έννοια σκέφτηκα πόσο μακρινό είναι για μένα. Δεν λέω δεν είναι άσχημα τώρα αλλά πόσα κάστρα να φτιάξω στην άμμο, πόσο κυνηγητό και κρυφτό να παίξω η γυναίκα. Και το χειρότερο μου; Πόσες ώρες να κάτσω στις κούνιες; Γιατί μη μου πείτε ότι προτιμάτε να είστε στις κούνιες από το να είστε σε μια παραλία αραχτές με ένα κοκτέηλ στο χέρι;

Το έναυσμα μου το έδωσε η παρακάτω φωτογραφία. Μια γυναίκα στην παραλία προ παιδιών και μετά…

Ναι πριν από τα παιδιά απολάμβανες την ηλιοθεραπεία σου με ένα δροσιστικό ποτό ή καφέ στο χέρι, διάβαζες το αγαπημένο σου βιβλίο, έπαιρνες τον πιο γλυκό ύπνο κάτω από την ομπρέλα, κολυμπούσες όσο βαθιά ήθελες για όση ώρα ήθελες. Τώρα δεν κάθεσαι καθόλου. Τρέχεις πίσω από τα παιδιά να βάλεις καπέλο, να βάλεις αντηλιακό, να φτιάξεις κάστρα, να τα επιβλέπεις μην πνιγούν, να καθαρίσεις την άμμο, να τα σκουπίσεις, να τα ταϊσεις… Α, και να μην ξεχάσω! Πριν κάνεις παιδιά τα υπάρχοντα σου περιορίζονταν σε μια πετσέτα, ένα βιβλίο και ένα αντηλιακό. Τώρα κουβαλάς σαν χαμάλης τσάντες, σωσίβια, μπρατσάκια, κουβαδάκια, φρούτα και τα συναφή. Από την άλλη, έστω και έτσι προτιμάς να είσαι στην παραλία γιατί ίσως είναι η πιο “χαλαρή” ώρα της ημέρας. Τουλάχιστον κάθεσαι και λίγο!

Πριν τα παιδιά μετά τη θάλασσα άραζες σε κανένα ταβερνάκι δίπλα στο κύμα και έπινες το ούζο σου, το κρασί σου, το τσίπουρο σου, το κάτι σου βρε αδελφέ. Απολάμβανες το ψάρι σου, τις τηγανητές πατάτες με φέτα, τις παπάρες στη σαλάτα, το καρπούζι σου. Και μετά, ω ναι μετά ώρα για σιέστα, ώρα για ξεκούραση πριν τη βραδυνή βόλτα. Θυμάσαι;;; Ναι ξέρω το έχεις ξεχάσει. Γιατί τώρα μετά την παραλία πας στο ταβερνάκι και κυνηγάς τα παιδιά να φάνε το κολοκυθάκι, να κάνουν ησυχία γιατί έχεις ακόμη λίγο τσίπα μέσα σου και κάτι θυμάσαι από τις εποχές χωρίς παιδιά όταν, δηλαδή, διατάρασαν την ησυχία σου τα παιδιά των διπλανών…Να παίξεις μαζί τους με οτιδήποτε υπάρχει στο τραπέζι για να τα απασχολήσεις. Να αλλάξεις το μωρό που την ώρα του φαγητού θυμήθηκε και αυτό να κάνει τα κακά του και τρέχεις να βρεις ένα απόμερο μέρος – γιατί που αλλαξιέρα στο ταβερνάκι δίπλα στο κύμα – με το κολοκυθάκι στο στόμα για να μην ενοχλείς και τους γύρω. Καλά η ιδέα του μερημεριανού ύπνου μόνο ως αστείο ακούγεται πια στα αυτιά μου…

Και έρχεται το απόγευμα.. Εκείνη η μαγική ώρα που μόλις έχεις ξυπνήσει π.π. και χουζουρεύεις μεταξύ “άλλων” πραγμάτων, πίνεις χαλαρά το καφεδάκι σου και ετοιμάζεσαι για τσάρκα. Αυτή η “μαγική” ώρα έχει γίνει delete μ.π. (μετά παιδιών). Απλώς δεν υπάρχει. Γιατί ποτέ δεν κοιμάσαι και το απόγευμα πρέπει να βρεις και την παιδική χαρά στο μέρος που βρίσκεσαι – πότε πριν δεν είχες αγχωθεί για το που μπορεί να έχει παιδική χαρά στο νησί, στην πόλη – για να “απασχολήσεις” τα παιδιά. Όχι τίποτα άλλο έχεις ξεμείνει και από ιδέες για δραστηριότητες!

Το βράδυ… αχ το βράδυ! Το βράδυ για σένα πια ξεκινάει την ώρα που οι “άλλοι” πέφτουν για ύπνο. Ναι καλέ αυτή η μαγική ώρα πια για σένα που τα παιδιά κοιμούνται γλυκά στα κρεβάτια τους και εσύ μπορείς να πάρεις μια ανάσα… Για αυτό σου λεω τα καλοκαίρια έχω τάσεις αλκοολισμού! Τι να κάνω άλλωστε; Ας πιω και ένα ποτάκι στο βεραντάκι να περάσει και η ώρα, να καλμάρουν και τα νεύρα, να ακούσω και λίγο κανονική μουσική γιατί με αυτά τα παιδικά τραγούδια το κεφάλι σου σφυρίζει. Να δεις και λίγο τον άντρα σου γιατί με τα παιδιά στα πόδια σας μονίμως είχες ξεχάσει ότι υπάρχει!

Άντε και καλό καλοκαίρι!