Έχει αφήσει ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία του ελληνικού σινεμά. Εκατομμύρια Έλληνες μεγάλωσαν και μεγαλώνουν ακόμα με την προσμονή της αρχοντικής του παρουσίας και την εύστοχης ατάκας του που σκορπούσε γέλιο αλλά και δάκρυ, όταν έβγαινε χωρίς δεύτερη σκέψη από το το στόμα του. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ήταν ένας δύσκολος άνθρωπος με τις εμμονές του αλλά συγχρόνως ήταν και ένα πνεύμα που δεν μπήκε ποτέ σε καλούπι, που έφτιαξε τους δικούς του κανόνες και κέρδισε με πάθος μια θέση στο πάνθεον της ελληνικής υποκριτικής.
Γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1913 στην Αθήνα. Προερχόταν από μια εύπορη οικογένεια με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, η οποία διέθετε ένα κοσμηματοπωλείο στην οδό Βουκουρεστίου στο Κολωνάκι. Ο πατέρας του πέθανε στα 35 του χρόνια από καρδιακή ανακοπή. Η μητέρα του αναγκάστηκε να μεγαλώσει μόνη της τα τρία παιδιά τους, τον Λάμπρο, την Σάσα και την Μήτση. Μεγαλώνοντας ο Λάμπρος έδειξε μια μεγάλη κλίση στο αθλητισμό. Έγινε αθλητής στην πολυαγαπημένη του ΑΕΚ και αγωνίστηκε ως τερματοφύλακας στην Β’ ομάδα.
Η Σχολή Υπαξιωματικών στην Κέρκυρα
Η οικογένειά του είχε ένα όνομα και ένα κύρος. Ήταν τότε η εποχή που τα παιδιά έπρπε να αντανακλούν στο έπακρο την φήμη και την υπόληψη της οικογένειας. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ήταν αντιδραστικός από μικρός και η οικογένεια, ήθελε να τον μάθει να πειθαρχεί. Μετά από την επιμονή της και χωρίς την θέλησή του, κατατάχθηκε το 1930 στην Σχολή Υπαξιωματικών του Ναυτικού στην Κέρκυρα. Η στρατιωτική πειθαρχία δεν έκανε για τον ατίθασο 17χρονο τότε, Λάμπρο Κωνσταντάρα. Όμως εκεί γνώρισε έναν άνθρωπο με τον οποίο έφτιαξε μια σχέση ζωής: Τον Οδυσσέα Ελύτη.Μια μέρα αποφασίζει να δραπετεύσει. Ζήτησε από τον Ελύτη (Αλεπουδέλης ακόμα τότε) να τον ακολουθήσει αλλά εκείνος τελευταία στιγμή το μετάνιωσε. Ο Κωνσταντάρας αποφάσισε να φέρει σε πέρας το παράτολμο σχέδιο του μόνος του. Ένα βράδυ βούτηξε στα κρύα νερά του Ιονίου και κολύμπησε μέχρι την νήσο Βίδο, στα ανοιχτά της Κέρκυρας.
Το Παρίσι της δεκαετίας του ‘30
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου