Η πρώτη σταρ που γνώρισε η ανθρωπότητα με μία ζωή που δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα…
Είναι αλήθεια πως δεν μεγάλωσα με την αφίσα της πάνω από το κρεβάτι μου. Άργησα να την «γνωρίσω», χρειάστηκε να βγει ταινία για τη ζωή της για να μάθω ποια ήταν και να λατρέψω κι εγώ με τη σειρά μου μία από τις μεγαλύτερες «σταρ», την πρώτη σταρ, που έβγαλε ποτέ η ανθρωπότητα.
Παρότι άργησα όμως, θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα εκείνη την βραχνή φωνή που τραγουδούσε γαλλικά τραγούδια. Το όνομα της, Έντιθ Πιαφ, το έμαθα τότε και δεν το ξέχασα ποτέ.
Το «μικρό σπουργίτι» κατάφερε να με καθηλώσει με τη φωνή της. Απόρησα γιατί δεν την είχα ξανακούσει, γιατί τα τραγούδια της δεν έπαιζαν συνεχώς στις διάφορες εκπομπές του ελληνικού ραδιοφώνου, με εξαίρεση ίσως αυτή του Γιάννη Διακογιάννη, που λάτρευε τον Φρανκ Σινάτρα, τον Λουτσιάνο Παβαρότι και την Έντιθ Πιαφ.
Άλλωστε ο κορυφαίος αθλητικός συντάκτης συνήθιζε να λέει: «Ο κόσμος στην Ελλάδα δυσκολεύεται να καταλάβει ότι η μουσική είναι τέχνη, νομίζει ότι είναι μόνο μπουζούκια και ξεφάντωμα…»
Η ιστορία της ήταν τέτοια που και πολύ άργησε να γίνει ταινία, ενώ η απήχησή της τόσο μεγάλη που σήμερα μπορούμε σχεδόν με βεβαιότητα να πούμε ότι αυτή ήταν η πρώτη ευρωπαία που ανέδειξε τον τίτλο σταρ. Μία γυναίκα που τίποτα επάνω της δεν σου έδειχνε και δεν σου δείχνει ακόμη και σήμερα ότι μπορεί να ήταν σταρ. Μικροκαμωμένη, σε καμία περίπτωση όμορφη, καθόλου εντυπωσιακή.
Μια ζωή που η λέξη δράμα δεν φτάνει να περιγράψει όλα όσα έζησε. Την εγκατέλειψε η μητέρα της όταν ήταν ακόμη μικρό παιδί, έχασε το φως της στα 8 χρόνια της και το ξαναβρήκε στα 12, ήταν παιδί του δρόμου και η πρώτη της δουλειά ήταν να βοηθά τον πατέρα της στο νούμερο του ως ακροβάτης σε τσίρκο. Επί της ουσίας εγκατέλειψε και η ίδια το παιδί της όταν ήταν ακόμη μωρό και το έχασε όταν ήταν 2 ετών από μηνιγγίτιδα. «Όλη η θλίψη στη ζωή της οφείλονταν σε αυτό το γεγονός» λένε όσοι την έζησαν, αλλά η ίδια σε ένα από τα τραγούδια της μας είπε «Non, Je ne regrette rien» (δεν μετανιώνω για τίποτα). Και μας το είπε με τόσο πάθος που δεν ξέρεις γιατί απ’ όλα δεν κατάφερε να μετανιώσει…
Έκανε δύο γάμους, αμέτρητες σχέσεις, αλλά το μεγαλύτερο έρωτα της ζωής της τον έχασε σε αεροπορικό δυστύχημα. Αλκοολική από τα εφηβικά της χρόνια όταν είδε τον μέντορά της και αυτόν που την έκανε τραγουδίστρια και της έδωσε και το καλλιτεχνικό της όνομα (Πιάφ στην γαλλική αργκό σημαίνει σπουργίτι) να δολοφονείται στο σπίτι του. Μία δολοφονία για την οποία λίγο έλειψε να κατηγορηθεί.
Από το κρεβάτι της πέρασε όλη η καλή κοινωνία της Γαλλίας και από τις παραστάσεις της όλη η Γαλλία. Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Εντίθ Πιάθ έγινε η παρηγοριά των Γάλλων και έφτασε μέχρι την Γερμανία για να τραγουδήσει στους Γάλλους αιχμαλώτους πολέμου. Κατέκτησε την Αμερική παρά το γεγονός ότι οι πρώτες παραστάσεις της ήταν μία σκέτη αποτυχία. Στη συνέχεια λατρεύτηκε και άπαντες υποκλίθηκαν στο ταλέντο της. Έζησε μία ζωή που για την εποχή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και κολασμένη. Ακόμη και σήμερα η ζωή της θα χαρακτηρίζονταν αμαρτωλή, αλλά έτσι ήταν η Εντίθ Πιάφ και έτσι κατέκτησε ολόκληρο τον κόσμο.
Η πρώτη μεγάλη σταρ που γνώρισε ο πλανήτης, η πρώτη κυρία της σόου μπιζ, που την κατέκτησε όχι με την χάρη και την ομορφιά της, όχι με το σεξ απίλ της, όχι με τον τρόπο ζωή της, όχι με τον χαρακτήρα της, αλλά με την φωνή της και αυτή την βραχνάδα που ανατρίχιαζε και ανατριχιάζει ακόμη και σήμερα τα πλήθη.
Αυτή η φωνή που έβγαινε από μέσα της, ήταν αυτό ακριβώς που αισθανόταν. Μία απέραντη θλίψη, την οποία δεν μπόρεσε ποτέ να καταπολεμήσει και να ξεπεράσει ούτε με τους δεκάδες εραστές, ούτε με το ποτό, ούτε με τον τρόπο ζωής της.
Τελικά όπως τραγούδησε και η ίδια «non je ne regretted rien». Και δεν μετάνιωσε για τίποτα γιατί πάλι όπως η ίδια είπε, «αν δεν είχα ζήσει αυτή την ζωή δεν θα είχα ποτέ τραγουδήσει με τον τρόπο που το έκανα…». Το τραγούδι ήταν όλη η ζωή της και η σκηνή το μοναδικό της σπίτι.
Ένα σοβαρό τροχαίο, επτά δύσκολες εγχειρίσεις, μία φημολογούμενη απόπειρα αυτοκτονίας, οι αμέτρητες ποσότητες αλκοόλ, τίποτα δεν στάθηκε ικανό να την κατεβάσει από την σκηνή…
Στους τελευταίους μήνες της ζωής της, όπου ήταν εμφανώς καταβεβλημένη, γερασμένη πριν την ώρα της, καταρρακωμένη από τα μεγάλα προβλήματα υγείας, το αλκοόλ και το δράμα της ζωής της, εξακολουθούσε να βγαίνει στην σκηνή. Για την ακρίβεια την ανέβαζαν σε αυτή υποβασταζόμενη για να τραγουδήσει και να αποθεωθεί. Όταν ξεκινούσε το τραγούδι ως δια μαγείας το μόνο που έβλεπαν να μην έχει αλλοιωθεί επάνω της ήταν η φωνή της.
Αυτή είναι και η μόνη εξήγηση γιατί η ζωή της Εντίθ Πιάφ έμεινε στην ιστορία ως «La vie en rose…». Τίποτα στην ζωή της δεν ήταν σαν τριαντάφυλλο, παρά μόνο η φωνή της και η παρουσία της στη σκηνή. Και εν τέλει αυτή ήταν και ολόκληρη η ζωή της…
Η Εντίθ Πιάφ πέθανε σε ηλικία 47 ετών στις 10 Οκτωβρίου. Ο θάνατός της κρατήθηκε κρυφός για μία ημέρα, διότι η επιθυμία της ήταν να μην γίνει γνωστό ότι πέθανε σε ένα χωριό της Νότιας Γαλλίας όπου είχε καταφύγει για να αναρρώσει από πνευμονικό οίδημα. Ο τότε άνδρας της την μετέφερε στο Παρίσι και δήλωσε εκεί τον θάνατό της. Επισήμως τα έγραφα αναφέρουν ότι πέθανε 11 Οκτωβρίου στο Παρίσι γιατί έτσι επιθυμούσε «το σπουργίτη του Παρισιού…»
Η δική της τελευταία επιθυμία. Να πεθάνει σαν σήμερα στο Παρίσι πριν από 53 χρόνια… Στην κηδεία της παραβρέθηκαν περισσότεροι από 40 χιλιάδες Γάλλοι, αλλά κανείς δεν την είδε να πεθαίνει, ακόμη και σήμερα 53 ολόκληρα χρόνια μετά τον θάνατο της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου