Το να είσαι παιδί στον Εμφύλιο και να ζεις στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης αποτελεί μια εμπειρία για την οποία η "επίσημη" Ιστορία αναφέρει ελάχιστα και οι προφορικές μαρτυρίες πολύ περισσότερα. Το μυθιστόρημα του Θανάση Σκρουμπέλου στηρίζεται σε αυθεντικά ντοκουμέντα, αλλά δεν είναι απλώς η ιστορία των κακοποιημένων παιδιών που επέζησαν, ούτε μια ακόμα μαρτυρία για τον Εμφύλιο. Είναι ένας πειστικός πίνακας της εμφυλιοπολεμικής εποχής από τη σκοτεινή μεριά των πραγμάτων.
Η Μπέλα Τσάο, ο Μουρκέας, ο Πόλι, ο Πέρρης, οι απάνθρωποι "μπόκοι", είναι οι πρωταγωνιστές μιας συναρπαστικής ιστορίας όπου το αίμα ζητάει απεγνωσμένα το αίμα: πρόκειται για το άγριο αίμα του Εμφυλίου, το οποίο είτε αγοράζεται μισοτιμής από τον αντίπαλο (με την μορφή της παράνομης υιοθεσίας) είτε παίρνει τυφλά την εκδίκησή του, με την πιο θανάσιμη σκληρότητα που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Ένα μυθιστόρημα για αναγνώστες με γερά νεύρα.
Μπλε καστόρινα παπούτσια
Με αφορμή την αιματηρή προβοκάτσια του παρακράτους τον Νοέμβριο του 1964, κατά τον εορτασμό για την επέτειο ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοπόταμου, ο Θανάσης Σκρουμπέλος στήνει μια τολμηρή τοιχογραφία των σίξτις, με φόντο το μαγαζί "Χαβάη" στο Μεταξουργείο: κέντρο τραβεστί, τόπο συνάντησης πρώην χιτών, αρχηγείο παρακρατικών συνωμοσιών, σήμα κατατεθέν μιας γειτονιάς, μικρογραφίας της Ελλάδας, χωρισμένης αυστηρά στα όρια μιας εξουσίας που καθόριζαν οι διεκδικήσεις των άτεγκτων αντιπάλων, Λαμπράκηδες και παρακράτος.
Με σπαρταριστούς χαρακτήρες, όπως τον γοητευτικό πρωταγωνιστή Τρίλια ή Γαζούρη ή Γόη ή Άλογο, τον κυρ-Χρήστο, πανίσχυρο αφεντικό της "Χαβάης", τον μυστήριο, θεληματικό Μπόη, τον Μαλατσία, την Αριστέα, τη Νένα, πλήθος δευτερεύοντες χαρακτήρες και πυκνή πλοκή που κόβει την ανάσα, το μυθιστόρημα ξετυλίγει με τέχνη μικρά άγνωστα περιστατικά της εποχής και τις υπόγειες διαδρομές που τα συνδέουν με τα γνωστά πολιτικά γεγονότα. Ένα παθιασμένο μυθιστόρημα για τα πάθη της Αριστεράς, για τα πάθη της μετεμφυλιακής Ελλάδας. Μια συγκλονιστική ιστορία που πραγματεύεται την Ιστορία με τα υλικά ερωτικής τραγωδίας.
Την Ελλάδα που ανέδειξε τη φορμάικα και το μπετόν ως πάγια συστατικά του μικροαστικού της ύφους. Την Ελλάδα που μια ζωή μεταμορφώνει τα καλύτερα παιδιά της σε φίδια απελπισμένα, φίδια της χειμέριας νάρκης και ερπετά της σύντομης άνοιξης.
Ο Θανάσης Σκρουμπέλος, μέσα από μια πολυφωνική αφήγηση (που παραπέμπει, ως προς την αδρότητα και τον αυθεντικό της ρεαλισμό, στον Μάριο Χάκκα) αναδεικνύει με δραματικό τρόπο -και όσο κανένας σύγχρονος πεζογράφος- τις πιο σκοτεινές πτυχές της νεότερης Ελλάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου