Αλκυόνη Παπαδάκη: Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά...

«… Άκου να σου πω κόρη μου. Τη ζωή πρέπει να τη στολίζουμε για να μας αγαπάει. Είναι ένα δώρο η ζωή. Και οφείλουμε να το τιμήσουμε…Θα έχω κι ένα εισιτήριο στην τσάντα μου, που δεν θα γράφει προορισμό. «Μια ατελείωτη φυγή» θα λέει μόνο. Αυτή δεν ήταν όλη η πορεία της ζωής μου;…»
«… Αυτό που ήξερα και ήμουν βέβαιη ήταν η βαθύτερη ανάγκη μιας φυγής. Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω την γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής. Όχι να φεύγω για άλλους τόπους. Από την ίδια τη ζωή μου να φεύγω. Να ρίχνω τα «στοπ» στον δρόμο μου. Να γκρεμίζω τις πινακίδες που σηματοδοτούσαν διαδρομές. Να πατάω στις διαχωριστικές γραμμές. Ν αψηφώ τα όρια της ταχύτητας. Να φεύγω χωρίς προορισμό. Μια φυγή μέσα στην ίδια τη φυγή…»

«… Τους εξήγησα μύριες φορές πως όταν φιλοξενείς την κακία μέσα σου, είναι σαν να κρατάς φυλακισμένο ένα φαρμακερό φίδι. Κάποτε θα σπάσει τα δεσμά και θα σου επιτεθεί…».
Το ημερολόγιο μιας γυναίκας, η διαδρομή της, με τις ιστορίες προσώπων που έγιναν σταθμοί στη ζωή της. Ιστορίες ανθρώπινες και αληθινές.

Πάντα ήθελα να φεύγω. Να πετάει η ψυχή μου σαν τα πουλιά. Να νιώθω τη γλύκα μιας ατέλειωτης φυγής.
Όχι να φεύγω γι' άλλους τόπους. Από την ίδια τη ζωή μου να φεύγω. Να ρίχνω τα «στοπ» στον δρόμο μου. Να γκρεμίζω τις πινακίδες που σηματοδοτούσαν διαδρομές. Να πατάω στις διαχωριστικές γραμμές. Ν' αψηφώ τα όρια της ταχύτητας. Να φεύγω χωρίς προορισμό. Μια φυγή μέσα στην ίδια τη φυγή.
Σα να με κυνηγούσε πάντα ο εαυτός μου. Και μόλις έβρισκα ένα ξέφωτο, να πάρω μια ανάσα, βρε αδερφέ, να στήσω μια σκηνή να ξαποστάσω, βαρούσε ο συναγερμός μέσα μου και με ξεκούφαινε.
Φεύγοντας, άφησα πίσω μου πολλά σκουπίδια.
Άφησα όμως, στη φούρια μου, και πράγματα πολύ σημαντικά.
Κάτι κοσμήματα, ας πούμε, ακριβά, που κάποιοι μου είχαν χαρίσει για να στολίσω την ψυχή μου...

Απόσπασμα από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη: "Μια Ατέλειωτη Φυγή"

Διατηρείστε τη ψυχική ηρεμία σας απέναντι στην Τοξικότητα

Διατηρείστε τη ψυχική ηρεμία σας απέναντι στην αρνητική κριτική από μια μερίδα «τοξικών» κενών και μι δημιουργικών ανθρώπων. 

«Μπλόκαρε όλη την αρνητικότητα από την ζωή σου, οπότε οποιοσδήποτε ή οτιδήποτε σε εμποδίσει από την ευτυχία σου, δεν χρειάζεται να βρίσκεται πια στην ζωή σου. Νομίζω πως πρέπει να προσέχει κανείς τους τοξικούς ανθρώπους – δηλαδή ανθρώπους που απλά δεν θέλουν να είσαι χαρούμενη/ος – και να τους μπλοκάρεις, ενώ προφανώς η αρνητικότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ανθυγιεινή»

«Πρέπει να βάλεις τον εαυτό σε ένα χαρούμενο μέρος και να φροντίσεις να αγαπάς τον εαυτό σου και να κάνεις τα πράγματα που εν τέλει θα σε κάνουν χαρούμενη/ο. Όταν το κάνεις αυτό πρώτα, τότε θα βρεις την αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση σου σε όλη την διαδρομή».

Ι.Γ

Να σε αγαπάς. Να σε πηγαίνεις βόλτες. Να σε κοιτάς στον καθρέφτη και να σου χαμογελάς κάθε μέρα!

Να σε αγαπάς. Να σε πηγαίνεις βόλτες. Να σου αγοράζεις καινούρια βιβλία που θα σε κάνουν να διαβάσεις άλλα καινούρια βιβλία που με τη σειρά τους θα σε κάνουν να διαβάσεις άλλα καινούρια βιβλία. Να διαβάζεις όσο περισσότερο μπορείς και όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο, να διαβάζεις και λίγο παραπάνω.

Μιγκέλ ντε Ουναμούνο: Τους ανθρώπους πιο πολύ τους φοβάμαι παρά τους μισώ...

Τους ανθρώπους πιο πολύ τους φοβάμαι παρά τους μισώ.

Μου κόλλησε κι εμένα
αυτή η αξιοθρήνητη ιδιότητα που δεν είναι άλλη
από το να βλέπεις τη βλακεία και να μη μπορείς να την ανεχτείς.

Πάντως το χειρότερο, δεν είναι να τη βλέπεις αλλά να την ακούς.

Ν' ακούς τις βλακείες
που πετάνε κάθε μέρα ανυπερθέτως νέοι και γέροι, βλάκες και ξύπνιοι,
γιατί εκείνοι που περνιούνται για ξύπνιοι
λένε και κάνουν τις περισσότερες βλακείες.

Από το βιβλίο του Μιγκέλ ντε Ουναμούνο:
''Το μυθιστόρημα του Δον Σανδάλιο, σκακιστή''

Ένα φινάλε δεν έρχεται ποτέ κοινή συναινέση...

«Είχα πολλούς λόγους για να φύγω, και πάλι όμως επέλεξα να μείνω. Είχες πολλούς λόγους να μείνεις, μα εσύ επέλεξες να φύγεις.» Και κάπως έτσι, κανένας χωρισμός ποτέ δεν είναι αμοιβαία απόφαση, αφού ο ένας απ’ τους δύο τον έχει προαποφασίσει.

Το να φτάσει κάποιος στο σημείο να αποδεσμευτεί από έναν άνθρωπο στον οποίο είχε επενδύσει χρόνο, όνειρα κι ελπίδα, δεν είναι κάτι που συμβαίνει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη. Προφανώς, ποικίλοι τρόποι τον οδηγούν σε αυτήν την τελειωτική απόφαση. Παρ’ όλα αυτά, το έτερον ήμισυ, δεν αντιλαμβάνεται απαραίτητα αυτούς τους λόγους, οπότε και τον βρίσκει εξ απροόπτου η νέα συνθήκη.

OSHO: Ο έρωτας είναι το »ναρκωτικό» της φύσης!

Όταν ερωτεύεσαι, νιώθεις πολύ ευτυχισμένος. Κι αυτό είναι ναρκωτικό, ένα ναρκωτικό που δημιουργούν οι ορμόνες του σώματος σου, ένα βιολογικό ναρκωτικό. Η φύση το χρησιμοποιεί, γιατί δεν μπορεί να βασιστεί σ’ εσένα. Σκέψου, αν δεν υπήρχε ο έρωτας, ο κόσμος θα σταματούσε να υπάρχει, γιατί το σεξ από μόνο του δεν είναι τίποτα.

Επτά προτάσεις βιβλίων για το Φθινόπωρο

Νέες εκδόσεις για τον Σεπτέμβριο που αφήνουμε πίσω μας και για το φθινόπωρο που ξεκινά.

Χόρχε Μπουκάι: H αγάπη είναι φλόγα που σε καίει και σε καίει γιατί είναι φωτιά, μια αιώνια φωτιά… όσο κρατάει.

Ο πιο επιζήμιος και πιο διαδεδομένος μύθος γύρω από την αγάπη είναι εκείνος που προάγει την εσφαλμένη ιδέα πως η «αληθινή αγάπη» είναι παντοτινή.

Όσοι υποστηρίζουν αυτήν την άποψη προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν σ’ αγαπάει κάποιος, θα σ’ αγαπάει σ’ όλη του τη ζωή. Κι αν εσύ αγαπάς κάποιον, αυτό δεν θ’ αλλάξει ποτέ.

12 συμβουλές για το πώς να μείνετε νέοι για πάντα από τους Σαολίν..

Οι άνθρωποι πάντα λένε ότι η υγεία είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, αλλά πόσοι το κάνουν πράξη; Παρ’ όλα αυτά, μπορεί κάποιος να ξεκινήσει σήμερα.
Ενισχύστε τη ζωτική σας ενέργεια ακολουθώντας δώδεκα απλούς κανόνες που αντλήσαμε από ένα κλασικό έργο των Σαολίν.

Συντάχθηκε από ένα μοναχό, ο οποίος ήταν μεγάλος μαχητής και λόγιος, και περιλαμβάνει συμβουλές για το πώς μπορεί κάποιος παραμείνει νέος και υγιής.

Συμβουλές από έναν μοναχό Σαολίν για το πώς να μείνετε νέοι για πάντα

1) Μην σκέπτεστε πάρα πολύ. Η σκέψη καταναλώνει ενέργεια. Η πολλή σκέψη μπορεί να σας κάνει να φαίνεστε γέροι.

2) Μην μιλάτε πολύ. Οι περισσότεροι άνθρωποι είτε λένε λόγια είτε κάνουν πράξεις. Καλύτερα να κάνετε πράξεις.

3) Όταν εργάζεστε, να δουλεύετε για 40λεπτά και στη συνέχεια να σταματάτε για 10 λεπτά. Το να κοιτάτε κάτι όλη την ώρα μπορεί να αποβεί βλαβερό για τα μάτια σας, για τον οργανισμό σας, αλλά και για τη γαλήνη σας.

4) Όταν είστε ευτυχισμένοι ή ενθουσιασμένοι, θα πρέπει να καταλαγιάσετε την ευτυχία ή τον ενθουσιασμό σας. Διαφορετικά θα χάσετε τον έλεγχο, πράγμα που θα βλάψει την ενέργεια των πνευμόνων σας.

5) Μην αγωνιάτε πάρα πολύ και μη θυμώνετε υπερβολικά. Τα συναισθήματα αυτά βλάπτουν το συκώτι και τα έντερά σας.

6) Δεν πρέπει να τρώτε πάρα πολύ. Να σηκώνεστε από το τραπέζι μισοχορτάτοι, χωρίς να έχει βαρύνει το στομάχι σας, γιατί αυτό μπορεί να βλάψει τη σπλήνα σας. Όταν αισθάνεστε λίγο πεινασμένοι τσιμπήστε απλώς κάτι.

7) Μην είστε πολυπράγμονες. Κάνοντας πολλά πράγματα ταυτόχρονα, δεν θα έχετε σε κανένα επιτυχία.

8) Όταν πρόκειται να κάνετε κάτι, μην βιαστείτε να το κάνετε. Δώστε στον εαυτό σας ένα περιθώριο χρόνου. Θυμηθείτε το ρητό «Πάω αργά γιατί βιάζομαι».

9) Αν κάνετε συνέχεια μόνο σωματικές ασκήσεις χωρίς να γυμνάζετε παράλληλα και το νου, αυτό σας κάνει να χάσετε την ισορροπία σας και να γίνετε νευρικοί και ανυπόμονοι. Γιατί θα έχετε χάσει το Γιν του σώματός σας. Η άσκηση πρέπει να ισορροπεί το Γιν και το Γιανγκ.

10) Εάν δεν ασκείστε ποτέ, και κάνετε απλώς καθιστική ζωή, δεν θα αποκτήσετε ποτέ ενέργεια Γιανγκ κι έτσι δεν θα μπορείτε να κάνετε εκείνα που θέλετε.

11) Το περιβάλλον είναι γεμάτο αρνητικές σκέψεις. Μην αφήνετε τον εαυτό σας να γίνει από απροσεξία καλός αγωγός. Να εστιάζετε πάντα το νου σας στις θετικές όψεις της ζωής και σε πράγματα που σας χαροποιούν.

12) Βάλτε το παιχνίδι στη ζωή σας. Όχι σαν διασκέδαση, αλλά για τη χαρά που προσφέρει. Στο παιχνίδι βρίσκει κανείς τον εαυτό του και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή.

Μάρω Βαμβουνάκη: Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου

Υπάρχει μια κοφτή και καθαρή σαν όμορφος κρύσταλλος κουβέντα του Αριστοτέλη που συμβουλεύει: «Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου». Η θεωρία πως η ζωή είναι μια ατέλειωτη, βασανιστική και ανερμήνευτη περιπέτεια δεν είναι πάντα μια τίμια θεωρία. Έχω προσέξει πως γύρω μου οι πιο γκρινιάρηδες είναι συνήθως εκείνοι που έχουν τα περισσότερα αγαθά, τις μεγαλύτερες ευκολίες.

Επίσης είναι οι πιο τεμπέληδες. «Τεμπελιάζω», κατά τη γνώμη μου, σημαίνει κυρίως «αρνούμαι να δω και να αναλάβω την ευθύνη μου». Τον πραγματικό ρόλο μου στο «δράμα» που «κάθε τόσο με καταδιώκει».

Τα παντρεμένα ζευγάρια, μέσα στα άλλα βολικά ψευδοτεχνάσματα που προσφέρει ο γάμος, εύκολα αποδίδουν ο ένας στον άλλον όσα δυσάρεστα συμβαίνουν στη ζωή τους. Όταν χωρίσεις κι απομείνεις μόνος, τότε ανακαλύπτεις το νέο κενό. Το κενό έδρανο του φταίχτη! Ξαφνικά δεν υπάρχει εκεί κοντά ο σύζυγος να του πετάξεις το ανάθεμα και να ανακουφίσεις, ρίχνοντας πάνω του σαν κάδο σκουπιδιών, τον μπελά της συνείδησής σου. Στέκεσαι ολομόναχη πια στο άδειο σπίτι, κρατώντας το πρόβλημα σαν αναμμένο κάρβουνο στην παλάμη σου. Υπάρχει δηλαδή η τρομαχτική πιθανότητα να αναγκαστείς να δεις ότι φταις εσύ!

Οι άνθρωποι που έχουν χωνέψει την παραπάνω κουβέντα του Αριστοτέλη: «Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου», που την έχουν κάνει βίωμα και τρόπο σκέψης, στάση και έξοδο, είναι τελικά οι πιο αισιόδοξοι άνθρωποι. Γιατί αισθάνονται πως κρατούν στα χέρια τους τη ζωή τους. Τα συμβάντα που έρχονται δεν κρύβουν την απειλή του απρόβλεπτου, οι ταλαιπωρίες τους δεν είναι διαστροφές μιας τυφλής μοίρας. Γι’ αυτούς υπάρχει νομοτέλεια και, το πιο χαρούμενο, υπάρχει δικαιοσύνη. Τι ανακούφιση να ζω σε έναν κόσμο δίκαιο και συνετό, ακόμα κι όταν λειτουργεί αυστηρά εναντίον μου αυτός ο δίκαιος αόρατος κριτής!

Όταν πάψεις να παραπονιέσαι για ότι δεν έχεις, έκθαμβος θα ανακαλύψεις πόσα πολλά έχεις. Προσέξτε γύρω σας πως εκείνοι που προκόβουν που εργάζονται, που δημιουργούν, που ονειρεύονται είναι τελικά οι πιο αισιόδοξοι.

Μέσα στην οικογένεια – αυτό το καζάνι ανακύκλωσης και βρασμού των υπεκφυγών μας – άνετα, σχεδόν αυτόματα, εκτοξεύονται οι κατηγορίες πως είναι ο άλλος σύζυγος ο υπαίτιος για κάθε αναποδιά, πως τα ελαττώματα του παιδιού είναι κληρονομημένα από τα ελαττώματα του άλλου, έτσι όπως τα προτερήματά του προέρχονται όλα «από εμένα».

Αρκετοί από πολύ νωρίς, αρκετοί με τα χρόνια και με τα δύσκολα του βίου, καταφεύγουν να θυματοποιούν τον εαυτό τους. Να μοιρολογούν για μια ζωή άδικη που κερδίζεται μονάχα από τους αναίσθητους, από τους δόλιους, τους απατεώνες και τους αδίστακτους. Για ότι δηλαδή δεν μπορούν και δεν καταδέχονται να γίνουν ποτέ οι ίδιοι.

Και η ηδονή της θυματοποίησης είναι η μέγιστη ηδονή της γκρίνιας.

Ο εγωισμός έχει δυο δρόμους να ακολουθήσει, προκειμένου να ξεδιψάσει τις αξεδίψαστες ανάγκες του.

Πρώτο: Με το να είμαι αξιοθαύμαστος.

Και δεύτερο, στην περίπτωση που δεν κατορθώνω το πρώτο: Με το να είμαι αξιολύπητος.

Η θυματοποίησή μου, η έκθεση και η περιφορά του πόνου μου, της ατυχίας μου, της συμφοράς μου, ελκύει την προσοχή, τη φροντίδα και τον ποθητότατο θαυμασμό των άλλων. Όσο πιο άτυχος και βασανισμένος καταντώ, τόσο και πιο ηρωικός στα μάτια των τρίτων.

Είναι μια ύπουλη εναλλακτική για να γίνω τελικά το κέντρο του μικρόκοσμού μου. Του μίζερου μικρόκοσμου όπου έχω συρρικνώσει το άπειρο σύμπαν σαν βραστή πατάτα μες στη χούφτα μου και το ελέγχω κατά βούληση.

Ο ναρκισσισμός άλλωστε δεν ηδονίζεται μόνο με την έπαρση, ηδονίζεται εξίσου και με τις ταπεινολογίες.

Τη φράση “Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου” την είπε 

ο Αριστοτέλης

Ελύτης: να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο

Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος. Απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία.

Η αίσθηση του «γυρισμού των πραγμάτων» μου είναι οικεία, ίδια καθώς το κύμα της Ποίησης που έλεγα πριν ότι τ’ αφήνω να χτυπά μακριά στην πρώτη μου νεότητα και να ξαναγυρίζει εκεί που περιμένω λιγοστεμένος κάθε φορά και περισσότερο, αλλ’ ορθός – καθώς το θέλησα.

Ένας αμετανόητα ερωτευμένος· που πηγαίνω πάντα νωρίτερα στο σημείο το κρυφό της συνάντησης, με την ίδια λαχτάρα, το ίδιο σφίξιμο στο λαιμό, το ίδιο βημάτισμα επάνω – κάτω και περιμένω… Τι; Ίσως αυτό, θα έλεγα, που αν δεν ανέβει να γίνει δάκρυο, πήζει στο στήθος και βαραίνει και ο κόσμος όλος άξαφνα φαίνεται τόσο γλυκός και τόσο πικρός μαζί. Κάποτε είναι μια κοπέλα· κάποτε, πάλι, δυο – τρεις στίχοι· πολλές φορές, άπλα και μόνον το καλοκαίρι.

Τα πιο ανεπαίσθητα σημάδια, τα πιο αόρατα- ο τρόπος που γέρνει λίγο πιο λοξά ένα πουλί, που φωνάζει λίγο πιο δυνατά ο γιαουρτάς το δειλινό στον κατηφορικό δρόμο, που μπαίνει απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο αναπάντεχα μια μυρωδιά καμένου χόρτου (που βρέθηκε; από που να ‘ρχεται;) -, παίρνουν ολάκερη τη σημασία τους, λες κι έχουν αποστολή τους μοναδική να με πείσουν ότι, οπού να ‘ναι, σήμανε ο ερχομός της αγαπημένης.

Να γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο Θάνατος. Είναι η λήξη μιας ζωής και η έναρξη μιας άλλης, που είναι η ίδια με την πρώτη άλλα που πάει πολύ βαθιά, ως το ακρότατο σημείο που μπόρεσε να ανιχνεύσει η ψυχή, στα σύνορα των αντιθέτων, εκεί που ο Ήλιος κι ο Άδης αγγίζονται. Η ατελεύτητη φορά προς το φως το Φυσικό, που είναι ο Λόγος, και το φως το Άκτιστον, που είναι ο Θεός.

Γι’ αυτό γράφω. Γιατί με γοητεύει να υπακούω σ’ αυτόν που δε γνωρίζω, που είναι ο εαυτός μου ολάκερος, όχι ο μισός – που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους και «φέρεται εγγεγραμμένος στα μητρώα αρρένων του Δήμου».

Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει· να γιατί πρέπει να γράφουμε. Γιατί η Ποίηση μας ξεμαθαίνει από τον κόσμο, τέτοιον που τον βρήκαμε: τον κόσμο της φθοράς, που έρχεται κάποια στιγμή να δούμε ότι είναι η μόνη οδός για να υπερβούμε τη φθορά, με την έννοια που ο Θάνατος είναι η μόνη οδός για την Ανάσταση.

Μιλώ, το καταλαβαίνω, σα να μην έχω το δικαίωμα, σα να ντρέπομαι σχεδόν που αγαπώ τη ζωή. Κάποτε, είναι η αλήθεια, μ’ εξαναγκάσανε και σ’ αυτό. Κανείς δεν ξέρει, δεν ανακάλυψε ποτέ, από που κρατάει το πάθος του ανθρώπου να μισεί τη δυνατότητα της ίδιας του της σωτηρίας. Είναι που ίσως θα ήθελε να μην το ξέρει άλλα παρ’ όλ’ αυτά το ξέρει πως υπάρχει· και πως είναι αυτός η αιτία που δεν μπορεί μήτε να την πλησιάσει μήτε να την υπερβεί.

Θέλουμε δε θέλουμε, είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας, που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε. Να από που ξεπηδά η προαιώνια λύπη της αγάπης.

[…]

Έτσι, ανάμεσ’ από το αδιάφορο «μεγάλο κοινόν» και τις «εχθρικές Εξουσίες» πέρασα όπως ανάμεσ’ απ’ τις Συμπληγάδες. Κι ότι δεν υπάρχει χρυσόμαλλο δέρας είναι ψέματα· ο καθένας από μας είναι το χρυσόμαλλο δέρας του εαυτού του. Κι ότι δεν αφήνει ο θάνατος να το δούμε, και να τ’ αναγνωρίσουμε, είναι απάτη· πρέπει ν’ αδειάσουμε το θάνατο απ’ αυτά που τον έχουν παραγεμίσει, να τον φτάσουμε στην απόλυτη καθαρότητα, για ν’ αρχίσουν να ξεχωρίζουν μέσ’ απ’ αυτόν τ’ αληθινά βουνά και η αληθινή χλόη, ο γδικιωμένος κόσμος γιομάτος δροσοσταλίδες που λάμπουν καθαρότερες από τα πιο πολύτιμα δάκρυα.

Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή: την πλήρη αντιστροφή, την απόλυτη διαφάνεια…

Οδυσσέας Ελύτης, Ανοιχτά Χαρτιά (εκδ. Ίκαρος) – απόσπασμα

Θέλω να ζήσω δίπλα σε ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι - Που ξέρουν να γελούν με τα λάθη τους...

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα… Έχω περισσότερο παρελθόν από ό,τι μέλλον.
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που του έδωσαν ένα γεμάτο μπολ με κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα, άρχισε να τα γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο να ασχοληθώ με τις μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να καταστρέψουν εκείνους που θαυμάζουν, να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και την τύχη τους.

Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Δεν έχω χρόνο για ατέλειωτες φλυαρίες, για άχρηστες συζητήσεις θεμάτων που σχετίζονται με τις ζωές των άλλων που δεν αποτελούν μέρος της ζωής τους.
Δεν έχω πια χρόνο για να διαχειριστώ τις ευαισθησίες των ανθρώπων που παρά τη χρονολογική τους ηλικία είναι ανώριμοι.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται πράγματα που γνωρίζω από πριν ότι δε θα καταλήξουν πουθενά.
Δεν μπορώ να δεχτώ και να ανεχτώ τους καιροσκόπους.

Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο, μετά βίας κάνουν λόγο απλά για τις ετικέτες. Ο χρόνος μου είναι σπάνιος για να συζητώ για τους τίτλους, τις ετικέτες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…

Δεν υπάρχουν πια πολλά κεράσια στο μπολ…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι. Που ξέρουν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένο κανένα από τα κεράσια που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένα θα είναι πιο νόστιμα απ’ όσα έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»

Mário Coelho Pinto de Andrade

Σαράντα τρόποι με χιούμορ για να καταλάβεις ότι “έπιασες” τα 40…

• Το 90% του χρόνου που ξοδεύεις μπροστά στον υπολογιστή είναι για δουλειά.

• Γνωρίζεις τι είναι η χοληστερόλη.
• Έξι η ώρα το πρωί είναι η ώρα που ξυπνάς και όχι η ώρα που πας για ύπνο.
• Είσαι αυτός που τηλεφωνάει στην αστυνομία να σταματήσει τα παλιόπαιδα που ξεσήκωσαν τη γειτονιά με το πάρτι.
• Δεν βαριέσαι πια τόσο πολύ τις οικογενειακές συγκεντρώσεις.
• Ψάχνεις στο google για «όγκο στον εγκέφαλο» κάθε φορά που έχεις πονοκέφαλο.
• Δείπνο και σινεμά είναι ολόκληρο το ραντεβού αντί για το ξεκίνημα του.
• Η φράση «Δεν θα ξαναπιώ τόσο!» αντικαθίσταται από τη φράση «Δεν μπορώ πια να πιω όπως έπινα!»
• Είσαι διατεθειμένος να ξοδέψεις πολλά χρήματα για ποδήλατο.
• Ξεκινάς kick-boxing, αλλά αναγκάζεσαι να σταματήσεις σε δύο εβδομάδες.
• Αναρωτιέσαι αν διάνυσες τη μισή ζωή σου.
• Ελέγχεις το συνταξιοδοτικό σου πρόγραμμα και ενδιαφέρεσαι για τα ηλικιακά όρια λήψης σύνταξης.
• Αναρωτιέσαι αν είναι πολύ αργά για να ξεκινήσεις μια επιχείρηση.
• Οι αυτόματες διαφημίσεις google εμφανίζουν στην οθόνη σου κλινικές φαλάκρας και ινστιτούτα δίαιτας.
• Σκέφτεσαι να αφήσεις γενειάδα.
• Δεκαεννέα από τα 25 πιο πολυπαιγμένα τραγούδια στο iPad σου, είναι από Oasis και U2.
• Αγοράζεις ή σκέφτεσαι να αγοράσεις iPad.
• Συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής υψηλού επιπέδου στην ηλικία σου.
• Όταν συναντάς έναν παλιό συμμαθητή στο δρόμο, αναρωτιέσαι γιατί φαίνεται τόσο μεγάλος.
• Αντιλαμβάνεσαι ότι το μοναδικό άθλημα στο οποίο έχεις ακόμα πιθανότητες επιτυχίας είναι το τάβλι.
• Τα Σαββατοκύριακα σου γεμίζουν με πάρτι γενεθλίων των παιδιών.
• Αναρωτιέσαι αν αρμόζει στην ηλικία σου να φοράς τζιν.
• Αγοράζεις μηχανή καφέ εσπρέσο.
• Αποφασίζεις να τρως πιο υγιεινά.
• Πηγαίνεις για clubbing και θυμάσαι γιατί είχες αποφασίσει να μην ξαναπάς.
• Ανησυχείς για τα παιδιά σου μην εκτεθούν πολύ στην τεχνολογία.
• Θα ήθελες τα παιδιά σου να παίζουν στον κήπο, όπως και εσύ.
• Τέλειο σαββατοκύριακο για εσένα είναι δύο μπουκάλια κρασί χωρίς παιδιά.
• Τα παιδιά σου αρνούνται να είναι φίλοι μαζί σου στο Facebook
• Αναρωτιέσαι γιατί θεωρούσες τον θείο σου μεγάλο όταν εσύ ήσουν μικρός
• Οι φίλοι σου παντρεύονται και παίρνουν διαζύγιο αντί να τα φτιάχνουν και να χωρίζουν.
• Προσέχεις πως σηκώνεσαι από το κρεβάτι για να μην πιαστεί η μέση σου.
• Χρησιμοποιείς μεγάλη γραμματοσειρά στον υπολογιστή.
• Οι νεότεροι σε προσφωνούν “κύριε/α”.
• Δεν θέλεις να βλέπεις παλιές σου φωτογραφίες.
• Δυσανασχετείς όταν η κουβέντα πηγαίνει στις ηλικίες.
• Δεν γιορτάζεις πια τα γενέθλια.
• Αρχίζει να σου αρέσει περισσότερο η ζωή στο χωριό (αλλά όχι οι αγροτικές δουλειές).
• Μοιάζεις όλο και περισσότερο στους γονείς σου, παρόλο που ορκιζόσουν ότι δεν θα γίνεις σαν αυτούς.
• Χαμογέλασες όταν διάβασες ότι  η ζωή μας ξαναρχίζει μετά τα 46 μας χρόνια!

Μια θέση στην καρδιά μου, από την Ιωάννα Γκανέτσα

Βρέθηκα στη Σκοτία έναν Φεβρουάριο, χρόνια πριν. Δεν ξέρω αν έφταιγε η περίεργη αίσθηση πως πάνω από τη χώρα αιωρούνταν ακόμη η μεσαιωνική δεισιδαιμονία ή ίσως η επιρροή μου από όλα τα βιβλία και τις ταινίες που την περιγράφουν, ωστόσο, θυμάμαι ακόμη τη μαγεία της στιγμής.

Είμαι ελεύθερος να χτίσω τη ζωή που εγώ επιλέγω

“Πόσο μεγάλος γίνεται αυτός ο καρχαρίας;” ρώτησε ο Ρίτσαρντ, που λατρεύει τα ενυδρεία. “Εξαρτάται από το μέγεθος του ενυδρείου σου”, του απάντησε ο πωλητής. “Αν τον κρατήσεις σ΄αυτόν τον μικρό χώρο, θα μείνει 20 πόντους. Αν όμως τον αφήσεις στον ωκεανό, τότε θα γίνει αρκετά μεγάλος για να σε φάει”.

Οι καρχαρίες και τα χρυσόψαρα μεγαλώνουν ανάλογα με το μέγεθος του περιβάλλοντος που τους προσφέρεται. Το ίδιο και οι σκέψεις. Δώσε στις θετικές ή στις αρνητικές σου σκέψεις χώρο και τροφή, και θα διαμορφώσουν τη ζωή σου.

Συνειδητοποίησε την ισχύ του δυναμικού και της προσοχής. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τη ζωή μας, γιατί έχουμε όλο το απαραίτητο υλικό. Πρέπει όμως να διαλέξουμε το τι θέλουμε να κάνουμε. Διαφορετικά θα αφήσουμε τον εαυτό μας να υποταχτεί στην καθοδική έλξη της μαζικής σκέψης. Αν δεν χρησιμοποιείς εσύ το νου σου, τότε θα το κάνει κάποιος άλλος.

Ένας Ινδιάνος πήγε σε ένα μάγο-γιατρό και του είπε:¨Μέσα στο μυαλό μου τσακώνονται συνέχεια δύο σκυλιά : το ένα είναι όμορφο και το άλλο άσχημο”.

“Θα νικήσει το όμορφο” του είπε ο σαμάνος

“Γιατί;” ρώτησε ο άντρας.,

“Γιατί θα ταϊζεις το όμορφο“.

Αυτά είναι τα 11 κοινά χαρακτηριστικά των πολύ έξυπνων ανθρώπων

Κάποιοι από αυτούς απάντησαν με βάση την προσωπική τους εμπειρία, ενώ άλλοι απλά προσπάθησαν να υποθέσουν. Πολλές από τις απαντήσεις ταίριαζαν απόλυτα με τις απαντήσεις που θα έδιναν και οι επιστήμονες.

Δείτε παρακάτω τα 11 κοινά χαρακτηριστικά των πολύ έξυπνων ανθρώπων.

Το κρυφό βιβλίο της Φρίντα Κάλο κυκλοφορεί

Του F. G. Haghenbeck από τις εκδόσεις Πάπυρος.

Ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα της Φρίντα Κάλο υπήρχε ένα μικρό μαύρο σημειωματάριο που εκείνη ονόμαζε «Το βιβλίο της Γέρμπα Σάντα», με τη συλλογή της από συνταγές μαγειρικής αφιερωμένες στον Άγιο Θάνατο. Επρόκειτο να εκτεθεί για πρώτη φορά στο Παλάτι των Καλών Τεχνών, με αφορμή την επέτειο της γέννησής της. Την ημέρα που η έκθεση άνοιξε τις πύλες της στο κοινό, το σημειωματάριο εξαφανίστηκε...

Ο Φ. Χ. Χάγκενμπεκ, ένας από τους πιο καταξιωμένους συγγραφείς στο Μεξικό, εμπνεύστηκε από αυτό το γεγονός και έγραψε αυτό το θαυμάσιο μυθιστόρημα, το οποίο μεταφέρει ακόμη μια φορά τη ζωή της διάσημης καλλιτέχνιδας, Φρίντα Κάλο. Ο Χάγκενμπεκ φαντάζεται ότι αυτό το σημειωματάριο ήταν ένα δώρο της ερωμένης της, Τίνα Μοντότι, μετά το τρομακτικό τροχαίο ατύχημα που σημάδεψε τη ζωή της Φρίντα. Μέσα από αυτό το πρίσμα, ο Χάγκενμπεκ συνδυάζει συνταγές με περιόδους που έζησε η καλλιτέχνις και αναπλάθει έτσι, με έναν μοναδικό τρόπο, την ταραχώδη αλλά γοητευτική ζωή της Φρίντα Κάλο, από το ειδύλλιο με τον έρωτα της ζωής της και διάσημο ζωγράφο, Ντιέγκο Ριβέρα, μέχρι τις σχέσεις της με διάσημες προσωπικότητες, όπως, μεταξύ άλλων, την Τζόρτζια Ο΄ Κιφ, τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ και τον Σαλβαδόρ Νταλί.

Ο συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας νουάρ και σεναριογράφος κόμικ, γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού το 1965. Σήμερα ζει κοντά στην Πουέμπλα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική και εργάστηκε σε μουσεία, καθώς και ως τηλεοπτικός παραγωγός. Το 2006 κέρδισε το βραβείο «Una Vuelta de Tuerca» («Το στρίψιμο της βίδας») για το μυθιστόρημά του «Trago Amargo» («Πικρή γουλιά») και το 2013 το βραβείο κατηγορίας λογοτεχνία τρόμου «Premio Nocte» για το μυθιστόρημά του «El diablo me obligó» («Ο διάβολος με ανάγκασε») ως το καλύτερο ξένο βιβλίο. Έχει γράψει σενάρια για τις ταινίες Σούπερμαν της DC Comics. Tα μυθιστορήματα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες.

Ad Links

3 φράσεις που μπορείτε να επαναλαμβάνετε κάθε μέρα για να γίνετε πιο δυνατοί

Οι άνθρωποι είναι πιο δυνατοί από όσο συχνά νομίζουν. Να θυμάστε ότι γεννηθήκατε για να είστε δυνατοί και να αντιμετωπίζετε τις προκλήσεις σας με σθένος, θάρρος και την απαραίτητη θεμελιώδη ιδιότητα που σας βοηθάει να αντιμετωπίζετε τη ζωή: την ψυχική αντοχή.

Λέγεται ότι δεν είμαστε αρκετά ζωντανοί μέχρι να μας χτυπήσει η ζωή. Ή μέχρι να μάθουμε να είμαστε δυνατοί.

Οι αντιξοότητες αποτελούν μια πολύτιμη πηγή γνώσης. Ωστόσο είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι κατά τις περιόδους ευτυχίας και ευημερίας ενισχύουμε όσα μάθαμε.

Χόρχε Μπουκάι: Εγώ είμαι αυτός που είμαι...

Εγώ δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.

Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου ήθελε να είμαι.

Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.

Εγώ είμαι αυτός που είμαι.

Παρεμπιπτόντως, για μένα όλη μας η ψυχοπαθολογία προέρχεται από την άρνηση αυτής της φράσης. Όλες μας οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.

Στο Να σου πω μια ιστορία έγραψα για την απόρριψη του εαυτού μας:

Όλα άρχισαν εκείνη τη γκρίζα μέρα που αφέθηκες να πεις περήφανος:

«ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ!»

Και, ντροπιασμένος και φοβισμένος, κατέβασες το κεφάλι κι άλλαξες τα λόγια και τις πράξεις σου με ένα συλλογισμό:

«ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΜΟΥΝ…»

…Κι αν δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε το: «είμαι όπως είμαι», πόσο πιο δύσκολο μας φαίνεται, μερικές φορές, να αποδεχτούμε το τρίτο συμπέρασμα που βγαίνει από την αρχική μας φράση, «αυτό που είναι, είναι»:

Εσύ… είσαι όπως είσαι.

Που σημαίνει:

Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.

Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.

Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα.

Εσύ δεν είσαι όπως εγώ θέλω.

Εσύ είσαι όπως είσαι.

Το να δεχτώ αυτό, σημαίνει ότι σε σέβομαι και δεν σου ζητώ ν’ αλλάξεις.

Εδώ και λίγο καιρό έχω αρχίσει να ορίζω τον αληθινό έρωτα ως την ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργήσεις χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.

Αυτή η πρώτη «αλήθεια» είναι η αρχή κάθε ώριμης σχέσης.

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ» του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ – εκδ. opera, Sxeseis-kai-sunaisthimata.com

Έξι εξαιρετικά βιβλία που αφορούν τον έρωτα, για το Καλοκαίρι!

Το παρόν άρθρο δεν αποσκοπεί στην επίδειξη του αναγνωστικού εύρους της συγγραφέως που το υπογράφει, ούτε στη δημιουργία λίστας με «τα πέντε καλύτερα βιβλία περί έρωτος για το καλοκαίρι». Είναι μια πρόταση με βιβλία που έχει διαβάσει και τα όποια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στροβιλίζονται στη δίνη του έρωτα, απαλλαγμένα από περίτεχνα λογοτεχνικά στολίδια.

Είναι βιβλία που υπερασπίζονται τον έρωτα ως αυτό που είναι: το προσωποποιημένο πάθος για τη ζωή. Οι έρωτες στις σελίδες των βιβλίων που ακολουθούν δεν είναι «ηρωικοί». Οι χαρακτήρες τους έχουν δικαίωμα στο λάθος, τον δισταγμό, τον φόβο, την ανατροπή, τη στιγμή. Είτε κάποιος επιλέξει τους φιλοσόφους Μποττόν και Μπρυκνέρ είτε τον ψυχολόγο Μπουκάι ή τους νεαρούς (στην εποχή τους) συγγραφείς Γκαίτε και Μπροντέ είναι βέβαιο ότι θα δει και θα διαβάσει τον έρωτα πολυδιάστατα.

Οι συγγραφείς, καθένας με τη δική του ξεχωριστή συγγραφική ταυτότητα, χαρτογραφεί τη φύση του έρωτα, τις προεκτάσεις του, τις συνέπειές του και καταγράφει τις πράξεις και τις αποφάσεις των ηρώων ενδοσκοπικά. Ο έρωτας έχει τόσες πολλές μορφές και εκφάνσεις που είναι αδύνατο να τον καταγράψεις απόλυτα. Μπορείς, όμως, να τον διαβάσεις και να τον νιώσεις ελεύθερα.